Gdy teatr Krzysztofa Warlikowskiego zaczął odnosić sukces poza Polską, uwagę zagranicznych krytyków przykuł nie jego kosmopolityzm, o czym pisano w kraju, ale nowy sposób mówienia o historii. Tak samo jest dziś z Wilhelmem Sasnalem, Piotrem Uklańskim czy Marcinem Maciejowskim, których uniwersalne dzieła są jednocześnie głęboko zanurzone w rodzimej historii narodowych traum. Artyści ci potrafią odnaleźć trudny, biorąc pod uwagę polską wrażliwość, balans pomiędzy opowieścią budzącą emocje, ale nie będącą wprost ani obrazoburczą, ani stworzoną na kolanach.