Uren turen in de Drentse natuur voor paar laatste shots voor bioscoopfilm Wildeboel

Drie jaar lang trekt het filmpaar er inmiddels alweer op uit om straks in de edit alle nodige puzzelstukjes van Wildeboel in elkaar te passen. Want hoe completer ze elk verhaaltje rond een bepaald dier in beeld kunnen brengen, hoe enthousiaster ze worden. Dat ze soms uren, dagen of zelfs weken moeten wachten om dat éne grote moment op camera vast te leggen, dat hebben ze er allemaal graag voor over.

"Als het lukt, vieren we dat thuis met een lekker glas whisky", grijnst Janetta Bos. Hij tikt bijna de 70 jaar aan, zij bijna de 60 jaar. En ondanks de vele uren slaapgebrek de laatste weken, de onvoorspelbaarheid van de natuur en de slechte weersomstandigheden, blijft het paar goedgemutst. De laatste tijd turen ze alweer uren onafgebroken naar het kabbelende water in de Hunze bij Gieterveen. Ze houden de moed erin en hebben er zelfs plezier in. En ruzie tussen beide, dat bestaat niet.

Afzonderlijk van elkaar staan ze verstopt op de oever, pal tegenover een beverburcht, met in de aanslag hun camera. Henk verschanst zich als hoofdfilmer achter wat boomtakken, Janetta staat als bijfilmer wat verscholen tussen de hoge brandnetels. Zo kan de bever niet aan de camera ontsnappen, welke ingang hij straks ook kiest van de beverburcht.

De rolverdeling in het veld is helder. De mooiste beelden komen van Henk, hij is de hoofdfilmer. "Zonder Henk geen film", lacht Janetta. "Ik schiet af en toe ook wat beeld, maar doe vooral de research, en het veldwerk. En we hebben de bever al een keertje gespot, slepend met riet. Alleen gebeurde dat tijdens onze research. We zagen 'm ineens voorbij komen, toen heb ik snel mijn telefoon gepakt en wat beeld geschoten Maar nu dus nog op echte camerakwaliteit."

's Nachts om twee of drie uur gaan ze soms al uit de veren. Want overdag laat de bever zich maar moeilijk zien. "We wachten nu op dat ene moment, dat hij voorbij zwemt met z'n bek vol riet, en dat t'ie precies voor de camera kopje onder gaat en de burcht induikt. En we vermoeden dat er jongen zitten. Als die straks ook nog eens bovenkomen, en wij registreren dat, dat zou pas echt fantastisch zijn voor onze film", vertelt Henk Bos gepassioneerd.

Het paar heeft dit jaar een dubbel jubileum te vieren. Allereerst hun 20-jarig jubileum als natuurfilmers met hun bedrijf Nighthawk Productions Assen. En Wildeboel wordt de tiende film. Daarvan waren de twee meest recente films de bioscoopfilms Wildernis in Drenthe en Habitat, waarmee ze waren doorgedrongen tot de voorronde van de Nederlandse filmprijs Het Gouden Kalf. Ze wonnen de prestigieuze prijs uiteindelijk niet. Maar alleen al de voordracht was voor het duo een teken dat ze 'goed bezig' zijn.

Dat er nu een derde bioscoopfilm in de maak is, waarbij uitsluitend gedraaid is in Drentse natuurgebieden, geeft aan dat Henk en Janetta Bos nog lang niet met hun camera's zijn uitgekeken in Drenthe. "In al die films willen we het publiek laten zien dat het decor, waarin wij zijn opgegroeid, bol staat van schitterende natuur. En volgens ons doen we dat niet verkeerd."

Want het publiek, dat via social media en een nieuwsbrief alle belevenissen van de natuurfilmers volgt, blijft ze al jaren trouw. En die aanhang groeit volgens het stel nog steeds. Voor Wildeboel trokken ze dit keer naar alle natuurgebieden van Stichting het Drentse Landschap. "Ze bestaan dit jaar 90 jaar en vonden het mooi dat er in dit jubileumjaar een speciale film zou uitkomen. Dat is dus Wildeboel geworden, zij zijn onze hoofdsponsor."

Omdat de bioscoopfilm dit najaar moet uitkomen, zit er wel enige tijdsdruk op. Dus nog heel veel meer materiaal erbij draaien, dat is er niet bij. Alleen het hoognodige nog, zoals een bijzonder koekoeksjong wat uitvliegt en die bever die voor z'n burcht onder water verdwijnt. En heel misschien het opduiken van de jonkies, als extra toetje. Want Henk Bos moet deze zomer toch echt zijn edit in om de vele honderden uren filmmateriaal terug te snoeien naar anderhalf uur natuurspektakel op het witte doek.

Kiezen kan hij slecht, maar als hij dan toch één van de hoogtepunten mag noemen. "Het koekoeksjong dat we aantroffen tussen het riet, in het nest van de kleine karekiet, en die vervolgens de eieren en een al uitgekomen jong van de kleine karekiet overboord kiepert. Zoiets hadden we nooit eerder van zo dichtbij gezien en ook prachtig kunnen filmen. Na heel lang wachten is het eindelijk gelukt. Zo fantastisch. En ook al klinkt het wreed, het is wel de natuur in optima forma."