Po części był on oczywiście wynikiem kryzysu, ale był też skutkiem polityki poprzedniego rządu i minister finansów Zyty Gilowskiej, która obniżyła PIT i składkę rentową, a to spowodowało ubytek w budżecie. Platforma i PSL tę politykę podtrzymały, lecz została ona niejako odziedziczona po poprzednim rządzie. Z perspektywy gospodarki to pomogło firmom i polska była wtedy „zieloną wyspą”. Ale to poskutkowało procedurą ego deficytu (EDP — ang. excessive deficit procedure), którą rząd PO—PSL był objęty przez siedem kolejnych lat. W czasie drugiej kadencji minister Mateusz Szczurek zreformował finanse i rozpoczął uszczelnianie VAT-u. A osiem lat temu PiS przyszedł na gotowe i z powrotem dostał swobodę powiększania deficytu.

Procedura nadmiernego deficytu będzie się wiązała z koniecznością ograniczenia wydatków publicznych?

Przede wszystkim już samo wprowadzenie tej procedury oznacza, że deficyt jest wyższy, niż powinien — co jakoś nie współgra z propagandą uprawianą przez premiera Morawieckiego, który mówi, że sytuacja jest świetna i stabilna. Ja nie mówię, że finanse są w ruinie, że to jest jakieś gruzowisko. Dla mnie gruzowisko w finansach oznacza niewypłacalność. W Polsce nie ma tu i teraz żadnej drugiej Grecji. Ale są problemy, wyzwania. No i jest bardzo wysoki, nadmierny deficyt.

Wyobrażam sobie, że PiS próbuje przedstawić tę sytuację opinii publicznej w taki sposób, że oto procedura nadmiernego deficytu pojawia się w Polsce wraz z nowym rządem. A wcześniej było różowo.

To jest jednak oczywiste, że procedura zostanie wszczęta za dotychczasowe „osiągnięcia”. I pewnie dlatego premier Morawiecki na ten temat milczy.

Wracam jednak do pytania o to, co procedura nadmiernego deficytu oznacza w praktyce.

Ona oznacza, że nasze finanse znajdą się pod ścisłym nadzorem Unii Europejskiej. Dwa razy do roku trzeba będzie raportować do KE, jakie działania podejmujemy w celu redukcji deficytu, żeby zejść z nim poniżej dopuszczalnego poziomu 3 proc. Komisja wyda nam rekomendacje w zakresie dostosowania fiskalnego, które będziemy musieli wprowadzić w życie.

Te 5,8 proc. deficytu, które KE prognozuje dla Polski na koniec tego roku, to będzie punkt startowy, od którego będziemy musieli rozpocząć raportowanie. 5,8 proc. deficytu oznacza 199 mld zł.

To ogromna trudność dla nowego rządu, ponieważ w takiej sytuacji nie ma już miejsca na popuszczanie pasa, a tylko na jego zaciskanie.

Pocieszające w całej sytuacji jest to, że nowy rząd prawdopodobnie będzie mieć większe zdolności dialogu z KE niż dotychczasowy. To otworzy pewne pole do negocjacji tego, w jaki sposób przygotować reformy, jak dostosować ich ścieżkę do polskich realiów. Cały czas pozostanie jednak konieczność raportowania postępów w oparciu na twardych danych. Nie będzie już miejsca na mydlenie oczu, że np. tu wydatki spadną, a tam wpływy z podatków przyśpieszą. Trzeba będzie udowodnić, w jaki sposób określona danina zmniejszy lukę podatkową; a jeżeli twierdzimy, że wydatki spadną w relacji do PKB, trzeba będzie wykazać za pomocą obliczeń, że zmniejszą się np. w wyniku braku waloryzacji tego czy tamtego świadczenia — i o ile. Trzeba operować konkretami. I to będzie pewnego rodzaju trudność.

Czytaj też: Obrona „liberum veto” w UE to działanie na korzyść Rosji. Nowy rząd musi wypracować stanowisko

Za poprzednich rządów PO—PSL sposobem na obniżenie deficytu miało być kontrowersyjne przeniesienie pieniędzy z OFE do ZUS. Czy teraz nowy rząd może być zmuszony do ograniczenia programów socjalnych — czym PiS straszył przed wyborami?

I tutaj dochodzimy właśnie do tego, jaką sytuację budżetową zastanie nowy rząd. Dotychczasowa ekipa rządząca miała to szczęście, że nie dość, iż nie była ograniczana procedurą EDP, to jeszcze był okres, gdy KE zgasiła światło nadzoru budżetowego, wypuściła ochroniarzy budżetowych do domu, wyłączyła bramki przy kasach i hulaj dusza, piekła nie ma. Chodzi mi o wyłączenie reguł budżetowych w związku z pandemią COVID-19, gdy trzeba było ratować gospodarki. Przy czym jedne kraje skorzystały z tego zgaszonego światła wyłącznie w celu pomagania swoim przedsiębiorcom, a inne — w tym Polska — potraktowały to jako okazję do szabrowania przestrzeni fiskalnej i wykorzystywania rezerw budżetowych pod korek. W pewnym momencie rząd Morawieckiego zorientował się jednak, że za chwilę KE znów zapali w pokoju światło nadzoru finansowego. Dlatego w strategii zarządzania długiem [„Strategia zarządzania długiem sektora finansów publicznych w latach 2024-2027” — przyp. red.], która została opublikowana na kilkanaście dni przed wyborami, napisano, że od 2025 r. niezbędne i konieczne będzie dostosowanie fiskalne o 1 punkt procentowy rocznie przez trzy lata!

Co znaczy „dostosowanie fiskalne”?

To oznacza, że rząd Morawieckiego pokazał wielki budżet na rok 2024, w którym rzeczywiście mieściły się obietnice wyborcze, wydatki na armię, programy społeczne itd. — ale jednocześnie zaplanował w oficjalnym dokumencie rządowym, że od kolejnego roku przez trzy lata będzie wycinał wydatki lub podnosił podatki na łączną kwotę 130 mld zł — bo to jest tam wprost zapisane. Oznacza to, że rząd PiS-u przewidywał realizowanie swoich obietnic wyborczych tylko w roku 2024 — a od roku 2025 zamierzał stopniowo się z nich wycofywać.

A teraz będzie się z nich musiał wycofywać nowy rząd — który jednocześnie będzie się musiał z tego tłumaczyć...

Jak będzie przebiegać dostosowanie deficytu to kwestia otwarta. Ale mamy dokument, który moim zdaniem stanowi dowód, że poprzedni rząd wiedział, iż cięcia będą konieczne; że przy zgaszonym świetle wykorzystał możliwości budżetowe aż pod korek, a następnie po kryjomu zaplanował konieczną konsolidację i cięcia, bo dostosowanie fiskalne oznacza, że trzeba gdzieś albo trwale obciąć jakąś część wydatków, albo trwale podnieść podatki. W 2025 r. założyli, że będzie to ponad 40 mld zł, w 2026 r. — znów ponad 40 mld, a i w 2027 r. — znów ponad 40 mld. Łącznie 129 mld zł! To jest dowód na wielkie kłamstwo budżetowe, jakie powtarza premier Morawiecki, mówiąc, że oni na realizacje wszystkich swoich obietnic mają pieniądze zapisane w budżecie.

Inna sprawa, że nowy rząd, po pierwsze, dostanie pieniądze z Krajowego Planu Odbudowy, co da oddech w finansach publicznych. Po drugie, będzie wiarygodnym partnerem w UE, dzięki czemu będzie mógł wynegocjować dużo łagodniejszą ścieżkę dostosowania fiskalnego w ramach procedury EDP, niż miałoby to miejsce w przypadku dotychczasowego rządu, który jest w konflikcie z Komisją Europejską. To dlatego rząd Morawieckiego założył w swoim własnym dokumencie takie ostre cięcia budżetowe. Od nowego rządu KE prawdopodobnie będzie wymagała cięć w wysokości 0,5 punktu procentowego — czyli o połowę mniejszych niż zakładane przez rząd Morawieckiego, który musiał założyć ostre hamowanie. Ponadto, przy nowym rządzie wzrost gospodarczy będzie szybszy, ponieważ odblokowanie KPO, pewność zmian podatkowych, przewidywalność i praworządność odblokują inwestycje.

Uważam, że nowy rząd, pomimo że dostanie w spadku po PiS-ie ten „wilczy dół” w postaci procedury EDP, ma szansę wyjść z procedury nadmiernego deficytu łagodnie i w dialogu z KE oraz z obywatelami. To powinno się udać przy programie gospodarczym starannie zaplanowanym na dwie kadencje. Natomiast poprzedni rząd doszedł do ściany. Wiedział, że KE zapala u nas światło, więc szykował nam jakieś cięcia bez trzymanki. Inaczej już nie mógł, bo był niewiarygodny i dla rynków finansowych, i dla KE.

W jednym ze swoich felietonów dla „Forbesa” pisał pan o ukrytym podatku PiS i o tym, że Polska niejako „wyrasta” z długu publicznego poprzez wysoką inflację. Inflacja spadła do nieco ponad 6 proc. Czy w związku z tym „ukryty podatek” też znika?

Czytaj też: Ukryty podatek rządu PiS. Tego premier nie mówił na wiecach

Trzeba powiedzieć, że finanse publiczne są w poważnym stanie, ale gdyby nie inflacja, byłyby w dużo gorszym. Inflacja pomogła poprzedniemu rządowi np. wykazać spadek relacji długu do PKB. W czasie epidemii COVID-19 relacja długu do PKB wynosiła 57 proc., a teraz jest to ok. 49 proc. Mamy więc spadek o 8 punktów procentowych, ale on nie wynikał z powściągliwości rządu, lecz właśnie z inflacji, która matematycznie powiększyła PKB, czym pomogła zredukować dług. Według szacunków Instytutu Finansów Publicznych ten ukryty podatek inflacyjny pomógł zredukować relację długu do PKB o 150-200 mld zł. Innymi słowy: gdyby inflacja była na poziomie celu inflacyjnego [2,5 proc. — przyp. red.], dług stanowiłby pewnie 56-57 proc. PKB.

Jeśli inflacja będzie spadać, dług publiczny znowu zrobi się większy?

Tak. A gdyby rząd PiS chciał zredukować dług publiczny do poziomu 49 proc. przy normalnej inflacji, konieczne byłyby dodatkowe podatki na kwotę ok. 200 mld zł. Musiałaby to być np. podwyżka PIT z 12 do 20 proc. Oni nie musieli tego robić, bo inflacja po cichu dostarczyła im brakujących dochodów. I rzeczywiście teraz inflacja może nie będzie już pomagać w budowaniu obrazu finansów publicznych — choć do końca nie wiadomo jak z nią będzie, bo pomimo spadku w przyszłym roku ta polska i tak ma być najwyższa w UE.

Czytaj też: Sławomir Dudek o polskich finansach: „Budżet to patobudżet. Najważniejszy trik to raj wydatkowy Morawieckiego. Tam są wyprowadzane miliardy”

Tylko pamiętajmy o jednym. Inflacja działa na finanse publiczne trochę jak sterydy w sporcie. Sterydy pomagają, ale mają skutki uboczne, są nielegalne, plus osiągane dzięki nim wyniki są krótkotrwałe. Na dłuższą metę poprawianie finansów sterydami nie jest dobre, więc dobrze, że ona spada. Z inflacją jest więc tak, że nie pomoże ona już przyszłemu rządowi, ale też — jako steryd — nie będzie szkodzić społeczeństwu. Nowy rząd dostanie jednak koszty inflacyjne do zapłaty po starym — bo zapłata za podwyższoną inflację przychodzi z opóźnieniem. Można powiedzieć, że dotychczasowy rząd przejadł efekty sterydów, a koszty skorzystania z nich pozostawił następnemu. Chodzi np. o waloryzację wynagrodzeń nauczycieli, waloryzację emerytur itd.

Do jakiego stopnia Adam Glapiński jako prezes NBP może utrudniać działania nowego rządu? Dużo się spekuluje na temat tego, że mógłby np. podwyższać stopy procentowe w celu zdławienia inflacji – ale powodując wściekłość kredytobiorców. Do jakiego stopnia takie scenariusze są realne?

Moim zdaniem już nastąpiła diametralna zmiana polityki NBP, bo prezes Glapiński z gołębia stał się jastrzębiem. Nagle dostrzega wiele rzeczy, które sygnalizowali mu wszyscy ekonomiści. Znamienny jest komunikat po posiedzeniu Rady Polityki Pieniężnej z 8 listopada, gdzie stwierdzono, że nie obniżają dalej stóp, tylko będą obserwować sytuację, ponieważ nie wiadomo, jakie będą: polityka fiskalna i polityka regulacyjna. A więc wcześniej NBP milczał na temat tego, że inflacja jest sztucznie obniżana przez politykę regulacyjną.

Pytanie tylko, czy w swoich działaniach pozostanie neutralny. Moim zdaniem prezes NBP nie będzie się posługiwał w walce politycznej stopami procentowymi. To byłaby broń obosieczna, ponieważ – jako że Glapiński jest kojarzony z PiS-em – niepokoje społeczne mogłyby uderzyć w jego środowisko polityczne. Spodziewam się więc, że na poziomie makroekonomicznym NBP będzie działać neutralnie i poprawnie z punktu widzenia ekonomicznego. Natomiast są inne obszary, w których prezes NBP może utrudnić życie nowemu rządowi bez większego rozgłosu.

Dalsza część rozmowy pod materiałem wideo.

To znaczy?

NBP wypłaca wypracowany zysk do Ministerstwa Finansów. Nie jest to traktowane jako stałe źródło dochodu, ale zawsze daje jakiś oddech w budżecie. Jednak przypominam sobie taką sytuację z czasów, kiedy prezesem NBP był wybrany przez PiS Sławomir Skrzypek, a rządziły już PO i PSL, że bank centralny nie wypłacał zysku ministerstwu. W tym roku tej wypłaty też jeszcze nie było, ale w poprzednich latach była dość solidna. W sumie pewnie kilkadziesiąt miliardów złotych. Te pieniądze wypłaca się jednak wyłącznie na bazie wewnętrznych regulacji NBP, które prezes może zmienić. I pamiętam, jak prezes Skrzypek tak modyfikował te regulacje, żeby nie musieć wypłacić do budżetu ani złotówki.

Czytaj też: Adam Glapiński po decyzji RPP: „Nasz złoty się obroni”. Jeszcze nie skończył mówić, gdy polska waluta zaczęła tanieć

Chciałbym jeszcze dopytać o sprawę nowego szefa KNF. Wiadomo, że może on akceptować członków rad nadzorczych spółek i prezesów banków, ale bywa, że i bez akceptacji mogą oni pełnić funkcję. Dlaczego zatem to utrudnienie?

To będzie utrudnienie, choć rzeczywiście nawet za dotychczasowego rządu bywały sytuacje, że mianowani prezesi zostawali p.o. prezesa, ponieważ nie dostali akceptacji komisji KNF. Są jednak wymogi, że zawsze choć jeden członek rady nadzorczej musi taką akceptację mieć. Nie przesadzałbym jednak ze stwierdzeniem, że to bardzo duże utrudnienie.

Zgoda KNF będzie jednak konieczna do sprzedaży Velo Banku — powstałego w wyniku restrukturyzacji Getin Noble Banku.

Tak, w sytuacji np. bankructwa w systemie bankowym KNF odgrywa kolosalną rolę. Pamiętamy „plan Zdzisława” i całe zamieszanie związane z wymianą szefa KNF. W takich trudnych sytuacjach bez współpracującego z rządem szefa KNF rzeczywiście będzie bardzo trudno — więc owszem, KNF to też „wilczy dół”, ale moim zdaniem nie aż taki głęboki.

Ostatnie pytanie dotyczy projektu budżetu na 2024 r. W wywiadzie dla „Forbesa” prof. Witold Orłowski stwierdził, że ten budżet trzeba będzie przyjąć, „wiedząc, że jest to jedno wielkie kłamstwo”. To kolejna pułapka?

Czytaj też: Jak posprzątać po Morawieckim? Prof. Orłowski: „To, co mówił o finansach państwa, to były chyba żarty”

Ten budżet skrywa pułapki na wielu poziomach. Pomimo różnych trików rząd nie był w stanie nie pokazać w nim deficytu wysokości 165 mld zł — choć i tak prawdziwy deficyt, jak wynika z obliczeń Instytutu Finansów Publicznych, jest wyższy i wynosi 277 mld zł. Przy obliczeniach uwzględniliśmy przeszacowanie dochodów i 80 mld zł wydatków poukrywanych w funduszach przy Banku Gospodarstwa Krajowego.

Ten budżet ma też ogromne potrzeby pożyczkowe. Jeśli uwzględnić potrzeby funduszy przy BGK — pozostających poza kontrolą parlamentu — to te potrzeby pożyczkowe będą wynosić 550 mld zł. To daje 1,5 mld zł zaciąganego długu dziennie. Tygodniowo trzeba będzie emitować dług na 10,5 mld zł.

W kontekście budżetu najgłębszy „wilczy dół” kryje się jednak w interpretacji konstytucyjnego zapisu, że budżet trzeba będzie uchwalić w ciągu czterech miesięcy od złożenia ustawy budżetowej, której projekt wnosi się do 30 września. Nieszczęśliwie w Polsce jest tak, że zawsze mamy wybory jesienią i zmiana rządu następuje już po złożeniu projektu ustawy budżetowej. Wśród konstytucjonalistów nie ma zgody co do tego, od kiedy należy liczyć 120 dni, jakie nowy rząd ma na przyjęcie ustawy budżetowej. Czy należy je liczyć od 30 września, czy od dnia wniesienia poprawionego budżetu przez nowy rząd? Konstytucjonaliści nie są co do tego zgodni. Problem polega na tym, że w praktyce to prezydent interpretuje ten zapis.

Choć za niewielkie uważam ryzyko, że prezydent rozwiąże parlament i zarządzi przedterminowe wybory, to możliwość zrealizowania się tego scenariusza stanowi ogromny „wilczy dół” dla nowego rządu. Konsekwencje mogłyby być tak poważne, że za wszelką cenę trzeba tego uniknąć. Dlatego uważam, że ustawa budżetowa powinna zostać przyjęta jak najszybciej. Trzeba wprowadzić jakieś kosmetyczne zmiany, dodać te podwyżki dla nauczycieli i dla budżetówki i załatwić temat.

Aktualizacja 27 grudnia 2023 r.: Ekonomista wyjaśnia, co się dzieje w sytuacji odesłania jej przez prezydenta do TK

27 grudnia premier Donald Tusk — w odpowiedzi na weto prezydenta — zapowiedział złożenie nowej ustawy okołobudżetowej

Zdaniem dra Sławomira Dudka — wieloletniego pracownika Ministerstwa Finansów — fakt, że 23 grudnia prezydent Andrzej Duda zapowiedział weto pierwszego projektu ustawy okołobudżetowej zwiększa ryzyko nieprzedstawienia prezydentowi ustawy budżetowej w konstytucyjnym terminie czterech miesięcy od wpłynięcia jej projektu do Sejmu. Ten termin upływa 29 stycznia, a niedopełnienie go może być podstawą do skrócenia kadencji Sejmu i zarządzenia przedterminowych wyborów.

„Prezydent gra budżetem i to na ostro” — napisał po prezydenckim wecie dr Sławomir Dudek na portalu społecznościowym X. Jako przyczynę swojej decyzji prezydent Duda wskazał zapisy ustawy wskazujące możliwość przekazania ok. 3 mld zł na media publiczne. Jednocześnie prezydent zawetował jednak techniczne zapisy umożliwiające m.in. podwyżki dla nauczycieli, a także przekazanie dodatkowych pieniędzy dla samorządów i wprowadzenie zmian podziału subwencji rozwojowej. Wprawdzie prezydent zapowiedział niezwłoczne złożenie do Sejmu własnego projektu ustawy w sprawie „podwyżek dla nauczycieli i pozostałych wydatków zaplanowanych w ustawie okołobudżetowej”, lecz zdaniem dra Dudka prawdziwy cel prezydenta jest inny.

„Tu nie chodzi o media. Tu chodzi o wywrócenie procedury tworzenia budżetu, aby nowy rząd nie zdążył do końca stycznia” — pisze dr Dudek. Przypomnijmy, że nie uchwalenie nowego budżetu do końca stycznia daje prezydentowi pretekst do rozwiązania parlamentu i zarządzenia przyśpieszonych wyborów.

„To jest złamanie „ducha konstytucji”. Prezydent nie może zawetować ustawy budżetowej na 2024, to postanowił zawetować ustawę „okołobudżetową”, ustawę pomocniczą służącą realizacji tej właściwej.

Niespotykana sytuacja, kiedy prezydent próbuje wpływać na finanse publiczne, za które odpowiada rząd. Najpierw prezydent dopuścił do "szopki" z dwutygodniowym rządem. Gdyby nie to, to dawno byśmy już mieli na ukończeniu budżet” — zwraca uwagę dr Dudek.

Czytaj też: Najbogatszy Polak nie odpuszcza w sprawie atomu, pomimo działań ABW. Mamy komentarz Michała Sołowowa

Czytaj też: Ma coś, czego nie miał Jan Vincent-Rostowski. Kim jest Andrzej Domański, nowy minister finansów?

Choć prezydent nie może zawetować ustawy budżetowej. to może odesłać ją do Trybunału Konstytucyjnego, który znajduje się pod całkowitą kontrolą Prawa i Sprawiedliwości. Czy takie rozwiązanie również mogłoby stanowić pretekst do skrócenia kadencji parlamentu? Dr Dudek wyjaśnia:

„Wyrok TK ws. budżetu, ale i generalnie, nie może być podstawą rozwiązania parlamentu. Parlament musi do końca stycznia przesłać na biurko prezydenta budżet i to wystarczy, aby spełnić art. 225 konstytucji. To zamyka kwestię rozwiązania parlamentu definitywnie.

Ale przed podpisem Prezydent może wysłać ustawę do TK (art. 224) i wtedy mamy do końca marca okres czekania na rozstrzygnięcie (bo TK ma 2 miesiące).

Ale zgodnie z art. 219 konstytucji „Jeżeli ustawa budżetowa albo ustawa o prowizorium budżetowym nie weszły w życie w dniu rozpoczęcia roku budżetowego, Rada Ministrów prowadzi gospodarkę finansową na podstawie przedłożonego projektu ustawy”.

Czyli rząd i tak może realizować ustawę budżetową.

Dalsze scenariusze zależą od tego, co ewentualnie zaskarży do TK prezydent. Generalnie scenariusz z wysłaniem do TK ma małe szanse, ale wszystko jest możliwe i trzeba być gotowym na wszystko.

Dobrze, aby kancelarie Sejmu i Senatu, pan marszałek Szymon Hołownia i pani marszałek Małgorzata Kidawa-Błońska mieli to na względzie.

Czytaj też: UE rozpoczyna negocjacje akcesyjne z Ukrainą. Ale dopóki obowiązuje prawo weta, rozszerzenie może nie być możliwe

27 grudnia prezydent Duda zgodnie z przedświąteczną zapowiedzią skierował do Sejmu własny projekt ustawy okołobudżetowej. Wbrew jego sugestii marszałek Szymon Hołownia nie zdecydował się zwołać posiedzenia Sejmu w trybie pilnym. Zarówno weto prezydenta, jak i projekt nowej ustawy mają być rozpatrywane przez parlament na posiedzeniu zaplanowanym na 10-11 stycznia 2024 r. Zarazem złożenie nowej ustawy okołobudżetowej zapowiedział premier Donald Tusk. Podobnie jak projekt prezydencki ma trafić do Sejmu jeszcze w środę 27 grudnia. — Od 1 stycznia wszystkie podwyżki będą obowiązywały. Żadne gry prezydenta tego nie zmienią — powiedział Tusk w kontekście zaplanowanych w budżecie podwyżek dla nauczycieli i urzędników.

*Dr Sławomir Dudek — ekonomista, prezes Instytutu Finansów Publicznych, absolwent Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu (magisterium) oraz Szkoły Głównej Handlowej (doktorat). W 2020 r. powołany w skład Rady Gospodarczej — Zespołu Doradców ds. Gospodarczych przy Marszałku Senatu RP. Od 2020 r. członek władz Towarzystwa Ekonomistów Polskich. Współpracuje z Instytutem Odpowiedzialnych Finansów. W latach 2020-2021 główny ekonomista Pracodawców RP, członek Zespołu ds. polityki gospodarczej i rynku pracy oraz Zespołu ds. budżetu, wynagrodzeń i świadczeń socjalnych w Radzie Dialogu Społecznego, koordynator Centrum Monitoringu Sytuacji Gospodarczej przy Radzie Przedsiębiorczości. Od 2003 r. związany z Instytutem Rozwoju Gospodarczego Szkoły Głównej Handlowej. W latach 1996-2019 był pracownikiem Ministerstwa Finansów, gdzie m.in. kierował Wydziałem Symulacji i Prognoz Makroekonomicznych (2001-2008), a następnie zajmował stanowiska zastępcy dyrektora (2008-2012) i dyrektora Departamentu Polityki Makroekonomicznej (2012-2019). W latach 2012-2019 przewodniczył polskiej delegacji na posiedzeniach Economic Policy Committee przy OECD. Był członkiem Rady Statystyki, Rządowej Rady Ludnościowej, Rady Edukacji Statystycznej. Zasiadał w radach nadzorczych Narodowego Funduszu Zdrowia, Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, Aplikacji Krytycznych.