Σε μια περίοδο που η Ευρώπη επιβεβαιώνει ότι η Δημοκρατία δεν έχει χάσει τη δύναμή της, με τη βούληση των ψηφοφόρων να αλλάζει πολιτικό σκηνικό σε δύο χώρες –Βρετανία, Γαλλία– η νέα ταινία της Πάολα Κορτελέζι, «Πάντα υπάρχει το αύριο», μας μεταφέρει στο 1946, τη χρονιά που η Ιταλία βρέθηκε σε ένα μεταίχμιο, το δημοκρατικό πολίτευμα αναγεννήθηκε έπειτα από (περισσότερες από δύο) δεκαετίες φασιστικής διακυβέρνησης, για να κάνει φόκους σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης, όπου η Ντέλια, σύζυγος και μητέρα, παλεύει να επιβιώσει στη μεταπολεμική κοινωνία αλλά και απέναντι σε έναν τυραννικό σύζυγο.
Η υπόθεσή της, ωστόσο, δεν αρκεί για να εξηγήσει το γιατί θριάμβευσε και στα ταμεία (κόβοντας 5,5 εκ. εισιτήρια, ξεπέρασε σε εισπράξεις ακόμα και την «Barbie» και τον «Οπενχάιμερ» και σκαρφάλωσε στο Top 10 των πιο επιτυχημένων ιταλικών ταινιών όλων των εποχών) και στα βραβεία (έξι βραβεία David di Donatello, Βραβείο Κοινού και Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Ρώμης, Ταινία της Χρονιάς από την Ένωση Ιταλών Κριτικών Κινηματογράφου). Περισσότεροι λόγοι θα πρέπει να αναζητηθούν στη φρεσκάδα με την οποία η δημιουργός της προσέγγισε τον ιταλικό νεορεαλισμό, το κινηματογραφικό κίνημα (Φεντερίκο Φελίνι, Ρομπέρτο Ροσσελλίνι, Βιτόριο ντε Σίκα, Μικελάντζελο Αντονιόνι κ.ά.) που, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έστρεψε τον φακό του στην εργατική τάξη.
Η Κορτελέζι, εν προκειμένω, εμπνεύστηκε από αληθινές ιστορίες που είχαν μοιραστεί μαζί της η μητέρα και η γιαγιά της, από την εργατική συνοικία της Ρώμης όπου έζησαν, παρουσιάζοντάς τις μέσα από μια αντισυμβατική οπτική. Ήδη από το μονόπλανο των τίτλων αρχής μάς εισάγει στον μικρόκοσμο της ιταλικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Στιλιζάρει τις σκηνές βίας απαλλάσσοντάς τις από οποιαδήποτε ηδονοβλεπτική διάσταση χωρίς να τις αφοπλίζει από την ουσία. Και διανθίζει την αφήγηση με plot twists που αναδεικνύουν την αόρατη ευφυΐα και δύναμη της κεντρικής ηρωίδας, με κορυφαία την ανατροπή του τέλους.
Σε πάρα πολλά σημεία της ταινίας, όπως στον πουριτανισμό της μεταπολεμικής ιταλικής κοινωνίας, στον καθημερινό αγώνα για τα προς το ζην και φυσικά στη μειονεκτική θέση της γυναίκας ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης (a bocca chiusa, κλειστό το στόμα είχε το ιδανικό θηλυκό της εποχής σύμφωνα με μια χαρακτηριστική φράση που επαναλαμβάνεται), θα αναγνωρίσουμε κάτι από το δικό μας, ελληνικό παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση, είτε είμαστε λάτρεις του παλιού είτε του σύγχρονου κινηματογράφου, θα απολαύσουμε κάθε υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο αυτό το διαμαντάκι από τη γειτονική χώρα, από τη μουσική που δίνει ρυθμό και ταυτόχρονα σχολιάζει και τις νοσταλγικές εικόνες μέχρι την ερμηνεία της Ντέλια από την Κορτελέζι, που ισορροπεί ανάμεσα στη βαθιά τραγικότητα της οικογενειακής και ταξικής κατάστασής της και τις ανάσες που παίρνει από μικρές, καθημερινές χαρές για να συνεχίσει.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
Info
Στους κινηματογράφους από τις 11 Ιουλίου σε διανομή της Weirdwave.
«Πάντα υπάρχει το αύριο» (C’è ancora domani, Ιταλία, 2023, 118’). Σκηνοθεσία: Πάολα Κορτελέζι. Σενάριο: Φούριο Αντρεότι, Τζούλια Καλέντα, Πάολα Κορτελέζι. Ηθοποιοί: Πάολα Κορτελέζι, Βαλέριο Μασταντρέα, Ρομάνα Ματζιόρα Βεργκάνο, Εμανουέλα Φανέλι
