Art Museums

Art museums offer unique aesthetic, contextual, and social settings for exploration and human understanding (Levent & Pasqual-Leone, 2014; Ritchhart, 2007). Seeking to build field-wide knowledge about the potential of art museums as places where learning and discovery happen, the National Art Education Association (NAEA), in partnership with the Association of Art Museum Directors (AAMD), undertook this review of the literature as a step toward conducting the first major national study in the United States on the impact of single-visit art museum programs on K-12 students. Focusing on children in grades 4-6 and on experiences that take place during single-visit programs, our investigation seeks to explore a central question: What are the benefits to students of engaging with original works of art within the distinctive
physical setting of art museums when students are guided in their experiences by means of inquiry-based pedagogies? The literature review is one of several activities conducted during the planning year for the larger study, all of which were possible through the generous support of the Samuel H. Kress Foundation, with the intention:
● to surface research directly related to our investigation;
● to help us assess the relevance of a national study;
● to guide and inform the design of a major empirical study;
● to situate a future national study within the larger context of research related to constructivist and inquiry-based pedagogies, engagement with original works of art, and aspects of learning in museum environments; and finally,
● to provide the field with a resource that, in turn, stimulates further research.

How to organize an exhibition to be accessible for all people and how to provide education in museums using exhibition design tools? After industrialization today, for museums, audiences are more important than before. Museums that understand the importance of audiences have been more service-oriented institutions.
Thus, museums focus on how people learn and what their expectations are for providing profitable educational experiences and accessible exhibitions. To reach targeted audiences, museums should design accessible exhibitions, and there are standard rules for doing it. A standard accessible exhibition design, according to Smithsonian Guidelines for accessible exhibition design, contains a methodology for exhibition content, exhibition items, label text and design, audiovisuals and interactives, circulation route, furniture, color, lighting, public programming spaces, emergency egress, and children’s environments. In this context, all museums in this study were investigated according to standard accessible exhibition design. The aim of this study is to examine exhibition designs in art museums in terms of access for all audiences. This study focuses on exhibitions in art museums with the İstanbul Sakıp Sabancı Museum as a case study. In the result of this study, suggestions are given to increase accessibility for all audiences as well as for designing more accessible exhibitions.

This manuscript describes a semester-long engagement by members of a graduate course cohort to reckon with individual and collective understandings of contemporary art museum practices, the roots of which are deeply entrenched in colonial, Western, patriarchal discourses. In response to course readings, guest speakers, and embodied experiences, members of the group engaged in a project of resistance-shaped by open, ongoing dialogue and critical reflection about the field of museology and centered in both radical critique and boundless possibility. Inspired by Black Feminist scholars, curators, and justice-seekers (brown, 2019; Cooper, 2018; Autry, personal communication, November 15, 2019) who find pleasure in collective visions of world-building, they entered into a communal space of theoretical imaginings together to invoke a not-museum, a site with the potential to enable a socially-responsive, just, affirming ontology for their communities. The authors conclude with a manifesto that serves as a promise, a vision, and a tool with which to build such museums.

Η δωρεά 184 έργων του Κωνσταντίνου Ξενάκη στην πόλη των Σερρών δημιουργεί την πρώτη Πινακοθήκη στην Ελλάδα αφιερωμένη στο συνολικό έργο του καλλιτέχνη.
"Με το βλέμμα του Κωνσταντίνου Ξενακη"  της Ερης Βαρδάκη.
Μία πινακοθήκη αφιερωμένη στο έργο του διεθνούς έλληνα εικαστικού αναμένεται να ανοίξει τις πύλες της στην πόλη των σερρών μέσα στο 2021. «το Βήμα της Κυριακής» (23.08.2020) φέρνει στο φως τον μουσειολογικό και μουσειογραφικό σχεδιασμό της.
Ο Κωνσταντίνος Ξενάκης, ο Αιγυπτιώτης που τον «δεξιώθηκε» η Ευρώπη, είναι ο διεθνής εικαστικός που βρέθηκε στην αιχμή της πρωτοπορίας, επι-νοώντας τη δική του εικαστική γλώσσα από σημεία και σύμβολα. Eφυγε από τη ζωή στις 6 Ιουνίου του 2020. Δεν πρόλαβε τα εγκαίνια της πινακοθήκης που θα φέρει το όνομά του και στην οποία δώρισε τη συλλογή των έργων του. Δεν πρόλαβε να τη δει να παίρνει σάρκα και οστά στην πόλη των Σερρών, στο πρώην Στρατόπεδο Παπαλουκά.

Ποια όμως η σχέση του Κωνσταντίνου Ξενάκη με αυτή την πόλη της Βόρειας Ελλά-δας; Φαινομενικά καμία. Συνδετικός κρίκος υπήρξε ο σερραίος καθηγητής Συστημάτων Μεταφοράς του Τμήματος Πολιτικών Μηχα-νικών του ΑΠΘ Αριστοτέλης Νανιόπουλος. Συγκοινωνιολόγος, αρχιτέκτονας και λάτρης της τέχνης, ο Νανιόπουλος συνδέθηκε ιδιαίτερα με το έργο του Ξενάκη, εξαιτίας ίσως και των οδικών σημάτων και των συμβόλων που ενσωμάτωσε στην τέχνη του ο μεγάλος έλληνας εικαστικός. Ηρθαν σε επαφή και μια μεγάλη φιλία δημιουργήθηκε ανάμεσα στους δύο άνδρες, με τον Αριστοτέλη Νανιόπουλο να τον πείθει να δωρίσει τη συλλογή του στην πόλη των Σερρών. Το 2011 λοιπόν δημιουργήθηκε το σωμα-τείο «Σερραίων Πολιτεία» με κύριο στόχο τη δημιουργία της Πινακοθήκης Ξενάκη στο πρώην Στρατόπεδο Παπαλουκά. Η υλοποίηση του σχεδίου πραγματώθηκε μέσω του ευρωπαϊκού προγράμματος INTERREG Ελλάδα-Βουλγαρία, με εταίρους τον Δήμο Σερρών, τον Δήμο Petrich, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Την ίδια στιγμή η Ματούλα Σκαλτσά, ιστορικός της τέχνης και μουσειολόγος, και ο αρχιτέκτονας Πάνος Τζώνος, γνωστός από τα κτίρια πολιτισμού που έχει σχεδιάσει, ομότιμοι καθηγητές του ΑΠΘ αμφότεροι, συνέταξαν μία εμβληματική μουσειολογική, μουσειογραφική και γραφιστική μελέτη. Στην ομάδα τους ακόμη εργάστηκαν η Αγγελική Τσοτινού, αρχαιολόγος-μουσειολόγος, η αρχιτέκτων-μουσειολόγος Ελισάβετ Φουτσιτζόγλου, η Ελένη-Χριστίνα Κωτούλα, αρχειονόμος-μουσειολόγος ψηφιακής τεχνολογίας και η Αγγελική Σεχρεμέλη, αρ-χιτέκτων-μουσειολόγος. Σήμερα το έργο της αποκατάστασης του κτιρίου έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Απομένει μόνο η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου και η υλοποίηση των μουσειολογικών και μουσειογραφικών μελετών, γεγονός που απαιτεί ένα πρόσθετο κόστος για τον Δήμο Σερρών. Οταν και αυτό το τελευταίο βήμα ολοκληρωθεί, οι Σερραίοι θα αποκτήσουν μία σημαντική προίκα, μία πινακοθήκη που φιλοξενεί το σύνολο της πορείας ενός δι-εθνούς και πρωτοποριακού καλλιτέχνη. Πρόβλεψη για εγκαίνια την άνοιξη του 2021 «Εκτιμώ ότι η Πινακοθήκη Ξενάκη θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι την άνοιξη του 2021» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η ομότιμη καθηγήτρια του ΑΠΘ Ματούλα Σκαλτσά, η οποία υπογράφει τον μουσειολογικό σχεδιασμό. Η ίδια, από κοινού με τον Πάνο Τζώνο, συνεργάστηκε στενά με τον Κωνσταντίνο Ξενάκη τόσο για τη δημιουργία αυτού του αφηγήματος της σύγχρονης μεταπολεμικής τέχνης που συγκροτούν τα 171 έργα της δωρεάς Ξενάκη και τα 13 επιπλέον που δώρισε ο Αριστοτέλης Νανιόπουλος, όσο και για την εκθεσιακή ανάπτυξή τους στον χώρο. Πράγματι ο Κωνσταντίνος Ξενάκης εμπιστεύθηκε πλήρως την κυρία Σκαλτσά, η οποία ήταν ο άνθρωπος που κλήθηκε να διαλέξει τα έργα που θα εκτίθενται στην πινακοθήκη. «Δεν με ενδιέφερε να προχω-ρήσω σε μία απλή παράθεση» αναφέρει. «Ηθελα, με στόχο πάντα τον επισκέπτη, οι ομάδες των έργων να συνδέονται με το διεθνές και ελληνικό πολιτικοκοινωνικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο μέσα από το οποίο ξεπήδησαν, αλλά και με τις υπαρξιακές αγωνίες του ίδιου του καλλιτέχνη. Ετσι προέκυψαν και οι διαφορετικές περίοδοι του έργου του, με τις οποίες συμφώνησε και ο ίδιος ο Ξενάκης». Oπως εξηγεί, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης δεν δημιουργούσε με κριτήρια μόνο αι-σθητικά. «Τα έργα του προέκυπταν μέσα από ζητήματα κοινωνικοπολιτικά. Δεν θα τον χαρακτήριζα πολιτικοποιημένο. Ηταν όμως ένας ακτιβιστής, ένας κοινωνικός συμμέτοχος. Το έργο του αντιδρούσε σε αυτά που βίωνε, ενώ την ίδια στιγμή προ-έβλεπε με έναν διεισδυτικό τρόπο ζητή-ματα που θα απασχολούσαν δεκαετίες αργότερα την κοινωνία». Στην αιχμή της πρωτοπορίας τη δεκαετία του 1960 Η κυρία Σκαλτσά μιλάει μέσα από παραδείγματα............
................................................................................ «Είμαστε στην τελική ευθεία» επισημαίνει η κυρία Σκαλτσά. «Απομένει να γίνουν οι εργασίες και να τοποθετηθούν τα έργα στον χώρο. Είμαστε τυχεροί γιατί ο Κωνσταντίνος Ξενάκης είχε έναν ικανό βοηθό, τον Μάνο Αλεξίου, ο οποίος φρόντισε να είναι το αρχείο του σε εξαιρετική κατάσταση. Γνωρίζει ακριβώς πού βρίσκεται το κάθε έργο στο εργαστήριο του Ξενάκη, γε-γονός που θα μας βοηθήσει ιδιαίτερα στο στήσιμο της πινακοθήκης. Συμπαραστάτης βέβαια σε όλο αυτό το εγχεί-ρημα είναι και η κόρη του, Λουκία». Η υγεία του Κωνσταντίνου Ξε-νάκη τα τελευταία χρόνια ήταν επιβαρυμένη. «Ωστόσο ο χαμός του ήταν ξαφνικός. Δεν το περιμέναμε. Μέχρι τελευταία στιγμή δημιουργούσε. Είχαμε προλάβει με τον Πάνο Τζώνο να του παρουσιάσουμε σε μακέτα την έκθεση της πινακοθήκης που θα φέρει το όνομά του. 'Ηθελε πολύ να τη δει να παίρνει σάρκα και οστά. Σε μια παρουσίαση που έγινε στην πόλη των Σερρών παρέστη και η κόρη του Λουκία, η οποία ζει στο εξωτερικό. Μετά το τέλος, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε: "Εσείς καταλάβατε όσο κανείς το έργο του πατέρα μου". Αυτό ήταν η πρώτη "ευχαριστηριακή" επιβεβαίωση για αυτό το μουσειολογικό μας εγχείρημα, που κάθε φορά είναι μοναδικό και για το οποίο σε κάθε περίπτωση τόσο ο Πά-νος Τζώνος, ως εκθεσιακός μουσειολογικός σχεδιαστής, όσο και εγώ, ως νοηματικός μουσειολογικός αφηγηματογράφος, δίνουμε στην πράξη εξετάσεις των όσων διδάσκουμε στο μεταπτυχιακό μας "Μουσειολογία-Διαχείρι-ση Πολιτισμού" στο ΑΠΘ. Οι επισκέπτες, αλάνθαστοι κριτές, είναι αυτοί που αποφασίζουν αν και με τι βαθμό περνάμε».