Przejdź do zawartości

Klemens II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klemens II
Clemens Secundus
Suidger von Morsleben
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data urodzenia

październik 1005

Data i miejsce śmierci

9 października 1047
Pesaro

Miejsce pochówku

Katedra w Bambergu

Papież
Okres sprawowania

1046–1047

Wyznanie

chrześcijaństwo

Kościół

rzymskokatolicki

Pontyfikat

24 grudnia 1046

Klemens II, właśc. Suidger von Morsleben (zm. 9 października 1047 w Pesaro) – papież w okresie od 24 grudnia 1046 do 9 października 1047[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był hrabią i pochodził z Saksonii[2]. Przed wyborem na papieża był biskupem w Bambergu od 28 grudnia 1040 do 1046[1]. Cesarz Henryk III wyznaczył Swidgera do objęcia Stolicy Piotrowej, po abdykacji papieża Grzegorza VI (20 grudnia 1046)[2]. Początkowo Henryk, chciał by papieżem został arcybiskup Hamburga Adalbert[1].

Zaraz po wyborze na papieża, Klemens II koronował Henryka na cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a jego żonę Agnieszkę na cesarzową[1]. Wkrótce potem, cesarz nadał sobie tytuł patrycjusza i nakazał przysiąc, że Rzymianie nie mogą dokonać elekcji papieskiej bez zgody cesarza i patrycjusza[1]. Klemens popierał reformy kluniackie i zaangażował się w zwalczanie symonii[2]. 5 stycznia 1047 roku przewodniczył synodowi, który potępił symonię i nałożył 40-dniową pokutę na duchownych, którzy świadomie przyjęli sakrament święceń, wskutek symonii[1]. W tym samym roku spotkał się także z Odilonem, opatem Cluny, a następnie wydał bullę powierzającą opactwo władzom Francji[1]. Korespondował z Piotrem Damianim, który wyrażał niezadowolenie z powodu powolnych reform w Kościele[1]. 1 października 1047 roku przebywał w opactwie św. Tomasza obok Pesaro, gdzie zmarł osiem dni później[1].

Klemens II został pochowany w Katedrze w Bambergu[2].

Grobowiec Klemensa II w Archikatedrze św. Piotra i św. Jerzego w Bambergu

22 października 1731 i 3 czerwca 1942 roku przeprowadzono ekshumacje zwłok papieża w celu wykonania badań toksykologicznych – ekspertyza potwierdziła dawne pogłoski, że przyczyną jego śmierci było zatrucie związkami ołowiu[1]. Nie jest jednak pewne czy było to otrucie, ponieważ w tamtych czasach związki ołowiu były stosowane jako lek na choroby weneryczne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 203-204. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 70. ISBN 83-7006-437-X.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]