Jerzy Bafia

polski prawnik i polityk

Jerzy Mieczysław Bafia (ur. 5 maja 1926 w Płocicznie, zm. 4 lipca 1991 w Warszawie) – polski prawnik, polityk, profesor nauk prawnych, szef Kancelarii Sejmu (1969–1972), pierwszy prezes Sądu Najwyższego (1972–1976), minister sprawiedliwości (1976–1981), poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji.

Jerzy Bafia
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1926
Płociczno

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1991
Warszawa

Minister sprawiedliwości
Okres

od 27 marca 1976
do 12 czerwca 1981

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Włodzimierz Berutowicz

Następca

Sylwester Zawadzki

Pierwszy prezes Sądu Najwyższego
Okres

od 21 stycznia 1972
do 1 kwietnia 1976

Poprzednik

Zbigniew Resich

Następca

Włodzimierz Berutowicz

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Krzyż Wielki I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi

Życiorys

edytuj

Kariera prawnicza

edytuj

W 1950 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[1], po czym do 1953 był asystentem na tej uczelni, a następnie do 1954 adiunktem w Wyższej Szkole Prawniczej im. Teodora Duracza. Po 1950 został sędzią Sądu Powiatowego w Krakowie, później awansował do tamtejszego Sądu Wojewódzkiego, następnie został prezesem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. Oficjalnie w 1954 delegowany do Sądu Najwyższego, w rzeczywistości już rok wcześniej orzekał w tajnej sekcji Sądu Najwyższego wydającej m.in. wyroki śmierci wobec przeciwników politycznych władzy komunistycznej. W 1955 został skierowany do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, gdzie od 1958 do 1969 pełnił funkcję dyrektora departamentu prawno-organizacyjnego[2]. Ponadto w latach 1955–1966 był adiunktem i docentem na Wydziale Prawa UW, następnie pracował na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach (do 1969 jako kierownik Zakładu Prawa Karnego, potem do 1970 jako dziekan Wydziału Prawa). W 1963 został sekretarzem generalnym Zrzeszenia Prawników Polskich, zasiadał w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Prawa Karnego, w 1970 wiceprezydentem Międzynarodowego Zrzeszenia Prawników Demokratów[3]. Od 1970 był także profesorem prawa na Uniwersytecie Warszawskim, w 1971 został kierownikiem tamtejszego Zakładu Kryminalistyki. W latach 1972–1976 był pierwszym prezesem Sądu Najwyższego.

Autor komentarza do Kodeksu karnego z 1969 oraz innych publikacji, publikowanych m.in. w Wydawnictwie Prawniczym.

Działalność polityczna

edytuj

W kwietniu 1945 przystąpił do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, z którą w lipcu 1948 wszedł w skład Związku Młodzieży Polskiej[3] (działał w nim do 1953). Od maja 1954 pełnił przez rok funkcję I sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Sądzie Najwyższym.

W latach 1969–1972 szef Kancelarii Sejmu, a następnie (w latach 1972–1980) poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji. Od 1975 do 1981 zasiadał w Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR. Był delegatem na VII i VIII Zjazd partii. Od marca 1976 do czerwca 1981 minister sprawiedliwości w rządach Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego.

Rodzina i pochówek

edytuj
 
Grób Jerzego Bafii na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Syn Franciszka i Marii, jego bratem był Lech Bafia.Jego żoną była Stanisława Bafia (1924–2008). Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 39C-10-6)[4].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Bafia, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-05-20].
  2. Maria Stanowska, Adam Strzembosz, Sędziowie warszawscy w czasie próby 1981–1988, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2005, s. 30, ISBN 83-89078-83-X, OCLC 69462861.
  3. a b c Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2020-01-05].
  4. Lista pochowanych. Jerzy Bafia. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-29].
  5. M.P. z 1955 r. nr 22, poz. 213.
  6. Anfragebeantwortung des Bundeskanzlers. parlament.gv.at, 23 kwietnia 2012. s. 553. [dostęp 2014-12-07]. (niem.).

Bibliografia

edytuj