Przejdź do zawartości

Ludwik VIII Lew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik VIII Lew
Ilustracja
ilustracja herbu
Król Francji
Okres

od 14 lipca 1223
do 8 listopada 1226

Koronacja

6 sierpnia 1223

Poprzednik

Filip II August

Następca

Ludwik IX Święty

Dane biograficzne
Dynastia

Kapetyngowie

Data i miejsce urodzenia

5 września 1187
Paryż

Data i miejsce śmierci

8 listopada 1226
Château de Montpensier-en-Auvergne

Miejsce spoczynku

Bazylika w Saint-Denis

Ojciec

Filip II August

Matka

Izabella z Hainaut

Żona

Blanka Kastylijska

Dzieci

Filip
Ludwik IX Święty
Robert I d’Artois
Filip
Jan
Alfons z Poitiers
Filip Dagobert
Izabela
Stefan
Karol I Andegaweński

Ludwik VIII Lew, fr. Louis VIII le Lion (ur. 5 września 1187 w Paryżu, zm. 8 listopada 1226 w Château de Montpensier-en-Auvergne) – król Francji w latach 1223–1226. Syn Filipa II Augusta z dynastii Kapetyngów i Izabelli z Hainaut.

Książę Ludwik

[edytuj | edytuj kod]

W 1216 angielscy baronowie zbuntowali się przeciwko rządom króla Jana bez Ziemi i zaproponowali tron angielski Ludwikowi. Inwazja Anglii spotkała się z niewielkim tylko oporem, Ludwik wkroczył do Londynu, gdzie w maju 1216 został proklamowany (lecz nie koronowany) królem Anglii w katedrze św. Pawła. 14 czerwca zdobył Winchester i kontrolował ponad połowę królestwa Anglii. W 1217 stopniowo utracił poparcie wspierających go baronów i na mocy traktatu z Lambeth zmuszony został do rezygnacji z roszczeń do korony angielskiej na rzecz Henryka III.

Król Ludwik

[edytuj | edytuj kod]
Koronacja Ludwika i Blanki Kastylijskiej

Ludwik objął tron francuski po śmierci swojego ojca, Filipa II Augusta, 14 lipca 1223. Koronacja jego i jego żony – Blanki Kastylijskiej nastąpiła 6 sierpnia 1223, w katedrze w Reims. Jako król kontynuował konflikt z Plantagenetami, zdobywając na nich Poitou i Saintonge w 1224.

1 listopada 1223 Ludwik wydał edykt zabraniający arystokracji francuskiej pożyczania pieniędzy od Żydów. Egzekwowanie tego edyktu było jedną z przyczyn długoletniego konfliktu z Tybaldem IV, hrabią Szampanii.

W 1225 synod w Bourges ekskomunikował hrabiego Tuluzy Rajmunda VII i ogłosił krucjatę przeciwko niemu. Król Ludwik chętnie przyłączył się do krucjaty, pragnąć umocnić i rozszerzyć władzę królewską w Langwedocji. Hrabia Foix, Roger Bernard II próbował mediacji pomiędzy monarchą a wyklętym arystokratą, ale Ludwik odrzucił rozwiązania dyplomatyczne na rzecz siłowych. W lipcu 1226 król dotarł do Awinionu i zdobył miasto po trzymiesięcznym oblężeniu. Chory na dyzenterię, umarł we wsi Montpensier w Owerni 8 listopada 1226.

Grób króla znajduje się w bazylice Saint-Denis. Następcą został jego syn, Ludwik IX Święty.

Małżeństwo i potomstwo

[edytuj | edytuj kod]

W wieku trzynastu lat poślubił 23 maja 1200 Blankę Kastylijską, córkę króla Alfonsa VIII, z którą miał liczne potomstwo:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]