Przejdź do zawartości

Ashleigh Barty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ashleigh Barty
Ilustracja
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1996
Ipswich

Wzrost

166 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

2010

Zakończenie kariery

23 marca 2022

Trener

Craig Tyzzer

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

15 WTA, 4 ITF

Najwyżej w rankingu

1 (24 czerwca 2019)

Australian Open

W (2022)

Roland Garros

W (2019)

Wimbledon

W (2021)

US Open

4R (2018, 2019)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

12 WTA, 9 ITF

Najwyżej w rankingu

5 (21 maja 2018)

Australian Open

F (2013)

Roland Garros

F (2017)

Wimbledon

F (2013)

US Open

W (2018)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Australia
Igrzyska olimpijskie
brąz Tokio 2020 tenis ziemny
(gra mieszana)

Ashleigh Barty (ur. 24 kwietnia 1996 w Ipswich) – australijska tenisistka i krykiecistka, zwyciężczyni French Open 2019, Wimbledonu 2021 i Australian Open 2022 w grze pojedynczej oraz US Open 2018 w grze podwójnej, finalistka Australian Open, Wimbledonu i US Open w 2013 roku oraz French Open 2017 w grze podwójnej kobiet, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich z Tokio (2020) w grze mieszanej. Liderka rankingu WTA od 24 czerwca do 11 sierpnia 2019 i ponownie od 9 września 2019. 23 marca 2022 roku ogłosiła zakończenie kariery, będąc numerem jeden w rankingu WTA.

Na przełomie 2015 i 2016 roku przez krótki czas uprawiała krykiet, grając jeden sezon w Women's Big Bash League w zespole Brisbane Heat.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

2011-2014

[edytuj | edytuj kod]

Zaczęła grać w wieku 5 lat. Jej ulubioną nawierzchnią jest nawierzchnia ziemna. Największym sukcesem Australijki jest zwycięstwo w Wimbledonie 2011 singla juniorek. W finale pokonała Irinę Chromaczową 7:5, 7:6. Po drodze wyeliminowała m.in. jedną z faworytek, Francuzkę Carolinę Garcia.

W 2012 dostała dziką kartę do turnieju Australian Open i przegrała w pierwszej rundzie 6:2, 7:6(4) z Gruzinką Aną Tatiszwili.

W Australian Open 2013 wzięła udział jako zawodniczka z dziką kartą. Odpadła jednak w pierwszej rundzie singla, przegrywając z Dominiką Cibulkovą 6:3, 0:6, 1:6. W zawodach gry podwójnej doszła do finału. Razem z Casey Dellacqua uległy w finale Sarze Errani i Robercie Vinci wynikiem 2:6, 6:3, 2:6. Na Wimbledonie, także z Dellacqua, osiągnęła finał. Australijki uległy w nim Hsieh Su-wei i Peng Shuai wynikiem 6:7(1), 1:6. Na US Open, również w parze z Dellacqua, osiągnęła fazę finałową. W meczu o mistrzostwo uległy Andrei Hlaváčkovej i Lucie Hradeckiej wynikiem 7:6(4), 1:6, 4:6.

W sezonie 2014 Australijki triumfowały w zawodach w Strasburgu, gdzie w finale pokonały Tatianę Búę i Danielę Seguel 4:6, 7:5, 10–4. Po sezonie 2014 postanowiła zawiesić karierę.

W lutym 2016 roku wróciła na zawodowe korty. Początkowo tylko w grze podwójnej. W marcu, już w trzecim starcie, wspólnie z Casey Dellacquą doszła do finału turnieju w Canberze (porażka z Lee Ya-hsuan i Riko Sawayanagi 4:6, 5:7). Tydzień później, u boku Ariny Rodionowej wygrała drugą edycję tego turnieju (pokonały Kanae Hisami i Varatchaya Wongteanchai 6:4, 6:2). W maju wystąpiła wreszcie w grze pojedynczej podczas turnieju ITF w Eastbourne. Po wygraniu kwalifikacji doszła aż do półfinału. Na tym samym etapie zakończyła rozgrywki deblowe. Pierwszy występ w turnieju rangi WTA zaliczyła w czerwcu w Nottingham. Wygrała eliminacje, a przegrała dopiero w ćwierćfinale z Karolíną Plíškovą 6:7(2), 6:7(7).

Dzięki dzikiej karcie wystąpiła na Wimbledonie. W grze pojedynczej przegrała w drugiej rundzie eliminacji, a w deblu, wspólnie z Laurą Robson, odpadła już w pierwszym meczu, ulegając siostrom Chan: Hao-ching i Yung-jan 4:6, 2:6.

Do końca sezonu wystąpiła już tylko w jednym turnieju: kategorii WTA 125K series w Tajpej. Po wygraniu kwalifikacji skreczowała w ćwierćfinale z Jewgieniją Rodiną przy stanie 6:1, 0:3.

Dzięki dzikim kartom wystąpiła w cyklu turniejów w Australii: w Brisbane przegrała w drugiej rundzie, w Hobart nie przeszła kwalifikacji, ale w Australian Open doszła aż do trzeciej rundy. W grze podwójnej podczas pierwszego w sezonie turnieju wielkoszlemowego wspólnie ze swoją stałą partnęrką Casey Dellacquą odpadła dopiero w ćwierćfinale, eliminując w drugiej rundzie, rozstawione z nr 5., Martinę Hingis i Coco Vandeweghe 6:2, 7:5.

W marcu 2017 pierwszy raz w karierze wygrała turniej singlowy rangi WTA. Jako kwalifikantka doszła w Kuala Lumpur aż do finału, w którym pokonała Nao Hibino 6:2, 6:3. W stolicy Malezji wygrała również rozgrywki gry podwójnej. Dzięki temu sukcesowi awansowała do pierwszej 100 rankingu singlowego WTA. W maju w Strasburgu w grze pojedynczej ponownie udanie przeszła przez eliminacje, lecz została powstrzymana w ćwierćfinale przez Darję Gawriłową 4:6, 7:6(3), 6:7(5). W deblu straciła tylko jednego seta na drodze do drugiego tytułu w sezonie – w finale pokonały parę Chan Hao-chingChan Yung-jan 6:4, 6:2.

Podczas wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej przegrała już w pierwszej rundzie z Madison Keys 3:6, 2:6. W deblu wyrównała swoje dotychczasowe osiągnięcie dochodząc do finału turnieju. W decydującym meczu nie sprostały liderkom rozgrywek, parze Bethanie Mattek-SandsLucie Šafářová 2:6, 1:6. Kolejny sukces przyszedł w Birmingham, gdzie w singlu pokonała m.in. Barborę Strýcovą 6:3, 3:6, 6:1 i w półfinale Garbiñe Muguruzę 3:6, 6:4, 6:3. W meczu mistrzowskim uległa powracającej po półrocznej przerwie Petrze Kvitovej 6:3, 3:6, 2:6. W turnieju gry podwójnej w półfinale otrzymały walkower od Sani Mirzy i Coco Vandeweghe, by w finale pokonać Chan Hao-ching i Zhang Shuai 6:1, 2:6, 10–8. Finał singla w turnieju rangi Premier pozwolił Barty na awans w rankingu WTA na 54. miejsce (notowanie z 26 czerwca 2017 roku). W rankingu gry podwójnej awansowała na 21. pozycję. Tydzień później w Eastbourne wystąpiła tylko w grze podwójnej i osiągnęła kolejny finał, piąty z rzędu. W decydującym meczu turnieju musiała jednak uznać wyższość Chan Yung-jan i Martiny Hingis przegrywając 3:6, 5:7.

23 marca 2022 roku Barty ogłosiła zakończenie kariery. Stało się to podczas wywiadu z Casey Dellacquą – byłą partnerką w deblu. Barty została drugą tenisistką w historii WTA (po Justine Henin w 2008 roku), która odeszła z profesjonalnej gry jako aktualna liderka rankingu singlowego[1].

Historia występów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]
Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie eliminacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A 1R 1R 1R A A 3R 3R QF SF QF W 1 / 9 24 – 8
French Open A 1R 2R 1R A A 1R 2R W A 2R A 1 / 7 10 – 6
Wimbledon A 1R Q1 Q3 A Q2 1R 3R 4R NH W A 1 / 5 12 – 4
US Open Q1 A 2R 1R A A 3R 4R 4R A 3R A 0 / 6 11 – 6
Ranking na koniec roku 669 195 164 218 325 17 15 1 1 1 3 / 27 57 – 24

Występy w grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A 1R F 2R A A QF 2R 2R 2R 2R A 0 / 8 13 – 6
French Open A A 1R QF A A F 1R 3R A A A 0 / 5 10 – 5
Wimbledon A A F QF A 1R QF A 3R NH A A 0 / 5 13 – 4
US Open A A F 1R A A 2R W F A A A 1 / 5 17 – 4
Ranking na koniec roku 172 12 39 263 11 7 19 14 102 1 / 23 53 – 19

Występy w grze mieszanej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A 1R 1R 2R A A A A A A A A 0 / 3 1 – 3
French Open A A 1R A A A A A A NH A A 0 / 1 0 – 1
Wimbledon A A QF 3R A A A 1R A NH A A 0 / 3 3 – 3
US Open A A 2R QF A A A A A NH A A 0 / 2 3 – 2
0 / 9 7 – 9

Finały turniejów WTA

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
WTA Elite Trophy
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)
od
2021
WTA 1000 (obowiązkowe)
WTA 1000 (nieobowiązkowe)
WTA 500
WTA 250
WTA 125

Gra pojedyncza 21 (15–6)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 5 marca 2017 Kuala Lumpur Twarda Japonia Nao Hibino 6:3, 6:2
Finalistka 1. 25 czerwca 2017 Birmingham Trawiasta Czechy Petra Kvitová 6:4, 3:6, 2:6
Finalistka 2. 30 września 2017 Wuhan Twarda Francja Caroline Garcia 7:6(3), 6:7(4), 2:6
Finalistka 3. 13 stycznia 2018 Sydney Twarda Niemcy Angelique Kerber 4:6, 4:6
Zwyciężczyni 2. 17 czerwca 2018 Nottingham Trawiasta Wielka Brytania Johanna Konta 6:3, 3:6, 6:4
Zwyciężczyni 3. 4 listopada 2018 Zhuhai Twarda (hala) Wang Qiang 6:3, 6:4
Finalistka 4. 12 stycznia 2019 Sydney Twarda Czechy Petra Kvitová 6:1, 5:7, 6:7(3)
Zwyciężczyni 4. 30 marca 2019 Miami Twarda Czechy Karolína Plíšková 7:6(1), 6:3
Zwyciężczyni 5. 8 czerwca 2019 French Open Ceglana Czechy Markéta Vondroušová 6:1, 6:3
Zwyciężczyni 6. 23 czerwca 2019 Birmingham Trawiasta Niemcy Julia Görges 6:3, 7:5
Finalistka 5. 6 października 2019 Pekin Twarda Japonia Naomi Ōsaka 6:3, 3:6, 2:6
Zwyciężczyni 7. 3 listopada 2019 Shenzhen Twarda (hala) Ukraina Elina Switolina 6:4, 6:3
Zwyciężczyni 8. 18 stycznia 2020 Adelaide Twarda Ukraina Dajana Jastremśka 6:2, 7:5
Zwyciężczyni 9. 7 lutego 2021 Melbourne Twarda Hiszpania Garbiñe Muguruza 7:6(3), 6:4
Zwyciężczyni 10. 3 kwietnia 2021 Miami Twarda Kanada Bianca Andreescu 6:3, 4:0 krecz
Zwyciężczyni 11. 25 kwietnia 2021 Stuttgart Ceglana (hala) Białoruś Aryna Sabalenka 3:6, 6:0, 6:3
Finalistka 6. 8 maja 2021 Madryt Ceglana Białoruś Aryna Sabalenka 0:6, 6:3, 4:6
Zwyciężczyni 12. 10 lipca 2021 Wimbledon Trawiasta Czechy Karolína Plíšková 6:3, 6:7(4), 6:3
Zwyciężczyni 13. 22 sierpnia 2021 Cincinnati Twarda Szwajcaria Jil Teichmann 6:3, 6:1
Zwyciężczyni 14. 9 stycznia 2022 Adelaide Twarda Kazachstan Jelena Rybakina 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 15. 29 stycznia 2022 Australian Open Twarda Stany Zjednoczone Danielle Collins 6:3, 7:6(2)

Gra podwójna 21 (12–9)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1. 25 stycznia 2013 Australian Open Twarda Australia Casey Dellacqua Włochy Sara Errani
Włochy Roberta Vinci
2:6, 6:3, 2:6
Zwyciężczyni 1. 16 czerwca 2013 Birmingham Trawiasta Australia Casey Dellacqua Zimbabwe Cara Black
Nowa Zelandia Marina Erakovic
7:5, 6:4
Finalistka 2. 6 lipca 2013 Wimbledon Trawiasta Australia Casey Dellacqua Hsieh Su-wei
Peng Shuai
6:7(1), 1:6
Finalistka 3. 7 września 2013 US Open Twarda Australia Casey Dellacqua Czechy Andrea Hlaváčková
Czechy Lucie Hradecká
7:6(4), 1:6, 4:6
Zwyciężczyni 2. 24 maja 2014 Strasburg Ceglana Australia Casey Dellacqua Argentyna Tatiana Búa
Chile Daniela Seguel
4:6, 7:5, 10–4
Finalistka 4. 15 czerwca 2014 Birmingham Trawiasta Australia Casey Dellacqua Stany Zjednoczone Raquel Kops-Jones
Stany Zjednoczone Abigail Spears
6:7(1), 1:6
Zwyciężczyni 3. 5 marca 2017 Kuala Lumpur Twarda Australia Casey Dellacqua Stany Zjednoczone Nicole Melichar
Japonia Makoto Ninomiya
7:6(5), 6:3
Zwyciężczyni 4. 26 maja 2017 Strasburg Ceglana Australia Casey Dellacqua Chan Hao-ching
Chan Yung-jan
6:4, 6:2
Finalistka 5. 11 czerwca 2017 French Open Ceglana Australia Casey Dellacqua Stany Zjednoczone Bethanie Mattek-Sands
Czechy Lucie Šafářová
2:6, 1:6
Zwyciężczyni 5. 25 czerwca 2017 Birmingham Trawiasta Australia Casey Dellacqua Chan Hao-ching
Zhang Shuai
6:1, 2:6, 10–8
Finalistka 6. 1 lipca 2017 Eastbourne Trawiasta Australia Casey Dellacqua Chan Yung-jan
Szwajcaria Martina Hingis
3:6, 5:7
Finalistka 7. 26 sierpnia 2017 New Haven Twarda Australia Casey Dellacqua Kanada Gabriela Dabrowski
Xu Yifan
6:3, 3:6, 8–10
Zwyciężczyni 6. 1 kwietnia 2018 Miami Twarda Stany Zjednoczone Coco Vandeweghe Czechy Barbora Krejčíková
Czechy Kateřina Siniaková
6:2, 6:1
Zwyciężczyni 7. 20 maja 2018 Rzym Ceglana Holandia Demi Schuurs Czechy Andrea Sestini Hlaváčková
Czechy Barbora Strýcová
6:3, 6:4
Zwyciężczyni 8. 12 sierpnia 2018 Montreal Twarda Holandia Demi Schuurs Latisha Chan
Rosja Jekatierina Makarowa
4:6, 6:3, 10–8
Zwyciężczyni 9. 9 września 2018 US Open Twarda Stany Zjednoczone Coco Vandeweghe Węgry Tímea Babos
Francja Kristina Mladenovic
3:6, 7:6(2), 7:6(6)
Zwyciężczyni 10. 19 maja 2019 Rzym Ceglana Białoruś Wiktoryja Azaranka Niemcy Anna-Lena Grönefeld
Holandia Demi Schuurs
4:6, 6:0, 10–3
Finalistka 8. 8 września 2019 US Open Twarda Białoruś Wiktoryja Azaranka Belgia Elise Mertens
Białoruś Aryna Sabalenka
5:7, 5:7
Finalistka 9. 12 stycznia 2020 Brisbane Twarda Holandia Kiki Bertens Hsieh Su-wei
Czechy Barbora Strýcová
6:3, 6:7(7), 8–10
Zwyciężczyni 11. 25 kwietnia 2021 Stuttgart Ceglana (hala) Stany Zjednoczone Jennifer Brady Stany Zjednoczone Desirae Krawczyk
Stany Zjednoczone Bethanie Mattek-Sands
6:4, 5:7, 10–5
Zwyciężczyni 12. 9 stycznia 2022 Adelaide Twarda Australia Storm Sanders Chorwacja Darija Jurak Schreiber
Słowenia Andreja Klepač
6:1, 6:4

Występy w Turnieju Mistrzyń

[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2019 Zwycięstwo Ukraina Elina Switolina 6:4, 6:3
2021 nie wystąpiła – zrezygnowała ze startu

W grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Rok Rezultat Partnerka Przeciwniczki Wynik
2013 Zawodniczki rezerwowe Australia Casey Dellacqua nie wystąpiły
2017 Ćwierćfinał Australia Casey Dellacqua Holandia Kiki Bertens
Szwecja Johanna Larsson
6:7(7), 7:6(1), 6–10
2018 Półfinał Stany Zjednoczone Coco Vandeweghe Węgry Tímea Babos
Francja Kristina Mladenovic
7:6(5), 3:6, 8–10
2019 Zawodniczki rezerwowe Białoruś Wiktoryja Azaranka nie wystąpiły – zrezygnowały ze startu

Występy w Turnieju WTA Elite Trophy

[edytuj | edytuj kod]

W grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Rok Rezultat Przeciwniczka Wynik
2017 Półfinał Stany Zjednoczone Coco Vandeweghe 3:6, 3:6
2018 Zwycięstwo Wang Qiang 6:3, 6:4

Finały turniejów ITF

[edytuj | edytuj kod]
turnieje z pulą nagród 100 000 $
turnieje z pulą nagród 75/80 000 $
turnieje z pulą nagród 50/60 000 $
turnieje z pulą nagród 25 000 $
turnieje z pulą nagród 15 000 $
turnieje z pulą nagród 10 000 $

Gra pojedyncza 6 (4–2)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Turniej ($) Naw. Przeciwniczka Wynik
Zwyciężczyni 1. 19/02/2012 Australia Sydney 25 000 Twarda Australia Olivia Rogowska 6:1, 6:3
Zwyciężczyni 2. 26/02/2012 Australia Mildura 25 000 Trawiasta Australia Viktorija Rajicic 6:1, 7:6
Finalistka 1. 25/03/2012 Australia Ipswich 25 000 Ceglana Polska Sandra Zaniewska 6:7, 1:6
Zwyciężczyni 3. 17/06/2012 Wielka Brytania Nottingham 50 000 Trawiasta Niemcy Tatjana Malek 6:1, 6:1
Finalistka 2. 07/10/2012 Australia Esperance 25 000 Twarda Australia Olivia Rogowska 0:6, 3:6
Zwyciężczyni 4. 28/10/2012 Australia Traralgon 25 000 Twarda Rosja Arina Rodionowa 6:2, 6:3

Gra podwójna 11 (9–2)

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Turniej ($) Naw. Partnerka Przeciwniczki Wynik
Zwyciężczyni 1. 17/06/2012 Wielka Brytania Nottingham 50 000 Trawiasta Australia Sally Peers Węgry Réka Luca Jani
Portugalia Maria João Koehler
7:6(2), 3:6, 10–5
Zwyciężczyni 2. 07/10/2012 Australia Esperance 25 000 Twarda Australia Sally Peers Francja Victoria Larrière
Australia Olivia Rogowska
4:6, 7:6(5), 10–4
Finalistka 1. 28/10/2012 Australia Traralgon 25 000 Twarda Australia Sally Peers Zimbabwe Cara Black
Rosja Arina Rodionowa
6:2, 6:7(4), 8–10
Zwyciężczyni 3. 04/11/2012 Australia Bendigo 25 000 Twarda Australia Sally Peers Zimbabwe Cara Black
Rosja Arina Rodionowa
7:6(12), 7:6(5)
Zwyciężczyni 4. 25/11/2012 Japonia Toyota 75 000 Dywanowa (hala) Australia Casey Dellacqua Japonia Miki Miyamura
Tajlandia Varatchaya Wongteanchai
6:1, 6:2
Zwyciężczyni 5. 24/03/2013 Stany Zjednoczone Innisbrook 25 000 Ceglana Francja Alizé Lim Brazylia Paula Cristina Gonçalves
Argentyna María Irigoyen
6:1, 6:3
Zwyciężczyni 6. 14/04/2013 Stany Zjednoczone Pelham 25 000 Ceglana Rosja Arina Rodionowa Kao Shao-yuan
Lee Hua-chen
6:4, 6:2
Zwyciężczyni 7. 11/02/2016 Australia Perth 25 000 Twarda Australia Jessica Moore Australia Alison Bai
Australia Abbie Myers
3:6, 6:4, 10–8
Finalistka 2. 25/02/2016 Australia Port Pirie 25 000 Twarda Australia Casey Dellacqua Lee Ya-hsuan
Japonia Riko Sawayanagi
4:6, 5:7
Zwyciężczyni 8. 18/03/2016 Australia Canberra 25 000 Ceglana Australia Arina Rodionowa Japonia Kanae Hisami
Tajlandia Varatchaya Wongteanchai
6:4, 6:2
Zwyciężczyni 9. 25/03/2016 Australia Canberra 25 000 Ceglana Australia Arina Rodionowa Japonia Eri Hozumi
Japonia Miyu Katō
5:7, 6:3, 10–7

Występy w igrzyskach olimpijskich

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza

[edytuj | edytuj kod]
Runda Przeciwniczka Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia [1]
I runda  Hiszpania: Sara Sorribes Tormo 3:6, 4:6

Gra podwójna

[edytuj | edytuj kod]
Runda Partnerka Przeciwniczki Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia
I runda Australia Storm Sanders [6]  Japonia: Nao Hibino / Makoto Ninomiya 6:1, 6:2
II runda  Chiny: Xu Yifan / Yang Zhaoxuan 6:4, 6:4
Ćwierćfinał  Czechy: Barbora Krejčíková / Kateřina Siniaková [1] 6:3, 4:6, 7–10

Gra mieszana

[edytuj | edytuj kod]
Runda Partner Przeciwnicy Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia
I runda Australia John Peers  Argentyna: Nadia Podoroska / Horacio Zeballos 6:1, 7:6(3)
Ćwierćfinał  Grecja: Maria Sakari / Stefanos Tsitsipas [2] 6:4, 4:6, 10–6
Półfinał  Rosyjski Komitet Olimpijski: Anastasija Pawluczenkowa / Andriej Rublow [4] 7:5, 4:6, 11–13
O brązowy medal  Serbia: Nina Stojanović / Novak Đoković walkower

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 2011 Wielka Brytania Wimbledon Trawiasta Rosja Irina Chromaczowa 7:5, 7:6(3)

Kariera krykietowa

[edytuj | edytuj kod]

W 2015 roku postanowiła odpocząć od tenisa i spróbować swoich sił w krykiecie. W październiku tego samego roku podpisała jednosezonowy kontrakt z Brisbane Heat występującym w australijskiej Women's Big Bash League, najważniejszym kobiecym turnieju w najkrótszej odmianie krykieta, Twenty20. W swoim pierwszym meczu zdobyła 39 punktów, zaliczając przy tym rzadkie wśród kobiet uderzenie za 6 punktów. W sezonie 2015/16 wystąpiła w 9 z 14 meczów swojej drużyny oraz zdobyła 68 punktów, co dało jej średnią 11,33 punktu na inningsa. W lutym 2016 roku porzuciła krykiet, wznawiając karierę tenisową.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Greg Garber: World No.1, three-time Grand Slam winner Ashleigh Barty announces retirement. wtatennis.com. [dostęp 2022-03-23]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]