Przejdź do zawartości

Wiktor Amadeusz II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Amadeusz II
Ilustracja
Wizerunek herbu
Herb króla Sardynii od 1720
podpis
książę Sabaudii
Okres

od 1675
do 3 września 1730

Następca

Karol Emanuel III

król Sycylii
Okres

od 1713
do 1720

Poprzednik

Filip V Hiszpański

Następca

Karol VI Habsburg

król Sardynii
Okres

od 1720
do 3 września 1730

Poprzednik

Karol VI Habsburg

Następca

Karol Emanuel III

Dane biograficzne
Dynastia

sabaudzka

Data i miejsce urodzenia

14 maja 1666
Turyn

Data śmierci

31 października 1732

Ojciec

Karol Emanuel II

Matka

Maria Joanna Baptista de Savoie-Nemours

Żona

Maria Anna Orleańska

Dzieci

Maria Adelajda
Maria Anna
Maria Ludwika
Wiktor Amadeusz
Karol Emanuel
Emanuel Filibert

Żona

Anna Canalis di Cumiana

Konkubina

Jeanne Baptiste d’Albret de Luynes

Dzieci

Wiktor Franciszek
Maria Wiktoria

Odznaczenia
Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch)

Wiktor Amadeusz II (ur. 14 maja 1666 w Turynie, zm. 31 października 1732 w Moncalieri) – władca z dynastii sabaudzkiej. Książę Sabaudii (16751730), król Sycylii (17131720), król Sardynii (17201730).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Turynie jako syn Karola Emanuela II, księcia Sabaudii i jego drugiej żony – Marii Joanny Baptisty de Savoie-Nemours. Jej rządy jako regentki poskutkowały uzyskaniem w księstwie silnych wpływów przez Francję Ludwika XIV. Przejąwszy rządy, Wiktor Amadeusz jako władca słabego i mało liczącego się państwa, zmuszony był stale lawirować pomiędzy wpływami i celami politycznymi dwóch zachodnioeuropejskich potęg (Francji Burbonów i Austrii Habsburgów), w których orbicie się znajdował. Będąc dobrym politykiem, potrafił zręcznie rozgrywać sytuacje geopolityczne, przeciwstawiając sobie silniejszych partnerów.

Początek rządów

[edytuj | edytuj kod]

Tuż po objęciu władzy został zmuszony – zgodnie z nietolerancyjną polityką wyznaniową Ludwika XIV – do podjęcia działań represyjnych wobec zamieszkujących Piemont waldensów. Wycofał się z nich jednak wskutek wzmożenia nacisków francuskich po wybuchu wojny Ludwika XIV z Ligą Augsburską: francuski monarcha wprawdzie obiecywał mu Lombardię, ale nieufny, zarazem żądał wpuszczenia jego wojsk do piemonckich twierdz włącznie z Turynem. Odmawiając, Wiktor Amadeusz przeszedł w 1690 na stronę Ligi, rezygnując z prześladowań innowierców i stając się z konieczności uczestnikiem wojny dziewięcioletniej. Mimo porażek doznawanych przez wojska sabaudzkie (pod Staffardą w 1690 i Marsaglią w 1693), Francuzom nie udało się trwale opanować jego ziem, a książę w tajemnicy przed sojusznikami ostatecznie rozpoczął z Francją rokowania, zakończone zawarciem separatystycznego pokoju w Pinerolo (1696). Na mocy jego postanowień sabaudzkiemu władcy oddano ufortyfikowane Pinerolo, a wcześniej odstąpione Francuzom (1681) Casale przywrócono Księstwu Mantui, co od Sabaudii odsunęło bezpośrednie zagrożenie francuskie[1].

Zdobycze terytorialne

[edytuj | edytuj kod]

Wskutek tego początek wojny o hiszpańską sukcesję zastał Księstwo Sabaudii-Piemontu wraz z Mantuą w obozie antykoalicyjnym, po stronie Burbonów. Jednakże najpierw zupełne zignorowanie przez Ludwika XIV pretensji także Wiktora Amadeusza do sukcesji hiszpańskiej, a potem odmowa przyznania mu Lombardii, doprowadziły do podjęcia rozmów z habsburskim Wiedniem, gdzie za cenę zmiany sojuszu obiecywano Montferrat z częścią Lombardii oraz inne możliwe nabytki kosztem Francuzów. Po prewencyjnym rozbrojeniu przez księcia Vendôme oddziałów piemonckich w służbie francuskiej, Wiktor Amadeusz w listopadzie 1703 jawnie przeszedł na stronę przeciwną, wypowiadając wojnę Francji. Jej ówczesna przewaga militarna poskutkowała opanowaniem w 1704 Sabaudii, w 1705 większości Piemontu z decydującym dla przyszłości oblężeniem Turynu w 1706. Jednakże po odwołaniu ks. Vendôme do Flandrii i nadejściu odsieczy w postaci wojsk cesarskich i sabaudzkich, Francuzi ponieśli dotkliwą klęskę w bitwie pod Turynem, czego bezpośrednim skutkiem była ewakuacja ich wojsk z północnych Włoch (1707). Wiktor Amadeusz mógł przejąć Casale z innymi obiecanymi mu obszarami[2].

Również zakończenie tej wojny traktatami pokojowymi w Utrechcie (1713) i Rastatt (1714) oznaczało dla niego prestiżowy sukces w postaci poważnych zdobyczy: wraz z tytułem królewskim otrzymał Sycylię (odstąpioną Austrii w 1720 w zamian za Sardynię) oraz prawo do korony Hiszpanii po wygaśnięciu francuskiej linii Burbonów. Wśród nabytków terytorialnych ponadto cały Montferrat, Alessandrię, Valenzę, Lomellinę i Valsezję, a od Francji – doliny Fenestrelle i Oulx (w zamian za Barcelonnette)[3].

Polityka wewnętrzna

[edytuj | edytuj kod]

Niekorzystne położenie Sabaudii na styku interesów dwóch mocarstw wcześnie kazało zwrócić uwagę na rozwój sił defensywnych i potencjału militarnego kraju: podjęte w tym kierunku wysiłki sprawiły, że sabaudzka armia uchodziła za najlepszą we Włoszech. Warunkiem wstępnym było jednak usprawnienie administracji i powiązany z tym wzrost dochodów państwa, co w istocie stanowiło genezę szerszych reform dokonanych przez Wiktora Amadeusza II.

Po uzyskaniu statusu królestwa władca skupił się na ograniczeniu przywilejów szlachty i duchowieństwa wraz z likwidacją immunitetów fiskalnych; dążył też do zmniejszenia zakresu autonomii regionalnej. Ograniczono rolę kościoła w działalności edukacyjnej i charytatywnej, a powstały konflikt z papieżem Klemensem XI załagodzono zawartym w 1727 konkordatem. Zreorganizowano turyński uniwersytet (1720) z położeniem nacisku na rozwój nauk technicznych, rozwijano też sieć średniego szkolnictwa, podnosząc znaczenia języka włoskiego wobec łaciny. Opodatkowanie szlachty oparto na opracowanym katastrze, a w 1729 wprowadzono ujednolicający różne przepisy nowy kodeks prawny (niezmieniony pozostał stosunek powinności feudalnych i chłopskich obciążeń). Naśladując wzorce francuskie, powołano Radę Państwa (1717) oraz Generalną Radę Finansów, dysponującą kontrolną siecią prowincjonalnych intendentów.

Zakres podejmowanych reform dobrze uwidacznia przykład nowopozyskanej Sycylii, gdzie Wiktor Amadeusz był pierwszym władcą odwiedzającym wyspę od roku 1535[4]. Oprócz zarządzonego spisu ludności polecił tam również przeprowadzenie spisu drzew morwowych i oliwnych oraz sporządzenie rejestru dróg i mostów, wprowadził zakaz noszenia broni (wskutek przerostu aktów bandytyzmu) i zdecydowanie zwalczał korupcję (m.in. podwajając dochody z ceł w Palermo)[5].

Dziękczynna bazylika z przyległym klasztorem (XIX-wieczny drzeworyt)

Poza reformą administracji władca patronował przedsięwzięciom gospodarczym, mającym na celu usprawnienie i rozwój komunikacji: za jego panowania rozwinięto sieć dróg i kanałów, rozbudowano także największy sabaudzki port – Niceę, zapewniający łączność z Sardynią. Podjęto zarówno budowę nowych twierdz (Fenestrelle), jak i rozbudowano stołeczny Turyn według nowych planów urbanistycznych[6]. Szczególne dokonania w upiększanie miasta wniósł nadworny architekt, Sycylijczyk Filippo Juvara, będący m.in. twórcą dziękczynnej bazyliki La Superga czy przebudowy Palazzo Madama, stanowiącego wzór piemonckiego budownictwa pałacowego[7].

3 września 1730 Wiktor Amadeusz II abdykował na rzecz swego młodszego syna – Karola Emanuela III.

Od 1675 władca nosił godność Wielkiego Mistrza najwyższego dynastycznego odznaczenia sabaudzkiego – Orderu Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (tzw. Orderu Annuncjaty)[8]. Był inicjatorem i fundatorem budowy klasztoru-mauzoleum dla członków dynastii powstałego obok bazyliki La Superga[9].

Małżeństwa i potomkowie

[edytuj | edytuj kod]
Pomnik grobowy władcy w bazylice La Superga

W 1683 ożenił się z Marią Anną Orleańską, bratanicą króla Ludwika XIV (córką księcia OrleanuFilipa I i jego pierwszej żony – Henrietty Anny Stuart), z którą miał sześcioro potomstwa:

  1. Marię Adelajdę, (16851712), żonę Ludwika Burbona, księcia Burgundii, „Małego Delfina” (1682–1712), syna Wielkiego Delfina – Ludwika Burbona (1661–1711) i Marii Anny Wittelsbach (1660–1690), księżniczki bawarskiej
  2. Marię Annę (16871690)
  3. Marię Ludwikę (16881714), pierwszą żonę króla Hiszpanii – Filipa V Burbona
  4. Wiktora Amadeusza (16991715), księcia Piemontu
  5. Karola Emanuela III (17011773)
  6. Emanuela Filiberta (1705), księcia Chablais

Jego drugą żoną została Anna Canalis di Cumiana (ur. 1679, zm. 1769), lecz było to małżeństwo morganatyczne.

Wiktor Amadeusz II miał również 2 dzieci ze swą metresą Jeanne Baptiste d’Albret de Luynes (1670–1736):

  • Wiktora Franciszka Sabaudzkiego, markiza di Susa (1694–1762)
  • Marię Wiktorię Sabaudzką, markizę di Susa (1690–1766)

Rodowód

[edytuj | edytuj kod]
 
 
 
 
 
Emanuel Filibert
 
 
Karol Emanuel I Wielki
 
 
 
 
 
 
Małgorzata Walezjuszka
 
 
Wiktor Amadeusz I
 
 
 
 
 
 
Filip II Habsburg
 
 
Katarzyna Michalina Habsburżanka
 
 
 
 
 
 
Elżbieta Walezjuszka
 
 
Karol Emanuel II
 
 
 
 
 
 
Antoni Burbon-Vendôme
 
 
Henryk IV Burbon
 
 
 
 
 
 
Joanna III z Nawarry
 
 
Krystyna Maria Burbon
 
 
 
 
 
 
Franciszek I Medyceusz
 
 
Maria Medycejska
 
 
 
 
 
 
Joanna Habsburżanka
 
Wiktor Amadeusz II
 
 
 
 
 
Jakub Sabaudzki-Nemours
 
 
Henryk I Sabaudzki-Nemours
 
 
 
 
 
 
Anna Este
 
 
Karol Amadeusz Sabaudzki-Nemours
 
 
 
 
 
 
Karol Guise-Aumale
 
 
Anna Lotaryńska
 
 
 
 
 
 
Maria Lotaryńska
 
 
Maria Joanna Baptysta Sabaudzka-Nemours
 
 
 
 
 
 
Henryk IV Burbon
 
 
Cezar Burbon-Vendôme
 
 
 
 
 
 
Gabriela z Estrées
 
 
Elżbieta Burbon
 
 
 
 
 
 
Filip Emanuel Lotaryński-Mercœur
 
 
Franciszka Lotaryńska-Mercœur
 
 
 
 
 
 
Maria Luksemburska
 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. J.A. Gierowski: Historia Włoch, dz. cyt., s. 298.
  2. J.A. Gierowski: Historia Włoch, dz. cyt., s. 299.
  3. J.A. Gierowski: Historia Włoch, dz. cyt., s. 300.
  4. J. Black: Europa XVIII wieku, dz. cyt., s. 443, 462.
  5. J. Black: Europa XVIII wieku, dz. cyt., s. 107, 404, 418, 422.
  6. J.A. Gierowski: Historia Włoch, dz. cyt., s. 328-329
  7. J.A. Gierowski: Historia Włoch, dz. cyt., s. 288, 329; por. J. Black: Europa XVIII wieku, dz. cyt., s. 279.
  8. Federico Bona: I Cavalieri dell'Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).
  9. J. Black: Europa XVIII wieku, dz. cyt., s. 277.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]