Перайсці да зместу

7-я армія (Расійская імперыя)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
7-я армія (палявая)
Гады існавання ліпень 1914 года — пачатак 1918 года
Краіна Сцяг Расіі Расія
Уваходзіць у гл. спіс франтоў
Тып армія
Дыслакацыя Расійская імперыя
Удзел у Першая сусветная вайна 19141918
Камандзіры
Вядомыя камандзіры гл. Галоўнакамандуючыя
Схема наступлення Паўднёва-Заходняга фронту, лета 1916 года.

7-я а́рмія (7 А) — агульнавайсковае аператыўнае, раней стратэгічнае, аб'яднанне (фармаванне, армія) узброеных сіл Расійскай імперыі, падчас Першай сусветнай вайны ў Рускай Імператарскай Арміі.

Армія ўдзельнічала ў Галіцыйскай аперацыі (1914—1915 гадоў), абарончых баях у ходзе ліквідацыі Горліцкага прарыву аўстра-германскіх войскаў (1915 год), Брусілаўскім прарыве (1916 год), баявых дзеяннях на рацэ Стрыпа, пад Львовам, у раёне БучачГалічТарнополь (1916-1917 года) і летнім наступе войскаў Паўднёва-Заходняга фронту 1917 года.

Таксама мела назвы: «7-я палявая армія»[1], раней «Асобная армія № 7»[2][3] або «Адэская армія»[2][3].

Палявое ўпраўленне (штаб 7 А) было ўтворана ў ліпені 1914 года пры штабе Адэскай ваеннай акругі, было сфармавана па штатам палявога ўпраўлення галоўнакамандуючага войскамі фронту (па сучаснаму камандуючага войскамі фронту), але са скарочанай колькасцю чыноў штаба арміі (вайскоўцаў і ваенных чыноўнікаў), прадугледжаных мабілізацыйнымі планам.

У пачатку вайны у нас мелася два фронту і дзве асобныя арміі:

Паўночна-Заходні фронт — ўключаў у сябе арміі, якія дзейнічалі супраць Германіі;
Паўднёва-Заходні фронт — які складаецца з армій, якія дзейнічалі супраць Аўстра-Венгрыі;
Асобная армія № 6 (Петраградская), якая ахоўвала ўзбярэжжа Балтыйскага мора;

Асобная армія № 7 (Адэская), якая ахоўвала ўзбярэжжа Чорнага мора.

[2]

У задачу арміі ўваходзіла ахова ўзбярэжжа Чорнага мора і мяжы з Румыніяй.

У кастрычніку 1914 года штаб і армія былі перакінутыя ў раён гарадоў ТрэмбоўляЧорткаў і ўключана ў склад Паўднёва-Заходняга фронту (перастала быць асобнай).

Чатыры пяхотныя дывізіі Адэскай акругі сфармавалі кожная па другачарговай. Дывізіі гэтыя склалі пры мабілізацыі 7-ю армію генерала Нікіціна, на фронт былі выкліканыя толькі восенню і паспелі набыць неабходную спайку і спрыт, што адразу ж і адбілася на іх працы.

[4]

7-я палявая армія ўдзельнічала, сумесна з 8-й, 9-й і 11-й палявымі арміямі, у новым выглядзе франтавой наступальнай аперацыі, якая была названа па імені аднаго з яе аўтараў Брусілаўскім прарывам[3].

Па ініцыятыве камандуючага Паўночна-заходнім фронтам Л. Г. Карнілава і пры цярпімым дачыненні свайго непасрэднага начальніка — камандуючага 7-й Арміяй У. І. Селівачова генерал-лейтэнант Павел Пятровіч Скарападскі праводзіў украінізацыю частак даручанага яму 34-га корпуса[5].

На канец 1917 года штаб арміі размяшчаўся ў Бары.

Ліквідавана ў пачатку 1918 года.

У склад 7-й арміі ўваходзілі ўпраўленне, злучэнні, часці і ўстановы (ніжэй прадстаўлены не ўсе, больш падрабязна ў польскамоўнай віке).

На канец 1917 года армія мела ў сваім складзе:

Камандуючыя (перыяд)

[правіць | правіць зыходнік]

У складзе (перыяд)

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Военный энциклопедический словарь. — М.: Военное издательство Министерства обороны СССР, 1984 год, 863 с.
  2. а б в Сайт милитера, Глава шестая. Распределение военнообязанных между войсками и тылом, Военные усилия России в Мировой войне, Н. Н. Головин — Париж: Т-во объединённых издателей, 1939.
  3. а б в Глава II. Первая мировая война (1914—1918 гг.
  4. А. А. Керсновский. История Русской армии
  5. Скоропадский П. П. Воспоминания. — Київ-Філадельфія, 1995.
  • Головин Н. Н. Военные усилия России в Мировой войне. — Париж: Т-во объединённых издателей, 1939.
  • Большая советская энциклопедия, Третье издание. — М.: «Советская энциклопедия», 1969—1978.