Manolito Gafotas es un charlatán capaz de marear no sólo a sus padres, a su abuelo y a la señorita Asunción, sino también a la psicóloga del colegio, a Carabanchel Alto y a España entera. En su primer libro - Manolito gafotas - apenas tuvo espacio suficiente para dar un adelanto de su vida. Así que vuelve ahora, un poco envanecido por la fama pero tan cándido como siempre.Y no es que a Manolito le pasen cosas extraordinerias, pero tiene el don de contarlas como aventuras inolvidables. Sus familiares y amigos se preguntan: ¿Es que nunca va a callarse este niño?
At the age of 12 Lindo moved to Madrid, where she studied journalism. She did not get her degree, as she began to work in television and radio as a speaker, actress and scriptwriter. Her first novel was based on one of her fictional radio characters, the madrileño boy Manolito Gafotas, who has become a classic of Spanish children's literature. Manolito is the son of a trucker and lives a humble life in the working-class quarter of Carabanchel. The character was the protagonist of several first-person novels written with a solid style that includes humour, irony and sharp social criticism.
Lindo has also written adult novels and plays; she is the screenwriter of the film La primera noche de mi vida, and collaborated with director Miguel Albadalejo on the screenplays for Manolito Gafotas and Ataque verbal. She also adapted the screenplay Plenilunio from the novel by her husband, Antonio Muñoz Molina.
Ever since her husband Muñoz Molina was appointed director of the Instituto Cervantes of New York, Lindo has lived in New York City. She often writes for the Spanish-language newspaper El País, contributing editorials, and writes freelance work for other magazines and newspapers.
In 1998 Lindo was awarded the Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil (National Award for Children's and Youth Literature) for her book Los trapos sucios de Manolito Gafotas, and she received the Biblioteca Breve (Tiny Library) Award for her adult novel Una palabra tuya.
Elvira Lindo (born 23 January 1962 in Cádiz, Spain) is a Spanish journalist and writer. Her first novel was based on one of her fictional radio characters, the Madrid boy Manolito Gafotas, who has become a classic of Spanish children's literature.
Manolito Four-Eyes, the unforgettable ten-year-old from Spain, is back in his second book—which he calls The 2nd Volume of the Great Encyclopedia of My Life.
Also back are Manolito’s family and friends, including the Bozo (his favorite and only little brother), Big Ears (his best friend, even though he’s a dog traitor), Ozzy (the biggest bully in the worldwide world), and his grandfather (Manolito’s unconditional ally).
تاریخ نخستین خوانش: دوازدهم ماه آگوست سال2010میلادی
عنوان: سوپر مانولیتو - کتاب دو - از سری مانولیتو؛ نویسنده: الویرا لیندو؛ تصویرگر: امیلیو اوربه رواگا؛ مترجم: فرزانه مهری؛ تهران، آفرینگان، سال1384؛ در178ص؛ شابک9647694202؛ چاپ دوم سال1385؛ چاپ سوم سال1386؛ چاپ چهارم سال1387؛ چاپ پنجم سال1388؛ چاپ هفتم سال1391؛ موضوع داستانهای نوجوانان از نویسندگان اسپانیا - سده21م
نقل از متن: (هشت سال و نیم سن دارم، ولی در این چند ماه اخیر، آنقدر ماجراهای عجیب و غریب، برایم رخداده، که نمیدانم کدام را، تعریف کنم؛ خب، اینها را برایت تعریف میکنم: با بهترین دوستانم: «ییهاد» و «گوشگنده»، گروه «پاکثیفها» را، تشکیل دادیم؛ موهای «جونور» را، کوتاه کردم، و شبیه راهبه ای «تبتی» شد؛ «سوزانا» شورت کثیفه، نامزد من است، ولی این یک راز است؛ خانم «آسانسیون»، در ریاضی به من، صفر داده است، ولی هنوز جرئت نکرده ام، موضوع را به مادرم بگویم...)؛ پایان نقل از متن
نقل از آغاز: (باز هم من، «مانولیتو»؛ همان کسی که، در کتاب «مانولیتو» بود؛ بعضیها بعد از خواندن آن کتاب، خیال میکنند، که همه چیز را درباره ی زندگی من، میدانند؛ روی کره زمین، بعضیها هستند، که خیال میکنند، خیلی زرنگند؛ پدربزرگم «نیکلاس» میگوید، که میتوان درباره ی زندگی من، به اندازه یک کوه، کتابهای دایره المعارفی نوشت؛ به خاطر اینکه، پدربزرگ من است، این حرف را نمیزند؛ این را میگوید برای اینکه حقیقت دارد؛ در مدت هشت سال زندگیم روی کره عالم (عالم دنیا)، آنقدر اتفاقها، برایم افتاده است، که د�� نودودو سال هم، نمیتوانم تعریفشان کنم؛ میگویم نود و دو سال، برای اینکه، اگر میتوانستم خودم انتخاب کنم، دوست داشتم، در صد سالگی بمیرم؛ اصلاً ارزش ندارد، که آدم زودتر بمیرد؛ این چیزی است، که همیشه به پدربزرگم میگویم: «در هشتاد و هفت سالگی مردن، اصلاً خوب نیست، ولی برعکس، مردن در صد سالگی، با دو تا صفر گنده، مثل دونات، معرکه است.»)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 16/11/1399هجری خورشیدی؛ 04/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
توی این کتاب یک داستان وجود داره بنام خود سوپرمانولیتو. نمیشه هر بار که خونده میشه اشک آدم سرازیر نشه. داستان مانولیتو است که با برادرش --جونور-- تنها هستند تو خونه؛ چون مادرشون میره خرید و اونها میخوان برنامهی سوپرمن رو نگاه کنند. بعد طوفان میاد و شیشهها میشکنه. بعد مانولیتوی هشت ساله سعی میکنه برادرِ کوچیکش رو آروم کنه. پستونکش رو میزنه تو شیشهی شکر. اما خودش هم ترسیده، ولی سوپرمانولیتو که نباید بترسه. بعد با هم میرن تو کمد کفشها قایم میشند از ترس باران و طوفان. خوابشون میبره، جونور در آغوش مانولیتو. بعد مادر میاد. و مانولیتو منتظره که مادرش دعواش کنه که طوفان شیشه رو شکسته و جونور ترسیده، و آمادهی پسگردنی میشه. اما لوئیزا اونها رو پیدا میکنه و مادر هراسان میگه خدا رو شکر که سالمید. و اشک خواننده میریزه روی زمین.
Cuando estás harto de drama en la vida y en los libros siempre es buena idea pasarse por Carabanchel Alto y visitar a Manolito, su familia y sus amigos y echarse unas risas. Absolutamente para todos los públicos. Recomendable desde los 8 hasta los 108 años.
5 estrellas porque Manolito siempre ha sido mi favorito desde pequeña. Lectura ligera y divertida para pasar el rato... La ingenuidad de Manolito, y personajes como El Imbécil o el abuelo proporcionan mucho humor... Y la relación de éste último con el protagonista es la más emotiva.
Realmente este ha sido una relectura, jamás me cansaré de volver a mi infancia leyendo a Manolito. Sin duda este libro en concreto es de mis favoritos de la saga de Manolito, el capítulo de los Cochinitos siempre me hace reír :)
از یادگارهای دوران کودکی باقیمانده در کتابخانه که به بهانه ی بازیافتن طعم لذت در گذشته دوباره مرور کردم. بچه که بودم با داستان های مانولیتو خیلی میخندیدم، هنوز هم میخندم، چیزی عوض نشده.
Justo lo que necesitaba, algo ligero y divertido 😆 Manolito es muy ingenioso, inteligente y travieso. Ha sido genial reencontrarme con estos personajes, Manolito mola 🤣
❇Para los amigos de España, Manolito debe ser un viejo conocido 🔵El primero se publicó en 1994, y el útimo de la serie de 9 en el 2012 🔴Salvando las distancias me hizo acordar al Pequeño Nicolás, una serie del autor de Asterix que también me hace carcajear inoportunamente 🔸Manolito no es un chaval muy aplicado, su hermanito "el inútil " lo molesta bastante, su madre le da una colleja o dos de vez en cuando, pero es un optimista empedernido 💚Por eso me conquistó el ❤ Hay varios más que no sé si se conseguiran por Argentina Pero si pueden ...consigan alguno He visto que hasta hicieron dos películas y una serie Para mí el primer libro es de lo mejor ❇En el segundo...hubo buenos momentos...pero no tantos. Será cuestión de ver si en los otros los personajes secundarios pasan a primer plano.❇Porque es cierto que hay mucha tela que cortar con Yihad, el chulito del barrio, Orejones, , o el mismísimo abuelo de Manolito o el Inútil que va creciendo en cada libro
Las ilustraciones que hacen parte de su éxito son de Emilio Urberuaga
La editorial es Alfaguara, aunque no se si en Argentina lo tendremos
"La tarde de aquel sábado histórico nos comimos seis bolsas de patatas, dos de panchitos, dos de cortezas, seis de fritos. Todo eso lo regamos con unas coca-colas de la cosecha del 95 y nos vimos una película de unos niños de esos que viven al lado de un acantilado, que forman una pandilla que investiga casos criminales y que tienen una contraseña y un cobertizo y un perro que sólo le falta hablar."
Una lectura recomendable para niños a partir de 8 años y sin límite de edad. Leer a Manolito supone viajar en el tiempo y reír al imaginar ciertas escenas.
De esta novela he de destacar la relación entre Manolito y su abuelo. Me ha encantado la relación de complicidad que hay entre ambos y cómo comparten secretos y se entienden a la perfección.
Es una lectura entretenida y que se lee sin apenas darte cuenta. Los capítulos son bastante breves y en algunos de ellos hay ilustraciones en blanco y negro que nos ayudan a imaginar, mejor si cabe, lo que estamos leyendo.
Una lectura recomendable para cualquier lector en la que se ensalza el valor de la familia y el amor dentro de ella.
باورم نمیشه از صب تا ظهر تمام شد!!! از بچگی این مجموعه توی کتابخونمون بود. و مادر و خواهرم نه تنها خودشون بارها خوندنش بلکه به همه هم قرضش دادن بارها. به حدی که الان جلد اول نیست!! اما من همیشه با کله شقی خاصی (جونور خانواده) نخوندمش. تا اینکه امروز در سن ۲۱ سالگی واقعا به مانولیتوی شاد نیاز پیدا کردم. با خودم گفتم اگر بد باشه نمیخونمش. اما واقعا یه سرزندگی خاصی داشت. ا��رژی خوبی بین تک تک برگ های کتاب بود. و هیچ جایی از داستان از این دنیای کودکانه خسته نمیشدم بلکه واقعا لذت میبردم. خیلی جاها به کودکی خودم فکر میکردم. بعضی مواقع هم به مانولیتو حسادت میکردم. خستگی دنیای ادم بزرگا رو از تنم در آورد واقعا. مانولیتو برای همه ی سنین!!
Es imposible no enamorarse de estos libros... durante un rato,paseas por Carabanchel alto de la mano de Manolito gafotas, que te cuenta todas sus aventuras y te abre su corazón de niño. En este libro en concreto, Manolito nos enseña las desventajas de ir creciendo,de empezar a darte cuenta de las cosas,y no puedes evitar tener ganas de encontrarte a Manolito jugando en tu calle para poder arrimarte y darle un abrazo. Cómo siempre,me ha hecho reír y disfrutar.... Manolito gafotas nunca decepciona.
Perfecto para leer en verano,a cualquier edad,al borde de la piscina con algo fresquito cerca
Si ya el primero me gusta, este tiene algunas de mis anécdotas favoritas. Me gusta mucho porque la autora consigue mantener la frescura del personaje, y aunque es muy rimbombante con sus expresiones, no resulta nada aburrido. Admiro mucho que al escribir sepa contarlo con ese humor e inocencia de un niño que te cuenta las cosas de forma natural pero que a los adultos nos sorprende muchísimo. (Mucho más en los tiempos que corren...jejejeje).
Costumbrismo de una infancia de familia de clase baja en un barrio obrero español, pero contado transmitiendo toda la dignidad, la alegría y el valor que tiene el mundo de un niño que ha crecido en este contexto. Manolito parece un niño de verdad, leyéndolo me acuerdo de sensaciones o cosas que me pasaban de pequeña, y su forma de hablar es como la que tenía yo o compañeros de clase cuando iba a primaria.
Una dulce historia de un niño de 8 años y su relación con el mundo, su mundo, el cole, la madre que siempre regaña y se queja, el hermanito insoportable pero amado, y el abuelo, ese gran abuelo. Narrado espectacularmente, exponiendo su niñez bastante avispada, simpática, humana. Una relación familiar de locos pero amorosos. En fin, Manolito me hizo el día y seguí con otro más de El.
Nunca había leído nada de Manolito Gafotas. Es uno de esos personajes que siempre he tenido pendientes. Supongo que lo suyo habría sido leerlo hace unos cuantos años (décadas mas bien) pero hacerlo ahora ha sido como viajar en el tiempo. Qué risa. Y qué recuerdos. Recomendable 100% para nanos y adultos nostálgicos xD
اولین بار سری کتاب های مانولیتو رو با کتاب تعطیلات خوش بگذره مانولیتودر ۸ سالگی شروع کردم.هنوز هم که ۱۴ سال از اون زمان گذشته از خوندن کتاباش لذت میبرم.پیشنهاد میکنم در هر سنی هستین این کتاب رو بخونین ،لذت بخشه✌
Continúan las aventuras de Manolito y no defrauda. Indirectamente enseña a los niños la importancia de la familia, de un abuelo, de un hermano. De todos sus componentes. Normaliza la función aleccionadora de una madre, con ternura y completa aceptación. Me encanta.