O losach świętego Pawła dowiadujemy się z jego listów oraz Dziejów Apostolskich. Św. Paweł urodził się jako Szaweł, Saul — między 5 a 10 rokiem w Tarsie, w Cylicji. Zmarł między 64 a 67 rokiem w Rzymie. Pochodził z żydowskiej rodziny, posiadającej rzymskie obywatelstwo. Jego ojciec był faryzeuszem. Znał język aramejski i grecki, specjalizował się w tkaniu płacht namiotowych.
Św. Paweł kształcił się w Jerozolimie. Dokładniej w szkole Gamaliela Starszego, gdzie studiował Torę. Już od wczesnych lat młodości był przeciwnikiem chrześcijan. Po ukamienowaniu Szczepana około 35 r. zaangażował się w prześladowanie wyznawców Chrystusa w Jerozolimie.
Św. Paweł. Nawrócenie
Około 35/36 r. św. Paweł wybrał się do Damaszku z nakazem aresztowania chrześcijan. W drodze objawił się mu Jezus Chrystus. Spotkanie to zostało opisane w Dziejach Apostolskich: "Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: "Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?" "Kto jesteś Panie?" – powiedział. A On: "Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić".
Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił"
Spotkanie to przyczyniło się do jego nawrócenia i przyjęcia chrztu świętego w Damaszku z rąk Ananiasza. Później św. Paweł przez jakiś czas przebywał w Arabii, następnie wrócił na trzy lata do Damaszku, gdzie głosił, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem. Około 37 lub 39 r. uciekł do Jerozolimy. Przebywał tam zaledwie 15 dni, ale poznał tam dwóch apostołów Jezusa Chrystusa – Piotra i Jakuba.
Chrześcijanie w Jerozolimie pamiętając prześladowania świętego Pawła byli wobec niego nieufni, a kiedy jego sytuacja zaczęła robić się niebezpieczna, udał się do rodzinnego Tarsu. W swojej ojczyźnie św. Paweł spędził kilka lat, a około 43 lub 44 r. przeniósł się do Antiochii.
- Przeczytaj także: Objawienia Matki Boskiej w Fatimie. Mówiła o przyszłości Rosji
Św. Paweł — misjonarz
Około 45-49 r. wyruszył w pierwszą podróż misyjną. Św. Paweł odwiedził wtedy Cypr i środkową część Azji Mniejszej. Po powrocie z tej podróży brał udział w soborze jerozolimskim. Ustalono na nim, jak chrześcijanie pogańskiego pochodzenia mają przyjmować przepisy prawa mojżeszowego.
W drugą podróż misyjną wybrał się św. Paweł około 50-52 r. Tym razem ruszył do Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji. Między 53 a 58 r. w ramach trzeciej podróży misyjnej, działał na terenie Efezu.
W 58 r. św. Paweł został aresztowany w Jerozolimie. Dwa lata spędził w więzieniu w Cezarei. Jesienią 60 r. wyruszył do Rzymu. Podróż zajęła mu trzy miesiące. Gdy dotarł do Rzymu, przez kolejne trzy lata przebywał w areszcie domowym. Kiedy wypuszczono go na wolność, prawdopodobnie udał się do Hiszpanii, Efezu i Macedonii, gdzie kontynuował działalność misyjną. Nie trwało to jednak długo. W 64 lub 67 r. został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie.
- Zobacz także: Wyznanie siostry. "Pierwszego dnia w klasztorze zdziwiłam się dwa razy" [FRAGMENT KSIĄŻKI]
Listy św. Pawła
Św. Paweł był autorem aż 13 listów, które wchodzą w skład Nowego Testamentu. To listy do Rzymian, Koryntian, Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, Tesaloniczan, a także do Tymoteusza, Tytusa i Filemona.
Św. Paweł miał ogromny wpływ na wczesnochrześcijańską doktrynę. Uważał, że dzięki misjom można nawrócić pogan na całym świecie. Właśnie dlatego nazwano go Apostołem Narodów. Nauczanie św. Pawła koncentrowało się na krzyżu Jezusa Chrystusa, Królestwie Bożym i powtórnym przyjściu Jezusa Chrystusa. Głosił, że chrzest jest wydarzeniem zbawczym, dającym nadzieję na życie wieczne.
Wspomnienie św. Pawła wypada w Kościele katolickim 25 stycznia i 29 czerwca, a w Cerkwi prawosławnej – 29 czerwca i 12 lipca.
