Przejdź do zawartości

Nirwana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Nirwana (dosłownie zgaśnięcie) – wygaśnięcie cierpienia[1], termin używany w religiach dharmicznych na określenie bardzo zaawansowanego poziomu urzeczywistnienia. Zdarzało się, że niektórzy widzieli w tym stanie całkowitą anihilację świadomości[2].

Buddyzm

[edytuj | edytuj kod]

W buddyzmie nirwana to nieuwarunkowany stan (skt asamskta dharma) wyzwolenia od cyklu narodzin i śmierci, czyli samsary. Nirwana jako słowo składa się z przedrostka ni[r]- (ni, nis, nih) oznaczającego "na zewnątrz, z dala od, bez" i rdzenia vâ[na] (pali vâti), który można przetłumaczyć jako "powiew"[3]. Osoba, która osiągnęła stan nirwany, ma być wyzwolona od cierpienia i przyczyn cierpienia (patrz Cztery szlachetne prawdy), ponieważ usunęła niewiedzę, która jest źródłem cierpienia tak, że nie powstają splamienia i odpowiadająca im karma, a po jej śmierci nie dochodzi do kolejnego wcielenia (patrz dwanaście ogniw współzależnego powstawania). W buddyzmie pojęcie nirwany ma różne znaczenia i można je odnieść do nauk nieistniejących już szkół hinajany, gdzie osiąga się stan śrawaki, oraz do nauk mahajany, gdzie opisuje się stan buddy jako trzy ciała Buddy.

Pojęcie nirwany w naukach buddyjskich szkół hinajany odnosi się do rzeczywistości zrealizowania "pustości" (Siunjata) tożsamości "ja". Zrealizowanie tego rodzaju "pustości" umożliwia przekroczenie splamień umysłu, tj. osiągnięcia stanu śrawaki, który zdolny jest do wyzwolenia samego siebie. Pomimo że obecnie szkoły hinajany nie istnieją, wielu mistrzów buddyjskich powiada, że są one podobne do nauk ówczesnej tradycji theravady.

Pojęcie nirwany w buddyjskich naukach mahajany można rozpatrywać zgodnie z poglądem madhjamaki, najwyższej doktryny o Siunjacie w buddyzmie oraz z poglądem o naturze Buddy.

Nauki madhjamaki opisują, że wszystko jest współzależnie przejawiające się i dotyczy to zarówno przejawień nirwany i samsary. Na poziomie konwencjonalnego rozumienia, wszystkie zjawiska tworzą się i zanikają pod wpływem odpowiednich dla nich przyczyn i warunków, ale ostatecznie według analizy jednak nie można w tych zjawiskach odnaleźć ich inherentnej, wrodzonej i niezależnej egzystencji. Zjawiska jednak wydają się tak pojawiać i zanikać, nie ma dlatego również totalnej pustości, jako nicości. Nie istnieje więc nihilizm (że nic nie przejawia się i nie podlega się dlatego żadnym konsekwencjom swoich czynów) oraz eternalizm (że wszystko istnieje, tak jak się wydaje tylko przejawiać, niby z góry ustalone, realne w sposób inherentny i niezmienny oraz nie ma możliwości dlatego osiągnięcia "transcendencji np. wyobrażenie doskonałości jako nieosiągalnego absolutu, boskości, nirwany). Madhjamaka jest więc to „Środkowa Ścieżka” przybliżająca ku bezpośredniemu rozpoznaniu natury rzeczywistości przez wyeliminowanie wszystkich niewłaściwych „skrajnych” poglądów, kierując się głównie analitycznym wnioskowaniem. Nauki o „naturze buddy” pomagają za to opisać naturę rzeczywistości taką jaką powinna ona być, jako tathagatagarbha bądź sugatagarbha, choć należy to doświadczyć bezpośrednio „poza słowami” przez praktykę (tak jak zaleca madhjamaka).

Jamgon Kongtrul Lodrö Thaye, badacz współczesnego buddyzmu tybetańskiego, podsumowuje to, że "to co nazwane jest "samsarą" i "nirwaną" jest jedynie z perspektywy zjawisk wydających się (tylko) przejawiać (patrz pogląd madhjamaki). Inherentna, wrodzona natura ich obu to Przejrzyste Światło wolne od (konceptualnych) wytworów, które powiada się, że jest naturą buddy (wylie. bde bar gshegs pa'i snying po, sanskryt. sugatagarbha)"[4].

Błędem jest uważanie nirwany – stanu Tathagaty po śmierci – za unicestwienie. Wiążą się z tym następujące terminy: upadhiśesza (skt. upadhiśea), nirupadhiśesza i parinirwana:

  • upadhiśesza nirwana (zwana także sopadhiśesza nirwana; pali savupadisesa nibbana): jest całkowitym przerwaniem niewiedzy i namiętności, tzw. splamień, chociaż jest kontynuacja lecz bez oddziaływania owych splamień. Doskonałym przykładem jest tu Śakjamuni po swoim oświeceniu tak jak to opisywały szkoły hinajany.
  • nirupadhiśesza nirwana (parinirwana); pali anupadisesa-nibbana; jest stanem Doskonałego Oświecenia, gdzie przekroczone są skandhy, splamienia, ale i również wszystkie bardziej subtelne (według nauk mahajany) zaciemnienia niewiedzy. Mahajana podkreśla, że zanim zrealizuje się stan Buddy, określany jako trzy ciała Buddy, udoskonala się stan bodhisattwy dla pożytku czujących istot kolejno na dziesięciu jego stopniach (skt. bhumi).

Nirupadhiśesza nirwana lub parinirwana (ten drugi termin jest czasem używany tylko dla określenia odejścia mnicha, podczas gdy Mahaparinirwana to synonim odejścia Buddy Śakjamuniego) nigdy nie były uważane przez wczesne szkoły buddyjskie za NIC, lecz za asamskta dharma – dharmę nieuwarunkowaną, pewien rodzaj noumenalnej, nieuwarunkowanej rzeczywistości za całą grą fenomenów. Jest niewyrażalna; nie jest to bhawa (skt. bhāva – istnienie), gdyż jako asamskta nie jest podległa narodzinom, schyłkowi czy śmierci, jak inne empiryczne rzeczy. Nie jest również abhawą (nieistnieniem), ani nie jest po prostu całkowitym unicestwieniem, mimo obrazowania nirwany przykładem zdmuchnięcia świecy czy wygaśnięcia lampy. Później często używano terminu asamskta jako synonimu nirwany, a terminu samskta (uwarunkowane) – jako synonimu samsary.

Synonimy nirwany

[edytuj | edytuj kod]

Buddyzm zawsze utrzymywał, że chociaż stan nirwany jest niewyrażalny słowami, to jest rzeczywisty. Zwykle określa się go terminami negatywnymi (np. Sutra Serca), ale znajdujemy również i określenia pozytywne: rzeczywistość poza wszystkimi cierpieniami i zmianami, trwałe, spokojne, niezepsute, nieskażone, itp. Nirwana jest wyspą, schronieniem, ucieczką i celem.

  • Synonimy negatywne :
tanhakkhaya – Ustanie pragnień
virāga – Nieobecność pragnień
nirodha – Ustanie
  • Synonimy pozytywne :
śiva – Pomyślne, Dobre
khema – Bezpieczeństwo
śuddhi – Czystość
dipa – Wyspa
sarana – Schronienie
tāna – Ochrona
pāra – Przeciwległy brzeg, Druga strona
śanti – Spokój, Uspokojenie

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Red. Stephan Schuhmacher i Gert Woerner. The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Shambala. Boston, 1989 ISBN 0-87773-433-X
  • Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. India and China. Macmillan Publishing Company. Nowy Jork, 1990. ISBN 0-02-908220-X
  • Paul L. Swanson. Foundations of T'ien-t'ai Philosophy. Asian Humanities Press. [Brak miejsca wydania], 1989 ISBN 0-89581-919-8
  • David Snellgrove. Indo-Tibetan Buddhism. Shambala. Boston, 1987. ISBN 0-87773-311-2 (tom I); ISBN 0-87773-379-1 (tom 2)
  • Paul Williams. Mahayana Buddhism. The Doctrinal Foundations. Routledge. Londyn i Nowy Jork, 1989. ISBN 0-415-02537-0
  • Sangharakshita. A Survey of Buddhism. Tharpa Publications. Londyn, 1987. ISBN 0-948006-01-3
  • Joanna Macy. Mutual Casuality in Buddhism and General Systems Theory. The Dharma of Natural Systems. State University of New York Press. Albany, 1991 ISBN 0-7914-0637-7

Hinduizm

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane tradycje i guru hinduistyczni (historyczni i współcześni) stosują to określenie. Uważa się je[5] za zapożyczone z filozofii buddyjskiej i odmienne od znaczeń moksza, mukti, kaiwalja.

Upaniszady

[edytuj | edytuj kod]

Termin nirwana pojawia się w późnych upaniszadach kilkakrotnie[6].

Epos Mahabharata zawiera sporadyczne wystąpienia nirvāṇa jedynie w jej późniejszych fragmentach[7].

Adi Śankara

[edytuj | edytuj kod]

Adi Śankara jest autorem hymnów :

  • Sześć strof o nirwanie
  • Bukiet nirwany

Autorka polskiego ich tłumaczenia[8] definiuje nirwanę u Śankary jako pogrążenie się w stanie Brahmana.

Gorakszanatha

[edytuj | edytuj kod]

Gorakhnath nauczał o nirwanaćakrze (trl. nirvanaćakra), znajdującej się wewnątrz ćakry brahmarandhra, sytuowanej w fizjologii nathasampradaji na szczycie głowy, jako miejsce osiągania mokszy[9].

Śajwasiddhanta

[edytuj | edytuj kod]

Nirwanadiksza to końcowa inicjacja, prowadząca do osiągnięcia uwolnienia w systemie śajwasiddhanty[10].

W tej gicie występuje złożenie brahmanirwana dwukrotnie (2.72, 5.26[11]).

Współcześni guru hinduistyczni

[edytuj | edytuj kod]
  • Spotyka się użycie tego terminu w objaśnieniach współczesnych przewodników duchowych z kręgu jogi, jako dobrze znanego zachodnim turystom.
  • Nirwana definiowana jest jako stan Śiwy w śaktyzmie[12].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nirwana, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-30].
  2. Buddyzm - Biblioteczka Buddyjska "Przekroczyc prog madrosci" [online], www.buddyzm.edu.pl [dostęp 2018-04-02].
  3. Welcome to akshin.net [online], www.akshin.net [dostęp 2018-02-27].
  4. Jamgön Kongtrul Lodrö Tayé: "THE TREASURY OF KNOWLEDGE, Book Eight, Part Four: Esoteric Instructions, A Detailed Presentation of the Process of Meditation in Vajrayana", strona 211, Snow Lion Publications, ISBN 1-55939-284-3
  5. Georg Feuerstein: Joga - Encyklopedia. Wyd. 1. Poznań: Wydawnictwo BRAMA, 2004. ISBN 83-914652-5-X.
  6. "Brahmanirvāṇa versus nirvāṇa (nibbāna). Some remarks on the polemics with Buddhism in the Bhadavadgītā", Szczurek Przemysław, Cracow Indological Studies, vol. IV-V (2002/2003) (Proceedings of the 2nd International Conference on Indian Studies), red. R. Czekalska, H. Marlewicz, Kraków 2003, s.564
  7. "Brahmanirvāṇa versus nirvāṇa (nibbāna). Some remarks on the polemics with Buddhism in the Bhadavadgītā", Szczurek Przemysław, Cracow Indological Studies, vol. IV-V (2002/2003) (Proceedings of the 2nd International Conference on Indian Studies), red. R. Czekalska, H. Marlewicz, Kraków 2003, s. 564, przypis 56
  8. Adi Śankara: Hymny Siankary. Anna Rucińska (tłum.). Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Miniatura, 2006, s. 189. ISBN 83-7081-710-6.
  9. Akshaya Kumar Banerjea: Philosophy of Gorakhnath with "Goraksha-Vacana-Sangraha". s. 180. (ang.).
  10. Śaiwasiddhanta Paśupatowie. W: Gavin Flood: Hinduizm. Wprowadzenie. Małgorzata Ruchel(tłum.). Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 172, seria: Ex Oriente. ISBN 978-83-233-2517-8.
  11. "Brahmanirvāṇa versus nirvāṇa (nibbāna). Some remarks on the polemics with Buddhism in the Bhadavadgītā", Szczurek Przemysław, Cracow Indological Studies, vol. IV-V (2002/2003) (Proceedings of the 2nd International Conference on Indian Studies), red. R. Czekalska, H. Marlewicz, Kraków 2003, ss. 547-575
  12. Okrąg sansary i rozpiętość wszechświata. W: Gopinath Kawiradż: Pogląd siaktyjski w literaturze tantrycznej. (przełożyła z języka hindi) Anna Rucińska. Wyd. 1. Warszawa: Fundacja Vivaswan, 2014, s. 221. ISBN 978-83-938477-3-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]