Przejdź do zawartości

Frei Otto

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Frei Otto
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1925
Siegmar

Data i miejsce śmierci

9 marca 2015
Leonberg

Narodowość

niemiecka

Alma Mater

Uniwersytet Techniczny w Berlinie

Dziedzina sztuki

architektura

Odznaczenia
Royal Gold Medal
Strona internetowa
Kościół w Bremie (Huchting)

Frei Paul Otto (ur. 31 maja 1925, Siegmar (obecnie część Chemnitz), zm. 9 marca 2015 w Leonbergu[1]) – niemiecki architekt, laureat: Royal Gold Medal w 2005, Praemium Imperiale w 2006, Nagrody Pritzkera w 2015.

Był znany z projektów lekkich konstrukcji przypominających namioty[2]. Charakterystycznymi cechami jego architektury są prostota i lekkość oraz częste użycie materiałów pochodzenia organicznego[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dorastał w Berlinie. Jego ojciec i dziadek byli rzeźbiarzami[3]. W nastoletnim wieku interesował się szybowcami, projektował je i nimi latał[4].

We wrześniu 1943 roku został powołany do służby wojskowej i odbył szkolenie na pilota. Szkolenie przerwano pod koniec 1944 r. i Otto został przeniesiony do wojsk piechoty. W kwietniu 1945 został jeńcem wojennym, dwa lata przebywał w obozie jenieckim w pobliżu Chartres we Francji. W obozie został architektem obozowym, uczył się budowy różnych konstrukcji przy użyciu jak najmniejszej ilości surowców[3].

W 1948 r. podjął ponownie rozpoczęte przed wojną studia na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie. W 1950 przebywał na stypendium w USA[3], gdzie spotkał się z dorobkiem słynnych architektów m.in. Franka Lloyda Wrighta, Eero Saarinena czy Ludwiga Miesa van der Rohe, co wywarło na niego duży wpływ[5]. Pracę doktorską obronił w 1954[4].

W 1952 założył własną pracownię[5].

Otto przez wiele lat wykładał na uniwersytetach. W 1961 na berlińskim Uniwersytecie Technicznym założył grupę badawczą zajmującą się biologią i budownictwem. W 1964 został mianowany profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie w Stuttgarcie, w 1991 przeszedł na emeryturę. Był założycielem także Instytut Konstrukcji Lekkich i Koncepcyjnych na tym samym uniwersytecie[2][6].

W 1971 r. nowojorskie MoMA zorganizowało monograficzną wystawę, na której prezentowano prace Frei Otto[3].

Pawilon RFN na Expo 1967
Stadion olimpijski w Monachium

Najbardziej znane realizacje Otto to głównie zadaszenia obiektów sportowych i pawilonów - m.in. zadaszenia parku olimpijskiego na olimpiadę w Monachium w 1972 r., pawilonu niemieckiego na Expo 1967 czy pawilonu japońskiego na Expo 2000 (we współpracy z Shigeru Banem)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Otto Frei Paul, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-12-12].
  2. a b Frei Otto | Innovative German Architect & Structural Engineer | Britannica [online], www.britannica.com [dostęp 2023-12-12] (ang.).
  3. a b c d Biography: Frei Otto | The Pritzker Architecture Prize [online], www.pritzkerprize.com [dostęp 2023-12-12].
  4. a b c Agnieszka Skolimowska, Nagroda Pritzkera dla Freia Otto [online], architektura.muratorplus.pl, 30 kwietnia 2015 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  5. a b Monika Kuc, Frei Otto z architektonicznym Noblem [online], Rzeczpospolita, 22 marca 2015 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  6. David Rising, Frei Otto, pioneering German architect, dies at 89 [online], AP News, 11 marca 2015 [dostęp 2023-12-12] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]