Hania Nazarenko pamięta jedną wiadomość: "Dziewczyny, odwołujemy dzisiejsze zajęcia. Zaczęła się wojna"

— Rzadko się malowałam, nie robiłam fryzur, chodziłam w dresie. Pomyślałam, że chciałabym to zmienić, poczuć się bardziej kobieco. Zaczęłam oglądać w sieci nagrania, na których tańczą bachatę, z nich uczyłam się pierwszych kroków. Kolejnych na kursie dla instruktorów w Kijowie, skąd przywoziłam moim dziewczynom — grupa bachatowa zebrała się jednego dnia! — nowe choreografie i stylingi. Kilka miesięcy przed wojną chętnych było tak dużo, że prowadziłam zajęcia rano i wieczorem — wspomina z uśmiechem Hania.

Dziewczyny, dzisiaj nie tańczymy

24 lutego 2022 r. też miała tańczyć bachatę. Wiadomość na Telegramie, którą tego dnia dostała, ma w telefonie do dziś.

— przeczytała Hania. Nigdy więcej nie zobaczyła żadnej swojej kursantki z Zaporoża. Mają kontakt tylko dzięki mediom społecznościowym.

— Ludzie mówili, że będzie wojna, ale nikt w nią nie wierzył, bo mamy przecież XXI wiek. Choć sama byłam optymistką, na wszelki wypadek, tak jak nam radzono, spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy do torebki. Nie wiedziałam, co robić, więc przez kilka dni dzwoniłam do znajomych i pytałam, jakie oni mają plany. Tymczasem, przychodziły nowe zalecenia — zasłaniajcie okna i śpijcie od nich z daleka, nie włączajcie światła po zmroku. Kolejki do bankomatów się nie kończyły, ludzie hurtowo kupowali chleb, mąkę czy kaszę, stacje benzynowe limitowały paliwo — opowiada Hania.

• Ukraińska dziennikarka wspomina pierwsze dni wojny. "Zrobiliśmy malutkie studio na parkingu"

Razem z mamą zakładały, że wojna potrwa najwyżej kilka dni. Na ich osiedlu nie było słychać syren alarmowych, informacje z frontu czerpały z radia albo telewizji. — Kiedy siedziałyśmy przy odbiornikach w oczekiwaniu na nowe wieści, czułam się, jakbym grała w filmie wojennym. Lubię takie kino, często widziałam sceny przedstawiające ludzi zgromadzonych wokół radia czy telewizora. Nie przypuszczałam, że zagram taką rolę w prawdziwym życiu — wspomina.

Całe życie w jednym plecaku

Najbliższy schron znajdował się niecały kilometr od mieszkania Hani. W zimnej, ciemnej i nieprzystosowanej do przebywania ludzi piwnicy owinięte w koce kobiety spędziły jedną noc. Kolejne w nieco większym, lecz równie przerażającym. Niska temperatura powietrza gwarantowała przeziębienie. — Siedziałyśmy w schronie i czekałyśmy. Sama nie wiem, na co. Najgorsza była znikoma liczba toalet i ataki paniki — przerażenie jednej osoby szybko udzielało się kolejnym — wspomina Hania.

3 marca podjęła decyzję o wyjeździe z Ukrainy. Front był 70 km od Zaporoża. — Całe życie zapakowałam do jednego plecaka — mówi Hania i pokazuje na czarny plecak, z którym przyszła na nasze spotkanie. — Wtedy zrozumiałam, jak mało człowiek potrzebuje, by przeżyć. Bliskich, dokumenty, coś do jedzenia i ubrania.

Podróż w świetle księżyca

Na dworcu panował totalny chaos. Morze ludzi, pociągi jadące dokądś, żadnych informacji od konduktorów, udzielająca się panika. — Pasażerowie chcieli zabrać ze sobą jak najwięcej, ale do wyboru była duża walizka albo jeszcze jedna osoba. Powiedzieli nam, że jedziemy gdzieś na zachód Ukrainy. Gdzie konkretnie? Nie wiadomo. Za to po ciemku — mieliśmy zakaz włączania telefonów i Internetu, pociąg miał wyłączone światła. Świecił tylko księżyc. Toaleta? Jedna na kilka wagonów, niesprawna. Dlatego wolałam nie jeść i nie pić przez całą podróż, prawie 24 godziny. Dziewczyna w naszym wagonie zemdlała — część pasażerów rzuciła się na pomoc, ale byli też tacy, którzy nie chcieli jej udzielić. "Marnotrawstwo wody, przecież może nam się przydać" — usłyszałam.

Po dobie podróży Hanię, jej mamę i innych pasażerów wyrzucono z pociągu. Miał po nich przyjechać inny i zawieźć do Polski. Nic takiego się nie wydarzyło. Kobiety koczowały na dworcu kilka godzin, dopiero koleżanka Hani, Ksenia, znalazła im nocleg w pobliskim miasteczku. Stamtąd pojechały do Lwowa, potem na granicę z Polską. — Jestem bardzo wdzięczna mojej koleżance za nocleg i pomoc w znalezieniu transportu — mówi wzruszona.

Nowe życie w Bielsku-Białej

Na granicy stały kilka godzin. Zaczął padać śnieg. By wyprzedzić kolejkę, niektóre kobiety brały na ręce koce i udawały, że mają ze sobą niemowlę. "Pokaż dziecko!" — krzyczeli do nich inni. Po przekroczeniu granicy Hania poczuła ulgę. — Nigdy nie zapomnę tego, jak Polska nas przywitała. Po waszej stronie stały stoły z ciepłą herbatą i jedzeniem, ciasteczkami. Zjadłam tam pyszną, gorącą zupę. Chwilę potem okazało się, że mieszkanie pod Warszawą, w którym miałyśmy się zatrzymać, jest już nieaktualne. Znów pomogła nam moja koleżanka Ksenia — dzięki jej kontaktom trafiłyśmy do rodziny w Bielsku-Białej. 7 marca zaczęło się nowe życie.

• Usłyszała dźwięk samolotu, a później wybuch. "Nie chcę, by dzieci zamiast mieszkania zobaczyły dziurę"

W Dzień Kobiet, od Polaka, którego rodzina zaprosiła je pod swój dach, dostały z mamą tulipana. — To było takie miłe! Dziękujemy rodzinie pana Maćka i Doroty, że nas wtedy przygarnęli. Zostałyśmy u nich kilkanaście dni, w tym czasie wyrabiałyśmy dokumenty, ja zaczęłam rozglądać się za pracą — wspomina.

Kobiecość podkreślana w każdy poniedziałek

"Dzień dobry, mam na imię Hania i nie mówię dobrze po polsku. Pomagajcie mi, proszę" — powiedziała na pierwszych zajęciach fitness w jednym z bielskich klubów. Niecałe dwa lata później zdradza ją tylko delikatny akcent. Hania mówi bezbłędnie, ma bogate słownictwo, wywiadu udziela mi w języku polskim. Podkreśla, że zaczęła się go uczyć od razu. Słuchała lekcji w sieci, tłumaczyła nazwy z ukraińskiego na polski, starała się dużo mówić. W nauce języka pomagał jej też Jersey, partner taneczny, z którym prowadzi obecnie bachatę w parach.

Poznaję Hanię w Szkole Tańca Libere w Bielsku-Białej, gdzie chodzę na kurs bachaty. Poprzednia instruktorka, Klaudia, zapowiada: "Muszę zrezygnować z prowadzenia grupy, ale oddaję was, dziewczyny, pod opiekę świetnej osoby". Tańczymy w każdy poniedziałek o 19.15. Na zajęciach poznajemy nowe kroki i stylingi dla rąk, uczymy się płynnego poruszania klatką piersiową, tzw. fali, kołysania biodrami czy, po prostu, patrzenia na swój taniec w lustrze. Po każdej lekcji, my, kursantki Hani, czujemy się bardziej pewne siebie.

Kolejne grupy tancerka otwiera w Szkole Tańca All Dance: bachatę tańczy tam kilka dni w tygodniu, we wtorki, środy i w soboty (dziś 3-godzinne zajęcia odbywają się we wtorki). Prowadzi spalające mnóstwo kalorii (zwłaszcza w upale) footworki i dance stretching, który jest znakomitym sposobem na rozciągnięcie mięśni i relaks po całym dniu.

Jej energia i umiejętności są rozchwytywane. Hanię zaprasza do stworzenia bachatowej grupy szkoła tańca Mil Pasos w Katowicach, zajęcia prowadzi też m.in. w Bieruniu. Kilka miesięcy temu jej znajomi otworzyli w Tychach Przytulaśną Szkołę Tańca. Razem z nimi malowała ściany i przygotowywała sale, dziś uczy bachaty kilkadziesiąt kobiet i par.

"Nagrywka" w kolorze czerwonym najbardziej sexy

Przychodzę na zajęcia Hani po dniu w szalonym tempie. Mnóstwo rzeczy na głowie, udane lub nie próby bilokacji, ludzie zawiedli, ktoś złamał serce. Mam na sobie dres i buty sportowe, włosy związane w koczek. Potem zakładam szpilki, krótszą koszulkę i długie kolczyki, rozpuszczam włosy. Dziś nagrywamy choreografię, którą ćwiczyłyśmy przez ostatni miesiąc. Czerwona koszulka, czarne spodnie lub spódnica. Nie mam w szafie niczego czerwonego, więc przed zajęciami pędzę do lumpeksu po cokolwiek, w czym będę się dobrze czuła i co będzie dobrze wyglądało na "nagrywce".

— Dziewczyny, mamy piękną choreo, za tydzień "nagrywka"! — zapowiada Hania i prosi nas o przygotowanie tanecznych stylizacji. Od początku kursu nagrywałyśmy we wspomnianych czerwonych koszulkach, ale też m.in. w różowych, białych czy złotych. W żadnym z tych kolorów nie chodzę na co dzień, moja szafa jest niebiesko-morsko-zielona. Wiedząc jednak, że planujemy nagranie, staram się nie zawieść grupy i nie zaburzyć kolorystyki stylizacji. Może ten czerwony rzeczywiście jest bardziej sexy?

— Kiedy zaczynałam prowadzić zajęcia, dziewczyny przychodziły na nie w dresie albo w strojach sportowych. Czułam, że sama chciałabym odkryć w tańcu swoją kobiecość, więc zaczęłam zakładać bardziej seksowne rzeczy i zachęcać do tego kobiety. Teraz obserwuję: przychodzicie w zgrabnych legginsach, zwiewnych koszulkach, ładnym makijażu czy fryzurze, co dodaje wam pewności siebie. Otwieranie kobiet na ich piękno sprawia mi sporo frajdy! — uśmiecha się Hania.

Wspomina pierwsze miesiące wspólnych treningów. — Na początku dziewczyny nie chciały nagrywać naszych choreografii, wstydziły się patrzeć na siebie w tańcu. Dziś upominają się o "nagrywkę".

W grupie Hani są kursantki, które tańczą z nią od początku jej pracy w Polsce. I jadą wszędzie tam, gdzie prowadzi kursy czy warsztaty.

Praca, która jest pasją, czyli gdy choreografia sama płynie

Pytam, gdzie zawsze uśmiechnięta, pełna animuszu, nowych pomysłów i optymizmu dziewczyna ładuje akumulatory. — Czasem miewam gorsze dni i żaden układ nie chce przyjść mi do głowy. A potem widzę moje dziewczyny na zajęciach, czuję ich energię i choreografia sama płynie. "Ale piękne choreo dzisiaj wymyśliłaś!" — słyszę i od razu jest mi milej — uśmiecha się tancerka. Energię zawdzięcza też uwielbianym przez nią instruktorom bachaty, u których uczy się nowych rzeczy: Catharine Zaidan i Kornelowi Cebulskiemu. Bo Hania ciągle się rozwija — majówkę spędziła na festiwalu latino w Barcelonie. Przywiozła stamtąd nową muzykę, pomysły na choreografie i mnóstwo animuszu.

Jakie jest jej największe marzenie taneczne? — Chciałabym zostać bardziej znaną instruktorką, mieć jeszcze więcej ludzi na zajęciach. Uczyć ich tańca i rozwijać się. Kiedyś nie przypuszczałam nawet, że będę nauczycielką bachaty, taniec był raczej moim hobby. Teraz praca jest moją pasją.

Nie planuje przyszłości. — Przed wojną wszystko planowałam. Nauka, praca, warsztaty, wyjazdy, kiedyś własna rodzina — kalendarz miałam wypełniony po brzegi. Dziś żyję chwilą, chce ją jak najlepiej wykorzystać. Nigdy nie wiadomo, co wydarzy się jutro.

Wakacyjne warsztaty bachaty dla swoich kursantek zaplanowała na 6 lipca. Najpierw trzy godziny tańca i nauki choreografii, potem "nagrywka" w plenerze nad jeziorem Paprocany w Tychach. Bo uwielbia wychodzić z tańcem do ludzi. I słońce, które w Ukrainie świeciło o wiele częściej. — Po przyjeździe do Polski bardzo za nim tęskniłam, nie mogłam przyzwyczaić się do waszego klimatu. Dziś, zwłaszcza w tych upałach, już mi go nie brakuje — żartuje tancerka.

Od przeprowadzki Hani do Polski minęły ponad dwa lata. Bohaterka podkreśla, że trafia na dobre dusze, nie spotyka się z wyrazami antypatii wobec Ukraińców. Częściej, niestety, mniej życzliwości wykazują jej rodacy. — Większość ludzi, których spotkałam w Polsce, była dla mnie życzliwa. A to wcale nie było takie oczywiste. Jestem Polakom niesamowicie wdzięczna — mówi po raz kolejny. I dodaje: — Wiem, co się dzieje w Ukrainie, mam na froncie bliskie osoby. Dlatego uważam, że my z mamą trafiając do Bielska-Białej miałyśmy olbrzymie szczęście. Lubię to nowe życie, wierzę, że będzie dobrze. Oby tylko skończyła się wojna w Ukrainie.