Wzrost gospodarczy to nic innego jak proces powiększania produkcji dóbr i usług w danym kraju i w określonym czasie (np. w skali roku). Wzrost gospodarczy obejmuje te elementy gospodarki, które możemy zmierzyć (np. produkcja, dochody, zatrudnienie). Miernikami wzrostu gospodarczego jest produkt krajowy brutto (PKB) oraz produkt narodowy brutto (PNB).
PKB to łączna, wyrażona w pieniądzu wartość dóbr i usług wytworzonych w danym okresie. Obliczany jest jako suma pieniężnej wartości konsupcji, inwestycji, wydatków rządowych i eksportu netto. Co ważne, nie wszystkie dobra są uwzględniane przy liczeniu PKB, lecz wyłącznie dobra finalne, a więc takie, które nie podlegają dalszemu przetworzeniu i są nabywane przez ostatecznego kupca. W takim ujęciu dobrem finalnym będzie chleb, a pośrednim - mąka.
Do PKB zalicza się te dobra i usługi finalne, które zostały wytworzone na terenie danego kraju. I nie ma tu znaczenia, czy właściciel jest jego obywatelem. Przy obliczaniu wartości PKB kryterium geograficzne jest jedyne i rozstrzygające. Pochodzenie kapitału, czy własność przedsiębiorstw są nieistotne.
Z kolei PNB (dochód narodowy brutto) określa wielkość produkcji w danym kraju w okreslonym czasie. W przeciwieństwie do PKB uwzględnia transfery zagraniczne. W tym przypadku produkcja firm zagranicznych na terenie danego kraju nie jest wliczana. Innymi słowy: PNB to inczej PKB powiększone o dochody netto z własności czynników produkcji za granicą.
Wzrost gospodarczy nie gwarantuje, że wszyscy obywatele z niego skorzystają. Zdarza się, że jednym grupom społecznym wiedzie się lepiej, podczs gdy inne - ubożeją. Z tego powodu za istotną miarę wzrostu gospodarczego uznaje się PKB w przeliczeniu na jednego mieszkańca (PKB per capita). Wskaźnik ten wylicza się poprzez podzielenie PKB danego kraju przez liczbę jego mieszkańców.
Ekonomiści wyróżniają cztery siły napędowe wzrostu gospodarczego: podaż siły roboczej, kapitał (rzeczowy, finansowy i ludzki), zasoby naturalne oraz technologia.