What do you think?
Rate this book
Wildevrouw
Beer verloor drie vrouwen in het kraambed. Zijn derde echtgenote baarde een kind alvorens te sterven, de andere twee stierven met een kind in hun buik. Na al dat verlies acht hij zijn verlangen naar liefde door God vervloekt. Vanuit Amsterdam roept Beer God aan om de veronderstelde vloek te ontrafelen. Hij blikt terug op zijn laatste jaren in het zestiende-eeuwse Antwerpen, de stad die hij ontvluchtte. Antwerpen floreerde in handel en geld maar er heerste tegelijk een grote onrust. Beer maakte deze oplopende spanningen van dichtbij mee in zijn herberg waar vrije gedachten en zoete wijn vloeiden, en waar plannen werden gesmeed door een geheim genootschap. Alles werd op scherp gesteld wanneer een wildevrouw, als gevolg van overmoedige wereldveroveraars, in zijn herberg terechtkwam.
Wildevrouw is een wervelende, monumentale roman over het verlangen naar eenheid en het veroveren van een innerlijke waarheid, vol vlees en geuren, vol narren en blinden, vol handelaars en woekeraars, profiteurs en bedriegers, vroedvrouwen, cartografen, schilders, drukkers en astrologen, waarbij verlangen en zelfbedrog dansen door de straten van een gedoemde stad.
Wildevrouw is een wervelende, monumentale roman over het verlangen naar eenheid en het veroveren van een innerlijke waarheid, vol vlees en geuren, vol narren en blinden, vol handelaars en woekeraars, profiteurs en bedriegers, vroedvrouwen, cartografen, schilders, drukkers en astrologen, waarbij verlangen en zelfbedrog dansen door de straten van een gedoemde stad.
416 pages, Hardcover
First published November 26, 2020
About the author
Jeroen Olyslaegers
24 books207 followersJeroen Olyslaegers is een Vlaamse schrijver.
Jeroen Olyslaegers in de Nederlandstalige Wikipedia
Jeroen Olyslaegers in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Jeroen Olyslaegers bij "Schrijversgewijs"
Jeroen Olyslaegers is a Flemish writer.
Jeroen Olyslaegers in de Nederlandstalige Wikipedia
Jeroen Olyslaegers in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Jeroen Olyslaegers bij "Schrijversgewijs"
Jeroen Olyslaegers is a Flemish writer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 283 reviews
December 15, 2020
Het is moeilijk om als lezer nog wat mooie woorden uit de mouw te schudden als een auteur ze al allemaal heeft opgebruikt in een nieuw boek. Of als een van zijn schrijvende collega’s ze al uit zijn hoed heeft getoverd (de niet minder bekende Bart Van Loo) voor de auteur in kwestie. Hoe enthousiast je ook bent over dat boek dat je willens nillens om half drie ’s nachts eindelijk hebt toegeslagen, om de dag erop het gevolg daar nog van te voelen.
Wat nog te schrijven over Wildevrouw van Jeroen Olyslaegers, een boek waarin de schrijver je meeneemt naar de tumultueuze jaren 60 van de 16de eeuw in Antwerpen? De stad was in die gouden eeuw een magneet voor handelaars, vrijdenkers en kunstenaars van allerlei slag. Gekend als een vrijheidsbaken in een na-middeleeuwse maatschappij met de Spaanse koning Filips II die op dat moment vooral nog op afstand koning was. Calvinisten, lutheranen, joden, vrijdenkers en katholieken liepen er elkaar voor de voeten. Uiteraard bleef dat niet duren. Herbergier Beer blikt terug vanuit Amsterdam, waar hij naartoe is gevlucht, op zijn jaren tussen dat Antwerps gewoel en gewroet, van voor en tijdens het legendarische jaar 1566. Hij kende er alle hoeken en straten, kroegen en kerken, handelaars en markten, god en klein pierke. De hagenpreken begonnen een aanvang te nemen, er kwam een opstand tegen de ‘paapsen’ van de calvinisten die de arme sloebers met zich meekregen die daarmee de beeldenstorm ontketenden en zo ongewild ook de intrede van hertog Alva in de zuidelijke Nederlanden en de daaropvolgende vlucht van duizenden handelaren en intellectuelen naar het noorden, waardoor de bloeiende handel en de welvaart in een van de grootste wereldsteden van die tijd ineenstuikten.
In dat gewoel neemt de auteur je gezwind mee aan de hand, en stelt hij je voor aan de vrienden van Beer, enerzijds een kringetje van drie dat hij al langer kent waarmee hij elk jaar als voorbode op de lente een wildemanstoneel opvoert, en anderzijds een familie bestaande uit vooraanstaande Europese vrijdenkende kunstenaars, intellectuelen en handelaars die zijn herberg heeft uitgekozen om regelmatig feestjes te houden en waarvan je regelmatig boeiende discussies mag opvangen. Daar staat Pieter Bruegel naast die zich wat minder laat meeslepen en ons vijf eeuwen later nog getuige laat zijn van deze woelige tijden. Zelfs in de herberg van Beer mag ‘Pierre den drol’ de gastheer zelve ietwat scabreus vereeuwigen. De manier waarop de taferelen van Bruegel worden beschreven, doen zijn schilderijen eer aan. In De Dulle Griet herkent Beer zijn narrenvriend, de Schrale die als vrouw verkleed door de straten loopt.
Eén sterke vrouw is Beer altijd blijven bijstaan en speelt een belangrijke rol in zijn leven: sinds het verlies van zijn drie vrouwen waarvan twee ook nog eens een bijna voldragen baby met zich mee naar het graf namen, heeft de vroedvrouw Margreet hem niet meer verlaten, en fungeert ze afwisselend voor hem als meid, kokkin, rots in de branding en relativerende slimme volksvrouw die hem met twee voeten op de grond houdt. Zijn zoon Ward groeit op, maar zal Beer niet opvolgen als herbergier. Daarvoor blijkt hij te intelligent te zijn en zwaait hij af om niet meer naar het verbrande Antwerpen terug te keren.
De openingsparagraaf snijdt al de adem van je af en toont de zwierige en beeldende stijl waarin de auteur je verder meeneemt. “Wanneer een vent drie vrouwen aan de aarde heeft moeten toevertrouwen, de een na de ander, en twee van hen ook nog eens deze wereld hebben verlaten met een bijna voldragen kind in hun buik, dan acht hij zijn zaad vervloekt. De laatste stierf vlak nadat ze een zoon ter wereld had gebracht. De eerste twee kwamen zelfs niet aan baren toe. Beladen als een schip vol toekomst zonken ze weg in de diepte van de dood, nog voor ze met hun vracht wisten aan te meren.”
Zijn verdriet door dit verlies is een van de redenen, maar daar komen het latere verraad en het schuldgevoel van tijdens de opstand en de daaropvolgende Spaanse strafexpeditie bij die hem uit Antwerpen doen wegvluchten. In die optiek is er dan weer een parallel te trekken tussen deze laatste worp en die vorige prachtige roman Wil over Wilfried Wils. Nee, dat klopt niet helemaal, ook al is het woord tweezak ook weer voor Beer gemaakt die op zijn beurt net als Wilfried tegen de muur wordt geplaatst. Maar er zijn ook héél wat parallellen te trekken tussen deze roman en de huidige tijd (wantrouwen tegen de overheid, fake news, omgekochte bestuurslieden, ongeoorloofde speculatie, polarisatie, geloofsverschillen), gelukkig zonder er dit te dik op te leggen, waardoor het verhaal er niet door bedolven wordt en volledig overeind blijft.
Wildevrouw mag qua verhaal én sfeerschepping dit jaar naast die Thomas Cromwell-romans van een zekere Hilary Mantel gaan staan, en eigenlijk nog meer dan dat (hoe goed ik deze ook vond). Want welke andere dan je eigen taal kan je pas in al haar nuances begrijpen en helemaal opnemen zoals door de auteur bedoeld (hoe goed de vertaling ook), en de regionale schakeringen die er blijven uitsteken? Komt daar het gebalde nog bovenop: hoewel er zoveel wordt verteld, wordt het geen enkel moment vervelend om deze vergelijking nog even door te trekken, en waarin je de geschiedenis louter door het leven van alledag leert kennen zonder te detaillistisch beschrijvend te worden. (Het laatste boek van Mantel werd hier te lastig door bv.)
Na de veelgeprezen roman Wil is Wildevrouw opnieuw een historisch verhaal om vingers en duimen bij af te likken. Het knettert van de spanning en toont een smeltkroes van kleuren en geuren. Je adem inhoudend lees je over het leven van Beer, en hoe hij de wildevrouw die in de titel bedoeld wordt leert kennen, die hem samen met haar kind wordt opgedrongen door een Antwerpse handelsdelegatie van wier schepen uit het ondoorgrondelijke Noorden slechts één behouden terugkwam en die hen meevoerde. Maar over haar lees je best in deze roman, in bewoordingen die haar alle eer aandoen. Laat die Engelse vertaling maar komen. Dit boek is ook een Booker Prize waard!
Wat nog te schrijven over Wildevrouw van Jeroen Olyslaegers, een boek waarin de schrijver je meeneemt naar de tumultueuze jaren 60 van de 16de eeuw in Antwerpen? De stad was in die gouden eeuw een magneet voor handelaars, vrijdenkers en kunstenaars van allerlei slag. Gekend als een vrijheidsbaken in een na-middeleeuwse maatschappij met de Spaanse koning Filips II die op dat moment vooral nog op afstand koning was. Calvinisten, lutheranen, joden, vrijdenkers en katholieken liepen er elkaar voor de voeten. Uiteraard bleef dat niet duren. Herbergier Beer blikt terug vanuit Amsterdam, waar hij naartoe is gevlucht, op zijn jaren tussen dat Antwerps gewoel en gewroet, van voor en tijdens het legendarische jaar 1566. Hij kende er alle hoeken en straten, kroegen en kerken, handelaars en markten, god en klein pierke. De hagenpreken begonnen een aanvang te nemen, er kwam een opstand tegen de ‘paapsen’ van de calvinisten die de arme sloebers met zich meekregen die daarmee de beeldenstorm ontketenden en zo ongewild ook de intrede van hertog Alva in de zuidelijke Nederlanden en de daaropvolgende vlucht van duizenden handelaren en intellectuelen naar het noorden, waardoor de bloeiende handel en de welvaart in een van de grootste wereldsteden van die tijd ineenstuikten.
In dat gewoel neemt de auteur je gezwind mee aan de hand, en stelt hij je voor aan de vrienden van Beer, enerzijds een kringetje van drie dat hij al langer kent waarmee hij elk jaar als voorbode op de lente een wildemanstoneel opvoert, en anderzijds een familie bestaande uit vooraanstaande Europese vrijdenkende kunstenaars, intellectuelen en handelaars die zijn herberg heeft uitgekozen om regelmatig feestjes te houden en waarvan je regelmatig boeiende discussies mag opvangen. Daar staat Pieter Bruegel naast die zich wat minder laat meeslepen en ons vijf eeuwen later nog getuige laat zijn van deze woelige tijden. Zelfs in de herberg van Beer mag ‘Pierre den drol’ de gastheer zelve ietwat scabreus vereeuwigen. De manier waarop de taferelen van Bruegel worden beschreven, doen zijn schilderijen eer aan. In De Dulle Griet herkent Beer zijn narrenvriend, de Schrale die als vrouw verkleed door de straten loopt.
Eén sterke vrouw is Beer altijd blijven bijstaan en speelt een belangrijke rol in zijn leven: sinds het verlies van zijn drie vrouwen waarvan twee ook nog eens een bijna voldragen baby met zich mee naar het graf namen, heeft de vroedvrouw Margreet hem niet meer verlaten, en fungeert ze afwisselend voor hem als meid, kokkin, rots in de branding en relativerende slimme volksvrouw die hem met twee voeten op de grond houdt. Zijn zoon Ward groeit op, maar zal Beer niet opvolgen als herbergier. Daarvoor blijkt hij te intelligent te zijn en zwaait hij af om niet meer naar het verbrande Antwerpen terug te keren.
De openingsparagraaf snijdt al de adem van je af en toont de zwierige en beeldende stijl waarin de auteur je verder meeneemt. “Wanneer een vent drie vrouwen aan de aarde heeft moeten toevertrouwen, de een na de ander, en twee van hen ook nog eens deze wereld hebben verlaten met een bijna voldragen kind in hun buik, dan acht hij zijn zaad vervloekt. De laatste stierf vlak nadat ze een zoon ter wereld had gebracht. De eerste twee kwamen zelfs niet aan baren toe. Beladen als een schip vol toekomst zonken ze weg in de diepte van de dood, nog voor ze met hun vracht wisten aan te meren.”
Zijn verdriet door dit verlies is een van de redenen, maar daar komen het latere verraad en het schuldgevoel van tijdens de opstand en de daaropvolgende Spaanse strafexpeditie bij die hem uit Antwerpen doen wegvluchten. In die optiek is er dan weer een parallel te trekken tussen deze laatste worp en die vorige prachtige roman Wil over Wilfried Wils. Nee, dat klopt niet helemaal, ook al is het woord tweezak ook weer voor Beer gemaakt die op zijn beurt net als Wilfried tegen de muur wordt geplaatst. Maar er zijn ook héél wat parallellen te trekken tussen deze roman en de huidige tijd (wantrouwen tegen de overheid, fake news, omgekochte bestuurslieden, ongeoorloofde speculatie, polarisatie, geloofsverschillen), gelukkig zonder er dit te dik op te leggen, waardoor het verhaal er niet door bedolven wordt en volledig overeind blijft.
Wildevrouw mag qua verhaal én sfeerschepping dit jaar naast die Thomas Cromwell-romans van een zekere Hilary Mantel gaan staan, en eigenlijk nog meer dan dat (hoe goed ik deze ook vond). Want welke andere dan je eigen taal kan je pas in al haar nuances begrijpen en helemaal opnemen zoals door de auteur bedoeld (hoe goed de vertaling ook), en de regionale schakeringen die er blijven uitsteken? Komt daar het gebalde nog bovenop: hoewel er zoveel wordt verteld, wordt het geen enkel moment vervelend om deze vergelijking nog even door te trekken, en waarin je de geschiedenis louter door het leven van alledag leert kennen zonder te detaillistisch beschrijvend te worden. (Het laatste boek van Mantel werd hier te lastig door bv.)
Na de veelgeprezen roman Wil is Wildevrouw opnieuw een historisch verhaal om vingers en duimen bij af te likken. Het knettert van de spanning en toont een smeltkroes van kleuren en geuren. Je adem inhoudend lees je over het leven van Beer, en hoe hij de wildevrouw die in de titel bedoeld wordt leert kennen, die hem samen met haar kind wordt opgedrongen door een Antwerpse handelsdelegatie van wier schepen uit het ondoorgrondelijke Noorden slechts één behouden terugkwam en die hen meevoerde. Maar over haar lees je best in deze roman, in bewoordingen die haar alle eer aandoen. Laat die Engelse vertaling maar komen. Dit boek is ook een Booker Prize waard!
Read
April 9, 2022Ja, ja, ik weet het, dit boek bevat een cocktail aan elementen die het bijzonder interessant zouden moeten maken: een evocatie van de broeierige sfeer in de grootstad Antwerpen in de turbulente 16de eeuw, met interessante figuren als Abram Ortelius en Pieter Bruegel. Zelfs de Dulle Griet komt regelmatig om de hoek kijken, al zal dat geen verrassing zijn voor wie Olyslaegers een beetje volgt. Wat wil een mens nog meer, vraag je dan? Nou, voor mij in elk geval niet deze roman. Mijn leesplezier werd van in het begin vergald door de exuberante, woekerende stijl die alle kanten opgaat. Dit ligt me gewoon niet. En dat het centrale karakter, de herbergier Beer, alle kenmerken van een onuitstaanbare Antwerpenaar (sorry, stadgenoten) heeft, helpt ook al niet. Olyslaegers kan zeker schrijven, dat blijkt ook uit verschillende passages in dit boek, maar halfweg heb ik het opgegeven. Als dat helpt, mag je nu gerust een vettige Antwerpse vloek over mij uitspreken.
December 15, 2020
Nou nou nou. Ge hoeft echt niet alle boeken uit ons taalgebied gelezen te hebben om te weten dat dit veruit het beste is wat daar dit jaar werd gepubliceerd. Ik kan wel vijf onbetwistbare argumenten bedenken waarom dit boek vijf (eerder zeven, maar bon) sterren verdient, maar ontdek ze lekker zelf zou ik zeggen.
August 8, 2021
Fantastisch boek van begin tot eind. Ik las over de vroegere landjuwelen en de geschiedenislessen kwamen in volle hevigheid terug. Zijn er in de periode van de wrede hertog van Alva niet ontiegelijk veel protestanten uit Antwerpen naar Nederland gevlucht, hun rijkdom, cultuur en intelligentie meenemend om daar de gouden eeuw in te leiden? In dit geval worden de feiten aangevuld met de werkelijk wervelende fantasie van Jeroen Olyslaeghers. Ik ga er toch vanuit dat het verhaal van de Wildevrouw, aanwezig in de tekening op de cover, gebaseerd is op fantasie. Telkens als ik de naam Beer tegenkwam kreeg ik dat kranige profiel van Jeroen Olyslaeghers voor ogen. Ik geef toe, niet het meest literaire argument, maar wel leuk! Lees dit magistraal goede boek. Je zal er geen spijt van hebben. Boodschap: politieke, religieuze en amoureuze kuiperijen, ze zijn van alle tijden. Volgens mij heeft Bart De Wever dit boek ook gelezen, ik denk aan zijn pleidooi om Groot-Nederland te herenigen…
December 10, 2020
300 bladzijden ver zijn we als de Wildevrouw plots 'spreekt' en Olyslaegers het over zijn eigen taal lijkt te hebben: "Alle klanken samen smeedden haar woorden tot een ademloos lied waar geen einde aan kwam."
Helaas kwam er wel een einde aan. Terwijl je met plezier nog 400 extra pagina's in de 16e eeuw was gebleven. Niet fysiek - gelukkig niet, wat een vreselijke periode moet dat geweest zijn voor vrijdenkers. Voor àlle denkers. Wél in je hoofd, waar Beer zich heeft genesteld als de herbergier van je stamkroeg, honderduit vertellend, royaal schenkend.
Maar die taal dus. Die klanken die woorden vormen.
Bespeur ik daar een vleug Erik Vlaminck, een andere conservator van de schoonheid van het Zuid-Nederlands? Het is van ‘Suikerspin’ geleden dat ik nog zoveel ontaarde creaturen met insgelijke tongen de revue heb zien passeren.
Bovenal kan ‘Wildevrouw’ naast ‘1793’ staan: ruim 200 jaar verschil in de geschiedenis, maar dezelfde plastische wreedheid in een al even stinkende tijd.
Al doen vergelijkingen Olyslaegers onrecht aan. Hij is bovenal zijn virtuoze zelf.
Zijn vorige romans heetten ‘Wil’ en ‘Wij’.
Deze heet ‘Wildevrouw’.
Olyslaegers heeft iets met de letter W.
De W van Wervelend en Weergaloos.
En van Waw.
Helaas kwam er wel een einde aan. Terwijl je met plezier nog 400 extra pagina's in de 16e eeuw was gebleven. Niet fysiek - gelukkig niet, wat een vreselijke periode moet dat geweest zijn voor vrijdenkers. Voor àlle denkers. Wél in je hoofd, waar Beer zich heeft genesteld als de herbergier van je stamkroeg, honderduit vertellend, royaal schenkend.
Maar die taal dus. Die klanken die woorden vormen.
Bespeur ik daar een vleug Erik Vlaminck, een andere conservator van de schoonheid van het Zuid-Nederlands? Het is van ‘Suikerspin’ geleden dat ik nog zoveel ontaarde creaturen met insgelijke tongen de revue heb zien passeren.
Bovenal kan ‘Wildevrouw’ naast ‘1793’ staan: ruim 200 jaar verschil in de geschiedenis, maar dezelfde plastische wreedheid in een al even stinkende tijd.
Al doen vergelijkingen Olyslaegers onrecht aan. Hij is bovenal zijn virtuoze zelf.
Zijn vorige romans heetten ‘Wil’ en ‘Wij’.
Deze heet ‘Wildevrouw’.
Olyslaegers heeft iets met de letter W.
De W van Wervelend en Weergaloos.
En van Waw.
December 16, 2020
★★★½
Mijn bespreking staat op m'n blog: https://thedreamlifeofbalsosnell.org/... en op De Lage Landen: https://www.de-lage-landen.com/articl...
Mijn bespreking staat op m'n blog: https://thedreamlifeofbalsosnell.org/... en op De Lage Landen: https://www.de-lage-landen.com/articl...
June 6, 2021
Met boeken die door veel mensen bejubeld worden, voel ik me op één of andere manier een beetje buitengesloten als ik niet zo enthousiast ben :-) Alsof je niet mee kan doen op een fantastisch feest en een beetje verveeld toekijkt...
Ik werd op geen enkele manier geraakt door het boek. Ik vond de personages zeer weinig uitgewerkt, voor mij kwam het verhaal maar niet op gang... De belofte dat er iets ‘spannends’ zou gebeuren, bleef hangen en werd maar niet ingelost.
Ik heb zelden dat een boek mij gewoonweg verveelt maar dat is toch mijn gevoel bij ‘Wildevrouw’.
Jammer want ik keek er echt naar uit om het te lezen.
Ik werd op geen enkele manier geraakt door het boek. Ik vond de personages zeer weinig uitgewerkt, voor mij kwam het verhaal maar niet op gang... De belofte dat er iets ‘spannends’ zou gebeuren, bleef hangen en werd maar niet ingelost.
Ik heb zelden dat een boek mij gewoonweg verveelt maar dat is toch mijn gevoel bij ‘Wildevrouw’.
Jammer want ik keek er echt naar uit om het te lezen.
September 19, 2023
? Leeskring Leiderdorp 19/9/23
🤔Zoals wel vaker bij een historische roman moest ik er even inkomen, maar het verhaal bleef boeien tot het eind en ja, de beeldenstorm zal voor mij verbonden blijven aan dit boek en natuurlijk ook de schilderijen van Breugel en zelfs de vis die in de modder naar bovenkomt met een mensenbeen in zijn bek, zoals die staat op het bekendste schilderij van Breugel, want dat staat ook beschreven in dit boek. Ook de leeskring was vanavond erg boeiend omdat onze lerares weer laaiend enthousiast was en er genoeg te vertellen was over dit boek en was te vertellen uit uitgebreide podcasts, die er met de schrijver geweest zijn en door een aantal leden van mijn leeskring bekeken zijn.
MW19/9/23
🤔Zoals wel vaker bij een historische roman moest ik er even inkomen, maar het verhaal bleef boeien tot het eind en ja, de beeldenstorm zal voor mij verbonden blijven aan dit boek en natuurlijk ook de schilderijen van Breugel en zelfs de vis die in de modder naar bovenkomt met een mensenbeen in zijn bek, zoals die staat op het bekendste schilderij van Breugel, want dat staat ook beschreven in dit boek. Ook de leeskring was vanavond erg boeiend omdat onze lerares weer laaiend enthousiast was en er genoeg te vertellen was over dit boek en was te vertellen uit uitgebreide podcasts, die er met de schrijver geweest zijn en door een aantal leden van mijn leeskring bekeken zijn.
MW19/9/23
January 31, 2021
3 1/2 *
January 8, 2021
Jeroen Olyslaeghers dook voor zijn doorbraakboek onder in de collaboratie in Antwerpen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Voor zijn jongste boek gaat hij nog verder terug in de geschiedenis van ’t Stad, naar een misschien nog duisterdere, alleszins nog bloederigere bladzijde in onze stadsgeschiedenis.
Wildevrouw speelt zich af in de tweede helft van de 16de eeuw, in de tijd van Spanjaarden, de godsdiensthervormingen en van de onlusten die zouden leiden tot de splitsing van de Nederlanden. Als je ’t mij vraagt, is dat niet alleen het meest boeiende, maar ook het belangrijkste scharniermoment in de geschiedenis van Jeroens en ook mijn stad. ’t Is maar om te zeggen: de verwachtingen lagen hoog.
Wildevrouw is een spel van waarheid en verdichting, van historie en verhaal. De hagenpreken, de beeldenstorm, Brederode, de slag bij Oosterweel, de Spaanse citadel, de vluchtelingen, de wraak van Alva, de verschrikkelijke Spaanse furie… Alle ijkpunten uit het tijdsgewricht passeren de revue, maar Antwerpen is ook hier een stad van verteer en vertier. Ook de kunst, de schilders en drukkers, doet haar zegje.
Er wordt bier gezopen, gevreeën en lekker gegeten, niet noodzakelijk in die volgorde. En passant, schetst Olyslaeghers een historisch correct en genuanceerd beeld van Willem van Oranje. Die blijkt niet de verheven vrijheidsstrijder te zijn die men er later van maakte. Ook Brederode wordt niet bepaald gevleid neergezet.
Als neusje van de zalm krijg je een leuke inkijk op een mogelijke ontstaansgeschiedenis van "De Dulle Griet", het fenomenale pronkstuk van Pieter Bruegel dat in het Museum Mayer-Van den Bergh hangt.
Gaat dat zien, gaat dat zien!
Maar Wildevrouw is ook een verhaal. Te midden van haast apocalyptische taferelen vertelt de herbergier Beer zijn verhaal, dat ook het verhaal van zijn stad is.
Lang voor de losgeslagen Spaanse soldaten de stad de genadestoot toedienen in een orgie van ongezien geweld (helaas van alle tijden), gaat de stad al ten onder aan haar eigen verdeeldheid en haar onvermogen om het nog onbekende nieuwe een plaats te geven.
Als geëngageerd schrijver legt Olyslaeghers duidelijk verbanden met onze huidige tijd. Polarisatie en fanatisme, achterdocht en onbegrip tieren welig. Ik lees de laatste hoofdstukken van dit boek, terwijl naast mij op de telefoon beelden verschijnen van Trump-aanhangers die het Capitool bestormen. Een huiveringwekkende ervaring!
Ook de weerkerende strijdkreet “de stad is van ons” doet bij menig Antwerpenaar belletjes rinkelen. Olyslaeghers legt het er nooit te dik op, maar de boodschap is duidelijk.
Uiteindelijk gaat Wildevrouw over hoe wij omgaan niet alleen met tegenslag in ons leven, maar ook met diversiteit.
Enige noot van kritiek: de bombastische aansprekingen genre “o lezer” werken me soms wat op de zenuwen. Wildevrouw is geschreven in Olyslaeghers typische barokstijl, daar moet je van houden. Maar ach, al bij al is wat baardig bombast hier wel gepast. Al lezend smullen taalliefhebbers van heerlijke vergeten woordjes als ‘vliegmare’ of ‘moosmeijer’, dat zijn de krenten in de pap van deze erg gesmaakte historische roman.
Lees traag!
Wildevrouw speelt zich af in de tweede helft van de 16de eeuw, in de tijd van Spanjaarden, de godsdiensthervormingen en van de onlusten die zouden leiden tot de splitsing van de Nederlanden. Als je ’t mij vraagt, is dat niet alleen het meest boeiende, maar ook het belangrijkste scharniermoment in de geschiedenis van Jeroens en ook mijn stad. ’t Is maar om te zeggen: de verwachtingen lagen hoog.
Wildevrouw is een spel van waarheid en verdichting, van historie en verhaal. De hagenpreken, de beeldenstorm, Brederode, de slag bij Oosterweel, de Spaanse citadel, de vluchtelingen, de wraak van Alva, de verschrikkelijke Spaanse furie… Alle ijkpunten uit het tijdsgewricht passeren de revue, maar Antwerpen is ook hier een stad van verteer en vertier. Ook de kunst, de schilders en drukkers, doet haar zegje.
Er wordt bier gezopen, gevreeën en lekker gegeten, niet noodzakelijk in die volgorde. En passant, schetst Olyslaeghers een historisch correct en genuanceerd beeld van Willem van Oranje. Die blijkt niet de verheven vrijheidsstrijder te zijn die men er later van maakte. Ook Brederode wordt niet bepaald gevleid neergezet.
Als neusje van de zalm krijg je een leuke inkijk op een mogelijke ontstaansgeschiedenis van "De Dulle Griet", het fenomenale pronkstuk van Pieter Bruegel dat in het Museum Mayer-Van den Bergh hangt.
Gaat dat zien, gaat dat zien!
Maar Wildevrouw is ook een verhaal. Te midden van haast apocalyptische taferelen vertelt de herbergier Beer zijn verhaal, dat ook het verhaal van zijn stad is.
Lang voor de losgeslagen Spaanse soldaten de stad de genadestoot toedienen in een orgie van ongezien geweld (helaas van alle tijden), gaat de stad al ten onder aan haar eigen verdeeldheid en haar onvermogen om het nog onbekende nieuwe een plaats te geven.
Als geëngageerd schrijver legt Olyslaeghers duidelijk verbanden met onze huidige tijd. Polarisatie en fanatisme, achterdocht en onbegrip tieren welig. Ik lees de laatste hoofdstukken van dit boek, terwijl naast mij op de telefoon beelden verschijnen van Trump-aanhangers die het Capitool bestormen. Een huiveringwekkende ervaring!
Ook de weerkerende strijdkreet “de stad is van ons” doet bij menig Antwerpenaar belletjes rinkelen. Olyslaeghers legt het er nooit te dik op, maar de boodschap is duidelijk.
Uiteindelijk gaat Wildevrouw over hoe wij omgaan niet alleen met tegenslag in ons leven, maar ook met diversiteit.
Enige noot van kritiek: de bombastische aansprekingen genre “o lezer” werken me soms wat op de zenuwen. Wildevrouw is geschreven in Olyslaeghers typische barokstijl, daar moet je van houden. Maar ach, al bij al is wat baardig bombast hier wel gepast. Al lezend smullen taalliefhebbers van heerlijke vergeten woordjes als ‘vliegmare’ of ‘moosmeijer’, dat zijn de krenten in de pap van deze erg gesmaakte historische roman.
Lees traag!
February 6, 2021
Na het lezen van de reviews had ik hier misschien net iets meer van verwacht. De schrijfstijl was fantastisch. Het getuigt van een sterke eigenheid en kennis van het meesterschap. Echter bleef ik op mijn honger zitten en ging ik te veel op zoek naar een verhaallijn. Op het einde van het boek zie ik het eerder als een opsomming en weergave van enkele gebeurtenissen uit de 16e eeuw, dan als een volledig verhaal.
Er was een heel snelle afhandeling van wat er uiteindelijk gebeurde met de wildevrouw, terwijl ik verwachtte dat zij een prominentere rol ging spelen in het boek.
Er was een heel snelle afhandeling van wat er uiteindelijk gebeurde met de wildevrouw, terwijl ik verwachtte dat zij een prominentere rol ging spelen in het boek.
December 8, 2020
De openingszinnen:
«Wanneer een vent drie vrouwen aan de aarde heeft moeten toevertrouwen, de een na de ander, en twee van hen ook nog eens deze wereld hebben verlaten met een bijna voldragen kind in hun buik, dan acht hij zijn zaad vervloekt. De laatste stierf vlak nadat ze een zoon ter wereld had gebracht. De eerste twee kwamen zelfs niet aan baren toe. Beladen als een schip vol toekomst zonken ze weg in de diepte van de dood, nog voor ze met hun vracht wisten aan te meren.»
«Wanneer een vent drie vrouwen aan de aarde heeft moeten toevertrouwen, de een na de ander, en twee van hen ook nog eens deze wereld hebben verlaten met een bijna voldragen kind in hun buik, dan acht hij zijn zaad vervloekt. De laatste stierf vlak nadat ze een zoon ter wereld had gebracht. De eerste twee kwamen zelfs niet aan baren toe. Beladen als een schip vol toekomst zonken ze weg in de diepte van de dood, nog voor ze met hun vracht wisten aan te meren.»
March 15, 2024
Onverbloemd en met tumultueus taalgebruik smijt Olyslaegers dit 16e eeuws verhaal over Antwerpen, hagenpreken, de beeldenstorm, Pieter Bruegel, John Dee en Willem van Oranje de wereld in. Leerzaam én zeer onderhoudend door de in vele kleuren tot leven geroepen wrede wereld. Historische roman vanuit het perspectief van een herbergier die tegen wil en dank een rol speelt bij alle schermutselingen en eigenlijk alleen nog maar zijn lot kan aanvaarden. Hoe moeilijk is dat?
January 8, 2021
"Amai, dat is kak, krijgt dat in uwe frak!" (p. 379)
4.5 sterren
4.5 sterren
January 19, 2021
Jeroen doet het opnieuw.
De manier waarop hij je 400 bladzijden meevoert naar het Antwerpen van de 16e eeuw, alsof je echt in die stad in die tijd vertoeft, is weergaloos. Na Wil, en de eerste vroege berichten enkele jaren terug over het onderwerp van zijn volgende roman, keek ik al lang reikhalzend uit naar dit boek. Het kostte me dan ook maar 4 dagen om er doorheen te razen. Net zoals de stad raast en broeit met verderf, dood , drank en lichtheid tot gevolg. Hij neemt je mee in het leven van die tijd, je ziet de stad rondom je en proeft de vele geuren van de 16e eeuwse Scheldestad. Het leven van de mensen uit die tijd wordt met nauwkeurigheid geschetst, wat zorgt voor veel meelevendheid. De rijke variatie aan personages, vele van wie historische figuren, zorgen dat het boek ook een bloemlezing geeft van de rijkheid van Antwerpen op cultureel gebied.
Verhaaltechnisch past Olyslaeghers dezelfde truc toe als in 'Wil', achteraf laat hij het hoofdpersonage in retrospectie kijken naar de gebeurtenissen van eerder in zijn leven. Dat is een dankbare, maar ietwat makkelijke techniek om de spanning op te voeren; het is niet erg moeilijk dingen te suggereren in de korte stukjes 'tegenwoordige tijd', en die dan op termijn tot elementen van grote spanning te laten groeien. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar bij zijn volgende roman zou het misschien toch eens anders moeten proberen.
De taal is rijk, toepasselijk en wervend. Zoals vaker bij zijn romans gaat het niet om een of twee geniale zinnen, hoewel die er zeker instaan, maar meer om de continue vorm van taal die hij hanteert om de lezer mee te voeren. Dat doet hij magistraal, de taal is aangepast aan de tijd maar zeker modern genoeg en houdt zo perfect de gulden middenweg.
Het verhaal is niet verbijsterend, maar zeker sterk genoeg om in combinatie met de andere factoren een uitstekende roman te vormen. Ik denk ook niet dat het boek per se om de verhaallijn draait, de geschiedenis van Antwerpen in die jaren is, in grote lijnen, bij velen ook wel bekend; het ging er meer over de lezer mee te nemen naar het Antwerpen van die jaren, en de schrijver die zijn rijke fantasie loslaat op die tijd. En dat heeft hij fantastisch gedaan.
Het is een rijke toevoeging aan de Nederlandstalige literatuur en wellicht het beste boek van deze periode. Dit moet je gelezen hebben, en daarna moet je naar Museum Mayer-Vandenbergh, om naar de Dulle Griet te gaan kijken.
De manier waarop hij je 400 bladzijden meevoert naar het Antwerpen van de 16e eeuw, alsof je echt in die stad in die tijd vertoeft, is weergaloos. Na Wil, en de eerste vroege berichten enkele jaren terug over het onderwerp van zijn volgende roman, keek ik al lang reikhalzend uit naar dit boek. Het kostte me dan ook maar 4 dagen om er doorheen te razen. Net zoals de stad raast en broeit met verderf, dood , drank en lichtheid tot gevolg. Hij neemt je mee in het leven van die tijd, je ziet de stad rondom je en proeft de vele geuren van de 16e eeuwse Scheldestad. Het leven van de mensen uit die tijd wordt met nauwkeurigheid geschetst, wat zorgt voor veel meelevendheid. De rijke variatie aan personages, vele van wie historische figuren, zorgen dat het boek ook een bloemlezing geeft van de rijkheid van Antwerpen op cultureel gebied.
Verhaaltechnisch past Olyslaeghers dezelfde truc toe als in 'Wil', achteraf laat hij het hoofdpersonage in retrospectie kijken naar de gebeurtenissen van eerder in zijn leven. Dat is een dankbare, maar ietwat makkelijke techniek om de spanning op te voeren; het is niet erg moeilijk dingen te suggereren in de korte stukjes 'tegenwoordige tijd', en die dan op termijn tot elementen van grote spanning te laten groeien. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar bij zijn volgende roman zou het misschien toch eens anders moeten proberen.
De taal is rijk, toepasselijk en wervend. Zoals vaker bij zijn romans gaat het niet om een of twee geniale zinnen, hoewel die er zeker instaan, maar meer om de continue vorm van taal die hij hanteert om de lezer mee te voeren. Dat doet hij magistraal, de taal is aangepast aan de tijd maar zeker modern genoeg en houdt zo perfect de gulden middenweg.
Het verhaal is niet verbijsterend, maar zeker sterk genoeg om in combinatie met de andere factoren een uitstekende roman te vormen. Ik denk ook niet dat het boek per se om de verhaallijn draait, de geschiedenis van Antwerpen in die jaren is, in grote lijnen, bij velen ook wel bekend; het ging er meer over de lezer mee te nemen naar het Antwerpen van die jaren, en de schrijver die zijn rijke fantasie loslaat op die tijd. En dat heeft hij fantastisch gedaan.
Het is een rijke toevoeging aan de Nederlandstalige literatuur en wellicht het beste boek van deze periode. Dit moet je gelezen hebben, en daarna moet je naar Museum Mayer-Vandenbergh, om naar de Dulle Griet te gaan kijken.
January 9, 2021
Ik heb lang uitgekeken naar dit boek. En... ik voel me beloond. Wat een verhaal. Ik weet niet hoe Jeroen Olyslaegers dit doet. Hij schrijft in zijn barokke stijl een intrigerend, historisch accuraat en vooral meeslepend verhaal. Nog sterker dan Wil, zit hij zo dicht op de geschiedenis terwijl hij een dieperliggende boodschap meegeeft die ook in deze gepolariseerde tijden kan helpen. Lees dit boek, want ik wil er met iedereen over praten!
November 23, 2021
Beer verliest in korte tijd 3 vrouwen in het kraambed en raakt ervan overtuigd dat hij vervloekt is. Toch is Wildevrouw niet een relaas over die 3 vrouwen, maar eerder een uiteenzetting over hoe Antwerpen steeds dichter bij de Opstand tegen Koning Philip II van Spanje en de beeldenstorm komt.
In prachtige taal beschrijft Olyslaegers hoe het evenwicht in de stad steeds meer verstoord raakt: nieuwe ideeën over godsdienst komen op, maar de meeste mensen zijn voornamelijk bezig met rondkomen en de grieven jegens het stadsbestuur stapelen zich op als het keer op keer niet in staat blijkt de eigen burgers van eten en bescherming te voorzien.
Ondertussen blijven er handelaren die in elke tegenslag voor de stad voor zichzelf brood zien en met behulp van godsdienst de onvrede in de stad voor eigen gewin in willen zetten. Uiteraard bestaan er daarnaast ook oprechte hervormers in allerlei gradaties. Dit alles zorgt voor een kolkende mix die uiteindelijk tot uiting komt in de Beeldenstorm.
Tussen dit alles zit Beer, eigenaar van een herberg die bezocht wordt door rijke handelaars en notabelen. Hoewel hij er nooit helemaal bijhoort, valt hij ook weer niet helemaal buiten de groep notabelen, al was het maar omdat in zijn herberg veel van hun plannen besproken wordt. Tegen wil en dank raakt hij ook steeds meer betrokken met hun plannetjes, tot de situatie in de stad helemaal ontploft.
Zoals al gezegd weet Olyslaegers dit in prachtige taal te vangen. Vooral de tweede helft van het boek, wanneer alles steeds meer tot een kookpunt komt, stuwt zo vooruit. Hiervoor moet je wel eerst door de af en toe wat taaie eerste helft, waar je de mooie taal toch echt wel nodig hebt om überhaupt door te willen lezen. Even doorzetten dus, maar de moeite wordt uiteindelijk ruimschoots beloond.
In prachtige taal beschrijft Olyslaegers hoe het evenwicht in de stad steeds meer verstoord raakt: nieuwe ideeën over godsdienst komen op, maar de meeste mensen zijn voornamelijk bezig met rondkomen en de grieven jegens het stadsbestuur stapelen zich op als het keer op keer niet in staat blijkt de eigen burgers van eten en bescherming te voorzien.
Ondertussen blijven er handelaren die in elke tegenslag voor de stad voor zichzelf brood zien en met behulp van godsdienst de onvrede in de stad voor eigen gewin in willen zetten. Uiteraard bestaan er daarnaast ook oprechte hervormers in allerlei gradaties. Dit alles zorgt voor een kolkende mix die uiteindelijk tot uiting komt in de Beeldenstorm.
Tussen dit alles zit Beer, eigenaar van een herberg die bezocht wordt door rijke handelaars en notabelen. Hoewel hij er nooit helemaal bijhoort, valt hij ook weer niet helemaal buiten de groep notabelen, al was het maar omdat in zijn herberg veel van hun plannen besproken wordt. Tegen wil en dank raakt hij ook steeds meer betrokken met hun plannetjes, tot de situatie in de stad helemaal ontploft.
Zoals al gezegd weet Olyslaegers dit in prachtige taal te vangen. Vooral de tweede helft van het boek, wanneer alles steeds meer tot een kookpunt komt, stuwt zo vooruit. Hiervoor moet je wel eerst door de af en toe wat taaie eerste helft, waar je de mooie taal toch echt wel nodig hebt om überhaupt door te willen lezen. Even doorzetten dus, maar de moeite wordt uiteindelijk ruimschoots beloond.
March 5, 2021
Als Alva op het punt staat naar Antwerpen te komen om daar de plak te zwaaien, lukt het de herbergier Beer om de stad te verlaten en naar het noorden te trekken; hij komt in Amsterdam terecht.
Hier begint hij opnieuw een herberg te runnen, en blikt 10 jaar later terug op zijn leven in Antwerpen. De 'Wildevrouw' is een vrouw uit het hoge Noorden die samen met haar dochtertje gevangen genomen is door de bemanning van een schip dat (tevergeefs) de Noordelijke Doorvaart zocht. Ze wordt afgeleverd in de herberg van Beer, in Antwerpen, en leeft daar lange tijd opgesloten in een kamer, met haar kind. Omdat niemand haar verstaat, ze schuw is, en er vreemd uitziet, gekleed in zeehondevellen, en met tatoeages in haar gezicht, noemt men haar de Wildevrouw.
Het boek gaat echter niet zozeer over het verhaal van Beer, maar over de geschiedenis van Antwerpen in die tijd. Zeer interessant, zeer levendig beschreven.
Hier begint hij opnieuw een herberg te runnen, en blikt 10 jaar later terug op zijn leven in Antwerpen. De 'Wildevrouw' is een vrouw uit het hoge Noorden die samen met haar dochtertje gevangen genomen is door de bemanning van een schip dat (tevergeefs) de Noordelijke Doorvaart zocht. Ze wordt afgeleverd in de herberg van Beer, in Antwerpen, en leeft daar lange tijd opgesloten in een kamer, met haar kind. Omdat niemand haar verstaat, ze schuw is, en er vreemd uitziet, gekleed in zeehondevellen, en met tatoeages in haar gezicht, noemt men haar de Wildevrouw.
Het boek gaat echter niet zozeer over het verhaal van Beer, maar over de geschiedenis van Antwerpen in die tijd. Zeer interessant, zeer levendig beschreven.
March 4, 2021
3,5! Zelden kon ik zo hard verdwalen in de tijd en ruimte waarin een historische roman zich afspeelt. Het is van 'Kathedraal van de zee' geleden dat ik me zo waande in de historische realiteit. Maar waar Kathedraal me ook qua narrativiteit volledig meenam, verloor Olyslaegers me op vlak van narratief in zijn uitzonderlijk prachtig taalgebruik en uitermate historische precisie. Ik ben weer volledig geïnteresseerd in de 16de eeuw en zou terug willen keren naar de geschiedenislessen over deze tijd. Prachtig boek!
January 6, 2021
Wat een prachtig boek om het jaar mee te starten! Vanaf pagina 1 ben ik helemaal mee in het verhaal van Beer, alias de wildeman, die beetje bij beetje zijn verhaal en gaandeweg dat van de wildevrouw, ontvouwt. Olyslaegers speelt op een wonderlijke wijze met de Nederlandse taal waardoor je herontdekt hoe mooi onze moedertaal eigenlijk wel kan zijn.
March 25, 2021
Wildevrouw had een veelbelovend begin. Het greep me meteen vast. De goesting om goed door te lezen zat er dan ook meteen in. De schrijfwijze was wel iets waar ik aan gewoon moest worden. De 'oudere' taal en de lange zinsbouw waren soms wat vermoeiend. Na een tijdje was ik dit wel gewoon en merkte ik het niet meer.
Het boek bevat vele personages wat het voor mij, zeker in het begin, moeilijk maakte om ze te onthouden en te weten welke rol wie speelde in het verhaal.
Het verhaal valt in het midden wat stil, er is gekozen voor een trage opbouw naar het keerpunt. Met momenten heb ik me hier wat in moeten vastbijten. Eens aangekomen op dat punt was ik wel echt vertrokken en kon ik het boek niet meer wegleggen.
Wildevrouw is een mooi boek met een leuke setting. Antwerpen en de middeleeuwen zijn twee dingen die mij zeker interesseren. Het verhaal was soms wat langdradig maar op het einde was het de rit zeker meer dan waard.
Het boek bevat vele personages wat het voor mij, zeker in het begin, moeilijk maakte om ze te onthouden en te weten welke rol wie speelde in het verhaal.
Het verhaal valt in het midden wat stil, er is gekozen voor een trage opbouw naar het keerpunt. Met momenten heb ik me hier wat in moeten vastbijten. Eens aangekomen op dat punt was ik wel echt vertrokken en kon ik het boek niet meer wegleggen.
Wildevrouw is een mooi boek met een leuke setting. Antwerpen en de middeleeuwen zijn twee dingen die mij zeker interesseren. Het verhaal was soms wat langdradig maar op het einde was het de rit zeker meer dan waard.
December 22, 2020
Een rijk gestoffeerde, authentieke en originele Olyslaegers die niet enkel doet zien, voelen en ruiken hoe het Antwerpen van de 16e eeuw eruitzag, maar ons - 21e-eeuwers - tevens een spiegel voorhoudt.
Kan een negatieve vrijheid de vrijheid zijn waarin mens en maatschappij gezamenlijk floreren? Is een vrije handel daadwerkelijk het hoogste goed? Heeft deze natuurlijkerwijze een positieve invloed op de omstaanders, of zet ze de tegenstellingen tussen gegoed en minder gegoed genadeloos op scherp? Hoe gaan we om met pluraliteit en polarisatie?
Vraagstukken die ons met onze voorvaderen en -moederen verbinden.
Kan een negatieve vrijheid de vrijheid zijn waarin mens en maatschappij gezamenlijk floreren? Is een vrije handel daadwerkelijk het hoogste goed? Heeft deze natuurlijkerwijze een positieve invloed op de omstaanders, of zet ze de tegenstellingen tussen gegoed en minder gegoed genadeloos op scherp? Hoe gaan we om met pluraliteit en polarisatie?
Vraagstukken die ons met onze voorvaderen en -moederen verbinden.
July 5, 2021
De boeken van Olyslaegers zijn een stoet aan Tableau Vivants. Als geen ander slaagt hij erin je onder te dompelen in een vroegere wereld. Ik heb gedronken In Den Engel, geluisterd naar de preken achter de heggen te Berchem en de onlusten op de Meirbrug vanop de eerste rij meegemaakt. Werkelijk een uniek soort schrijven.
July 30, 2021
The main character of this book is described in a poetic Belgian yelling way by writing. It is for me hard to follow what is really going on. I really wanted to read and like this book. This writing style is not for me!
December 26, 2020
Ik blijf wat verweesd achter. Wat vond ik hier nu van? Voorlopige conclusie: ik had er precies meer van verwacht. Misschien komt het omdat ik vaak hardop lees, of ook wel gewoon door beroepsmisvorming, maar ik betrapte mezelf jammer genoeg er regelmatig op de aanwezige typ- en andere foutjes (1 keer klopte opeens het vertelperspectief even niet) echt vervelend te vinden. Misschien was dat wel omdat ik het het vakmanschap onwaardig vond. Veel respect voel ik immers voor dat vakmanschap dat onmiskenbaar aanwezig is, waardoor ik me zelfs wat schuldig voel dat dit boek me minder leek te kunnen raken dan de vorige van deze absoluut zeer getalenteerde schrijver.
March 17, 2021
(3,5 sterren)
Een zeer vermakelijke uitbeelding van Antwerpen in de zestiende eeuw. Het boek leest heerlijk en de taal blijft aan je vingers kleven. Maar het boek schiet te kort om als roman hoge toppen te scheren. De kleurrijke personages zijn ééndimensionaal, vaak met als enige rol om een anekdotisch facet van het toenmalige leven toe te lichten. (lees: "de cartograaf Ortelius" en niet "Ortelius die ook cartograaf is"). Daardoor voelt het verhaal van de herbergier Beer, meer aan als een handige vertelcarrousel.
Kortom: een zinnenprikkelende 'tableau vivant'
Een zeer vermakelijke uitbeelding van Antwerpen in de zestiende eeuw. Het boek leest heerlijk en de taal blijft aan je vingers kleven. Maar het boek schiet te kort om als roman hoge toppen te scheren. De kleurrijke personages zijn ééndimensionaal, vaak met als enige rol om een anekdotisch facet van het toenmalige leven toe te lichten. (lees: "de cartograaf Ortelius" en niet "Ortelius die ook cartograaf is"). Daardoor voelt het verhaal van de herbergier Beer, meer aan als een handige vertelcarrousel.
Kortom: een zinnenprikkelende 'tableau vivant'
December 31, 2020
Hoewel velen “Wildevrouw” van Jeroen Olyslaegers een meesterwerk vinden, kon het mij, op een handvol knappe passages na, niet boeien. Teveel geschiedenis en te weinig uitdieping van de cartooneske personages. Het moet zijn dat historische romans niet aan mij zijn besteed.
June 12, 2022
Ik ben hier niet slim genoeg voor. Plichtsbewust tot het einde volgehouden. Weinig of geen plezier aan beleefd. Teveel karakters, teveel dimensies en perspectieven. Een mens moet zijn beperkingen kennen en hij heeft ze mij duidelijk gemaakt.
July 15, 2024
Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken? Olyslaegers is een enorm goede schrijver maar het verhaal lag me niet helemaal, ook al was de setting wel my cup of tea (hallo 16e eeuws Antwerpen). Had daardoor helaas veel PTSD flashbacks naar mijn thesis; niet geschikt als vakantie-leesvoer dus.
May 17, 2021
Hamnet maar dan anders. Wow!
Displaying 1 - 30 of 283 reviews