Carrie i Mr. Big z "Seksu w wielkim mieście" czy Ross i Rachel z "Przyjaciół": lista związków on-off znana z seriali jest długa. Są pary, które nie tylko dają sobie drugą szansę, ale także trzecią, czwartą, a nawet i piątą. Żyją w tak zwanym związku on-off.
Należysz do tej grupy?
To nie tylko brzmi wyczerpująco, ale może również mieć negatywny wpływ na zdrowie. Psychologowie odkryli, że osoby w takich relacjach są bardziej podatne na stany lękowe i depresję. Nic dziwnego, każda nowa próba wiąże się z nadzieją, która może boleśnie zawieść.
Alexandra Hartmann jest psycholożką i od ponad 20 lat pracuje z parami w Monachium. 57-latka wie, kto ma tendencję do wchodzenia w związki typu on-off i jak od nich uciec.
Die Welt: Czy można mieć odpowiedniego partnera w niewłaściwym czasie?
Alexandra Hartmann: Jest to możliwe w przypadku młodych ludzi, którzy po szkole lub studiach decydują się na wyprowadzkę z miasta czy pracę za granicę. Kiedy próbują związku na odległość, ten nie idzie dobrze. Tłumaczą sobie wtedy, że okoliczności doprowadziły do klęski tej relacji. Często mam jednak wrażenie, że to tylko wymówka. Zdarza się, że obydwoje nie potrafią znaleźć kompromisu. A to nie jest rozwojowe.
Co dokładnie masz na myśli?
Dobry związek nie jest wtedy, gdy nie ma problemów i wyzwań, ale gdy można wspólnie znaleźć rozwiązania.
Co musi się stać, by związek się udać, mimo wcześniejszej porażki?
Para musi rozpoznać przyczyny niepowodzenia. To oczywiście bolesny proces, bo każdy musi spojrzeć na siebie. Muszą się pojawić pytania: dlaczego reaguję w ten sposób w konkretnych sytuacjach? Dlaczego coś w moim partnerze mnie denerwuje?
Wiele par przychodzi do mnie po romansie, który może oznaczać koniec związku lub nowy początek.
W przypadku niektórych par relacja pomiędzy mężem a żoną, partnerem a partnerką układa się po zdradzie lepiej niż wcześniej. Odpowiedź jest prosta — w końcu, nierzadko po długiej przerwie, znów są ze sobą szczerzy. Komunikacja jest kluczowa. Tylko w ten sposób mogę dać znać partnerowi o swoich potrzebach, odczuciach, zmartwieniach.
Są jakieś oznaki tego, że nie warto ponownie próbować budować relacji z byłym partnerem?
Szczególnie na początku terapii par często zauważam, że niektórym osobom zależy jedynie na obwinianiu partnera. Zdania często zaczynają się od "bo ty..." lub "zawsze to ja muszę...". To nie jest dobra podstawa do świeżego startu. Co więcej, w budowaniu relacji na nowo nie pomoże, jeśli tylko jedna osoba zdecyduje się na terapię.
Mam wątpliwości, czy trzecia lub czwarta próba odbudowywania związku może się zakończyć sukcesem.
Dlaczego? Może niektórym parom po prostu potrzeba trochę więcej czasu, aby uświadomić sobie, że muszą wspólnie dokonać zmiany.
Każdy z nas pragnie być kochany za to, kim jest. Oczywiście to od ciebie zależy, czy zmienisz swoje zachowanie. Ale jeśli inni próbują cię zmienić na siłę, zwykle nie są to zmiany długotrwałe.
Człowiek nie jest z plasteliny. Nie możemy być kształtowani przez innych ani nie możemy zmienić innych, tak jak nam odpowiada.
Ci, którzy tak często w parze ponoszą porażkę, nie doceniają swojej jednostkowej wyjątkowości, swoich cech, potrzeb i możliwości. To znak, że po prostu do siebie nie pasują.
Rozstanie może nastąpić także w wyniku kłótni. Co para musi wziąć pod uwagę, aby taka decyzja nie została podjęta pod wpływem emocji?
Obowiązuje następująca zasada: krzyk do niczego nie prowadzi. To jakby utknąć w błocie samochodem i z całej siły wciskać gaz.
Jeśli kłótnia nasili się lub stanie się zbyt emocjonalna, zawsze powinniśmy ją natychmiast przerwać.
Gdy wszyscy już się uspokoją i będą mieli czas na refleksję, temat można poruszyć ponownie. Każdy powinien wziąć odpowiedzialność za swoje przewinienia i chcieć konstruktywnie o tym rozmawiać. Choć brzmi łatwiej, niż jest w rzeczywistości.
Dlaczego w ogóle istnieją relacje typu on-off?
Powód leży w strachu przed zmianami. Jeśli nie chcesz pracować nad sobą i związkiem, wybierasz łatwiejszą drogę — rozstanie. Jednak w pewnym momencie zaczynasz tęsknić za drugą osobą, nawiązujesz kontakt ponownie i — jeśli obie strony czują to samo — ponownie się spotykają. A ponieważ nie zajęli się swoim problemem, ten prędzej czy później znowu da o sobie znać.
https://kobieta.onet.pl/zwiazek/randkowanie-po-30-stce-porady-dla-singli-jak-podchodzic-do-randek-na-luzie/mbs37zr
Czy są osoby szczególnie podatne na takie relacje?
Zwykle dotyka to ludzi, którzy boją się zaangażowania, ponieważ unikają konfliktów. Im bardziej wzmacnia się związek, tym bardziej wzrasta strach przed rozstaniem. Zwykle wystarczy mała wymówka i taka osoba gotowa jest wszystko skończyć. A kiedy związek się kończy, znikają także obawy. Kiedy zatęsknisz i spróbujesz jeszcze raz, strach powraca. To błędne koło.
Czy ciągłe przechodzenie przez proces separacji nie jest bolesne?
I tak, i nie. Z jednej strony przerwy między rozstaniami często stają się coraz krótsze, z drugiej jednak strony dreszczyk emocji związany z ponownym spotkaniem słabnie.
Gdy euforia maleje, ból nie jest już tak intensywny.
Czy są jakieś oznaki, zbliżającej się relacji typu on-off, już w fazie randkowania?
Zwykle staje się to widoczne dopiero w trakcie związku. Takim sygnałem alarmowym jest moment, kiedy ktoś kwestionuje sens całego związku, gdy tylko pojawi się problem.
Świadomość, że taki rodzaj związku nie jest dla ciebie dobry, to jedno. Zakończenie go jest jednak dużo trudniejsze. Jak to się może udać?
Polecam, aby zastanowić się nad własną wartością. Musi być powód, dla którego wybierasz ten — nierzadko toksyczny — związek. Warto poświęcić czas na dobrą lekturę i terapię.
Czy związek typu on-off może przekształcić się w stabilną miłość?
Jest to możliwe, ale wskaźnik sukcesu nie jest szczególnie wysoki. Zmiany zajmują dużo czasu i są męczące. Mówimy o kilku miesiącach, podczas których para musi wiele przepracować emocjonalnie. Niestety, raz po raz doświadczam, że pacjenci nie odrabiają pracy domowej — praca wciąż była ważniejsza od związku, albo romans wcale się nie zakończył.
Czy ludzie mają błędne pojęcie o terapii?
Myślę, że to raczej wynika z nieporozumienia. Różnica między sędzią a terapeutą polega na tym, że dla mnie są dwie prawdy. Chcę zrozumieć obie strony. A mimo to jedna osoba próbuje "poprawić" narrację drugiej. Dla terapeuty nie ma dobrej i złej perspektywy.
Wciąż przychodzi do mnie wiele par z myślą, że to ja — terapeutka — wszystko naprawię. Jednak małżonkowie czy partnerzy muszą sami chcieć coś zmienić. Aby to się udało, każdy z nich potrzebuje niemałej dawki motywacji, a proces wymaga energii i czasu.
