Miesiące letnie to trudny czas dla gazet. Podczas gdy wielu czytelników woli siedzieć na plaży i jeść lody, zamiast zajmować się (przeważnie złymi) wiadomościami z całego świata, w corocznym "letnim zastoju" zwykle dzieje się tak mało ekscytujących wiadomości, że często trudno jest zapełnić pierwsze strony.
Dlatego tym bardziej niezwykłe jest to, że letni nagłówek w małej lokalnej gazecie wciąż wywołuje poruszenie na całym świecie, nawet po ponad siedmiu dekadach. Aby tak się stało, wiele rzeczy musi się ze sobą łączyć — na przykład fascynacja, jaką mity spiskowe wywierają na wielu ludziach, faktyczne tuszowanie sprawy przez władze i bardzo ważne pytanie, czy my, obywatele Ziemi, jesteśmy sami we wszechświecie. Wszystko to połączyło się w przypadku pierwszej strony "Roswell Daily Record" z 8 lipca 1947 roku.
RAAF odnosi się do Roswell Army Air Field, bazy Sił Powietrznych USA, która została założona w 1941 roku i zamknięta w 1967 roku. Według raportu, ranczer skontaktował się z wojskiem, który znalazł "tajemniczą rzecz" na swojej posesji. Następnie jednostka RAAF odebrała "dysk", który został zbadany i przekazany "wyższym władzom". Para widziała duży, migoczący obiekt na niebie kilka dni wcześniej wieczorem, poruszający się z dużą prędkością. Po niecałej minucie obiekt zniknął.
Po południu 8 lipca 1947 r. armia amerykańska ogłosiła, że znaleziony obiekt był jedynie częścią rozbitego balonu meteorologicznego. To uśpiło czujność opinii publicznej, ale wszelkiego rodzaju plotki nadal krążyły wśród ufologów i zwolenników teorii spiskowych na temat tego, co "naprawdę" wydarzyło się w Roswell: awaryjne lądowanie istot pozaziemskich.
Różne inne historie o rzekomych obserwacjach UFO w USA krążyły pod koniec lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, temat był modny i popularny w filmach fabularnych. W 1977 roku "Bliskie spotkania trzeciego stopnia" Stevena Spielberga zelektryzowały widzów kin.
Mit Roswell nabrał nowego rozpędu w 1980 roku, kiedy ufolodzy opublikowali książkę "The Roswell Incident", w której rzekomi świadkowie twierdzili, że zamiast balonu meteorologicznego rozbiło się UFO. Od tego czasu był on przechowywany w tajnym miejscu wraz z ciałami pilotów kosmitów.
W tym czasie afera Watergate, która kosztowała prezydenta Richarda Nixona urząd i głęboko zachwiała zaufaniem do państwa, miała zaledwie kilka lat. To przekonało nawet współczesnych, którzy w przeciwnym razie byliby raczej sceptyczni wobec takich jeżących włos na głowie doniesień, by nie odrzucać od razu "kosmicznego tuszowania" przez władze jako zmyślonej bzdury. Dla zagorzałych zwolenników UFO historia ta i tak była prawdziwym hitem. Opublikowano kilka innych książek, filmów dokumentalnych i artykułów.
I rzeczywiście, ci, którzy podejrzewali, że w rzekomym balonie meteorologicznym było coś podejrzanego, mieli rację — choć nie na kosmiczną skalę. W 1994 roku Siły Powietrzne przyznały, że amerykańskie wojsko nie powiedziało prawdy w 1947 roku, ale ukryło fakt, że obiekt z Roswell był ściśle tajnym balonem zwiadowczym używanym do szpiegowania rosyjskich testów nuklearnych. Nazwa kodowa: Projekt Mogul.
Wyjaśnienie, które oczywiście nie przekonało wszystkich do dziś; i tak żywe teorie na temat Roswell trwają. Co z pewnością jest lukratywne dla miasta w Nowym Meksyku: wiele sklepów z pamiątkami, hoteli i atrakcji turystycznych czerpie zyski z mitu i wielu odwiedzających, którzy pielgrzymują do tego miejsca, o którym w przeciwnym razie mało kto by wiedział.
Oprócz tych, którzy nadal wierzą w wizytę kosmitów, inni uważają, że wrak z Roswell nie jest pozostałością po Projekcie Mogul, ale po Operacji Paperclip. W ramach tej operacji setki, jeśli nie tysiące niemieckich naukowców znalazło nowe miejsca pracy w Ameryce po upadku nazistowskich Niemiec, zwłaszcza w przemyśle obronnym.
Ledwie ustalone, według decydujących dowodów dla wielu badaczy-amatorów i teoretyków spiskowych, obserwacje UFO rozpoczęły się w USA. Spekulowali oni, że w Roswell spadł "latający dysk Rzeszy", zbudowany według futurystycznych planów z końcowej fazy III Rzeszy, które badacze przywieźli ze sobą do Nowego Świata.
Pewne jest, że Siły Powietrzne pracowały nad samolotem w kształcie dysku w latach 50., który został nazwany "Latającym spodkiem". Ponieważ jednak napęd termofizyczny wystarczał jedynie do szybowania kilka centymetrów nad ziemią, prace nad nim przerwano. Przynajmniej oficjalnie.
