Przejdź do zawartości

Tadeusz Gadacz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Antoni Gadacz
Ilustracja
Tadeusz Gadacz (2012)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

22 października 1955
Kraków

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filozofia człowieka
Alma Mater

Papieska Akademia Teologiczna

Doktorat

1984
Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie

Habilitacja

1990
Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie

Profesura

2009

Polska Akademia Nauk
Status

członek prezydium Komitetu Nauk Filozoficznych

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

m.in. Collegium Civitas w Warszawie, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Wydział Humanistyczny AGH

radny Sejmiku Województwa Małopolskiego
Okres spraw.

2019–2024

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Tadeusz Gadacz
Data urodzenia

22 października 1955

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół Rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zakon Szkół Pobożnych

Prezbiterat

1982

Utrata stanu duchownego

1998

Tadeusz Antoni Gadacz (ur. 22 października 1955 w Krakowie)[1]polski filozof i religioznawca specjalizujący się w filozofii człowieka, wykładowca akademicki, tłumacz, profesor nauk humanistycznych, były prezbiter katolicki i członek Zgromadzenia Pijarów.

Uczeń Józefa Tischnera. W latach 1991–1995 dziekan Wydziału Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej, od 1995 prowincjał zakonu pijarów, odszedł z zakonu w 1998. W latach 1996–1999 kierownik Katedry Filozofii Religii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, później profesor Collegium Civitas w Warszawie, dyrektor Instytutu Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie oraz pracownik Wydziału Humanistycznego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Redaktor Encyklopedii Religii Wydawnictwa Naukowego PWN. Od 2019 do 2024 radny Sejmiku Województwa Małopolskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Doktorat z filozofii uzyskał w 1984 na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie rozprawy Wolność jednostki w filozofii G.W.F. Hegla. Habilitację obronił na tej samej uczelni w 1990 na podstawie pracy Wolność a odpowiedzialność. Rosenzweiga i Levinasa krytyka Heglowskiej wolności ducha. Tłumacz Gwiazdy Zbawienia Franza Rosenzweiga. W 2009 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych[2].

W 1982 przyjął święcenia kapłańskie[3]. Od 1982 był bliskim współpracownikiem księdza Józefa Tischnera[1]. Był dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego Zakonu Pijarów im. Stanisława Konarskiego w Krakowie, w którym wprowadził koedukację. W latach 1991–1995 był dziekanem Wydziału Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej. W 1995 został wybrany na prowincjała zakonu pijarów, przedstawiając program otwarcia się na zmiany posoborowe i rzeczywistość świecką. W 1998 postanowił odejść z zakonu, aby połączyć się oficjalnie z matką swego dziecka, co w ocenie niektórych komentatorów wywołało „wstrząs w krakowskiej opinii publicznej”[4].

W 2010 profesor Jan Woleński zarzucił mu wykorzystanie w 2. tomie monografii Historia filozofii XX wieku z 2009 fragmentów prac innych autorów bez ich prawidłowego oznaczenia[5]. Rzecznik dyscyplinarny Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie umorzył postępowanie w tej sprawie[6].

Członek Collegium Invisibile[7]. Jest członkiem rady redakcyjnej czasopisma Etyka.

Jest profesorem w Katedrze Studiów nad Kulturą i Badań Ery Cyfrowej na Wydziale Humanistycznym AGH[8].

Dawne miejsca pracy[8]:

Był członkiem prezydium Komitetu Nauk Filozoficznych PAN[8] oraz prezesem Polskiego Towarzystwa Etycznego[potrzebny przypis].

Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się: Piotr Kostyło i Jarosław Gara[8].

Został członkiem partii Nowoczesna[9]. W 2018 bezskutecznie kandydował do Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy Koalicji Obywatelskiej, otrzymując 6713 głosów[10]. Mandat objął wkrótce po wyborach w miejsce Grzegorza Lipca, obejmującego wakujący mandat poselski[11][12]. W 2024 nie ubiegał się o reelekcję w wyborach samorządowych. W 2023 kandydował do Sejmu z listy Koalicji Obywatelskiej jako członek Platformy Obywatelskiej[13].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • 2020: O bezprawiu i przyzwoitości. Wady i zalety moralne dla mądrych ludzi na trudne czasy. Wydawnictwo Nieoczywiste, ISBN 978-83-66402-52-2

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagroda Prezydenta Miasta Warszawy dla najlepszego nauczyciela akademickiego (2002),
  • Nagroda Ministra Kultury, Biblioteki Narodowej i „Nowych Książek” dla najlepszego autora roku 2003 za redakcję naukową (wspólnie z Bogusławem Milerskim) dziesięciotomowej encyklopedii Religia (2004),
  • Nagroda dla najlepszego wykładowcy w historii Collegium Civitas (2008),
  • Złoty Krzyż Zasługi „za zasługi w działalności na rzecz rozwoju nauki” (2012)[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Prof. Tadeusz Gadacz - filozof religii. naukawpolsce.pap.pl, 14 grudnia 2016. [dostęp 2019-08-31].
  2. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 lutego 2009 r. nr 115-2-09 o nadaniu tytułu profesora (M.P. z 2009 r. nr 12, poz. 146).
  3. Katalog, Wydział Filozoficzny, Kraków 1983, s. 56.
  4. Byłem księdzem. Wirtualna Polska, 13 grudnia 2004. [dostęp 2019-11-10].
  5. Jan Woleński. O historii filozofii Tadeusza Gadacza. „Diametros”. Nr 23, s. 190–249, marzec 2010. [dostęp 2019-11-10]. 
  6. Adam Leszczyński. Tajemnica znikających przypisów. „Gazeta Wyborcza”, s. 23, 28 stycznia 2012. 
  7. Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)].
  8. a b c d Prof. dr hab. Tadeusz Antoni Gadacz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-10-16].
  9. Łukasz Grzesiczak: Prof. Tadeusz Gadacz: Jestem wkurzony i idę w politykę. krakow.wyborcza.pl, 2016-11-29. [dostęp 2016-12-10].
  10. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-12-03].
  11. Dominika Wantuch, Małgorzata Skowrońska: Wybory 2018. Grzegorz Lipiec nie będzie już radnym sejmiku. Będzie posłem. wyborcza.pl, 4 listopada 2018. [dostęp 2018-12-03].
  12. Grzegorz Skowron: Były zakonnik został radnym. Prof. Tadeusz Gadacz zasiadł w małopolskim sejmiku. Dziennik Polski, 28 stycznia 2019. [dostęp 2019-08-31].
  13. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 2023 r. [online], sejmsenat2023.pkw.gov.pl [dostęp 2024-05-25] (pol.).
  14. Wydawnictwo Nieoczywiste, Uniwersalne prawdy i prawa życia dla mądrych ludzi na trudne czasy [online], nieoczywiste.pl [dostęp 2018-07-30] (pol.).
  15. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października 2012 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2013 r. poz. 236).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]