Publikacja użytkownika Dariusz Uzycki

MARKA OSOBISTA: NA WAGĘ, CZY NA SZTUKI? Trochę ostatnio rankingów „królów LI” oraz… afer. Czasem z udziałem tychże królów. Zawsze pojawia się wtedy pojęcie marki osobistej. Używane tak, jakby był jej jeden rodzaj, do tego wszystkim znany. Nic bardziej mylnego. Marki osobiste są co najmniej dwie i warto je rozróżniać. Jesteś prezesem banku i to wiedza biznesowa ma mieć znaczenie, czy po prostu jesteś popularnym prezesem jakiejś firmy, która akurat jest bankiem? Jesteś profesorem specjalizującym się w jakiejś dziedzinie, czy jesteś już profesorem od konferencji i soszialów? Jesteś właścicielem firmy, która rewolucjonizuje jakiś sektor i dzielisz się tym doświadczeniem, czy już raczej bogatym celebrytą ogólnikowo epatującym wszystkim, na poziomie podstawowym? Ekspertem piszącym o potrzebie skupiania się na jakości, czy tym, dla którego bardziej liczy się jednak kolejny wagon obserwujących kasztanów? Odpowiedź ma znaczenie, bo to różne marki osobiste, wymagające innych zachowań w sieci. W pierwszym przypadku wiedza, doświadczenia, pogłębione refleksje i mniej pokarmu dla ego (lajków, zasięgów, zachwytów), w drugim co i rusz: „Kochani, patrzcie, smażę jajko” i masa tegoż ego-pokarmu, tyle że na pusto. Ponoć te drugie zachowania wspierają pierwsze, więc wiecie-rozumiecie, „eksperci” każą... Może, dopóki „jajecznica” nie zaczyna dominować. Warto pamiętać, że wtedy lajki dostaje nasze stanowisko, pieniądze, kot, dzieci, czy auto, którymi się chwalimy, szalik i jajecznica oraz krótkotrwałe emocje, ale nie my. To nie problem. Każdy niech robi zgodnie z prawem, co uważa za dobre dla siebie i nikomu nic do tego. Z jedną uwagą. Trawestując słynne zdanie żony Waltera White’a: „Tylko nie mów, że robisz to dla nas!”. Odróżniajmy te dwie marki osobiste. Obie dobre, ale to inne dyscypliny sportowe. Mamy więc wybór. PS „Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci…” itd. Koniec i bomba, kto mrugnie, ten trąba.

CZEGO NAUCZYŁA MNIE PORAŻKA IGI ŚWIĄTEK W WIMBLEDONIE? Mnie osobiście, jako Dariusza U.? Niczego. Wystarczająco dużo naprzegrywałem się w życiu, żeby jeden z setek meczów tenisowych mógł wnieść jeszcze coś szczególnego. Ale… tak, jest pewne ale. Na tej samej kanwie zadałem sobie inne pytanie, wprost z mojej aktywności zawodowej: - wyobraź sobie, że jesteś w sztabie p. Igi; czy i co mógłbyś hipotetycznie (!) wnieść po tej bolesnej dla niej porażce? O, to już było ciekawe wyzwanie intelektualne. Od strony czysto tenisowej odpowiedzią jest oczywiście „nic nigdy”. Nie znam się. Za to od strony autorefleksyjnej, budowania na tej bazie spokoju wewnętrznego prowadzącego do coraz większej stabilności podczas niespodziewanych sytuacji meczowych i szybkiego podnoszenia się… O, tutaj dzięki temu ćwiczeniu intelektualnemu doprecyzowałem sobie pewną sekwencję praktycznych pytań i ścieżek poszukiwania indywidualnych odpowiedzi (wraz z ich konsekwencjami), które mogłyby być przydatne. Choćby z tego powodu, że w zachowaniach p. Igi nie widać tych elementów. Może one i są rozpatrywane przez sztab, ale skoro ich nie widać, raczej nie działają (to hipoteza). To tylko eksperyment intelektualny, bo nikt z obozu p. Igi nie będzie nawet wiedział, że istnieję. Prędzej zwrócą się do jakiegoś „dobrego, bo znanego” mentalpałer-guru z medialnym bajerem :-). Ale nie o to chodzi. To pretekst do przemyśleń. Czyjaś sytuacja (wreszcie nie moja) okazała się dobrym katalizatorem do precyzowania własnych narzędzi do współpracy z liderami. Bo dla nich, w biznesie, to jest jak znalazł. Inspiracja jest wszędzie, wystarczy uważnie patrzeć i samemu sobie zadawać trudne pytania (takie jakby CTA wyszło).

SMAKOWITE CYTATY, cz.7, Montaigne. „Próby” „Człowiek uczony nie jest uczony we wszystkim; ale rozumny człowiek jest we wszystkim rozumny” Książka z 1580 roku (!), jedna z najciekawszych, jakie przyszło mi przeczytać w życiu. Zbiór luźnych przemyśleń francuskiego szlachcica na tematy „wszelakie”. Od jej francuskiego tytułu weszło do użytku słowo „esej” jako nazwa takiej krótkiej formy. Montaigne pisze o przywództwie, komunikacji, autorefleksji, prawach podstawowych, wzorcach zachowań, systemie szkolnictwa, religii i kulcie, hodowli koni itd.. Kluczowe spostrzeżenia brzmią zaskakująco aktualnie. Aż po kwestię szacunku dla zwierząt, poszanowania przyrody, ludzi odmiennej orientacji czy też… zmieniających płeć! Postulaty dotyczące szkolnictwa są te same, co dzisiaj (bez naiwnego narzekania, że to Prusacy, Bismarck i korporacje). Przypomnę, to XVI wiek. Wartość książki leży też w systematycznym odwoływaniu się autora do starożytnych. Dzięki temu mamy wgląd w historię myśli od starożytności, przez jego czasy, a my dokładamy swoje. Okazuje się, że przez 2000 lat zadajemy sobie masę identycznych pytań, że padają też propozycje bardzo aktualnych i, jak się okazuje, uniwersalnych odpowiedzi. Że myśl ludzka ma ciągłość, a świat nie zaczął się wczoraj. Z jednej strony lekcja pokory, z drugiej jakże piękne i ważne poczucie przynależności do gatunku Sapiens. O ile jest się świadomym uczestnikiem tych poszukiwań. Książka liczy 1150 stron, więc i ciekawych myśli sporo. Nie połykaj ich na raz. To lista do smakowania, zdecydowanie slow-food. Jeśli potrzebujesz także niebanalnych myśli do cytowania zamiast otrzaskanych pseudo-Albertów-Coelhów, to masz jak znalazł. CTA: przeczytaj, oto link: https://lnkd.in/dHzwPhmj

CO OZNACZA, ŻE MASZ xxxxx OBSERWUJĄCYCH? NIE, NIE TO, CO MYŚLISZ… Co i rusz ktoś z dumą ogłasza: „mam xxxxx obserwujących; jestem wzruszony/a, w oczach mych skrzą się łzy, głos mi się łamie, moja wdzięczność dla Was nie zna granic, gdy zaczynałem/am kilka lat temu od pierwszego zdjęcia kota z konferencji oraz przedstawienia fundamentów marketingu, których świat nie zna, przez myśl mi nie przeszło, jak szybko ten sukces osiągnę i to wszystko dzięki Wam!”. Wzruszenie szanuję, choć warto zejść na ziemię :-). Gdy LI podaje, że masz xxxxx obserwujących oznacza to tylko jedno: że tyle osób ma przy Twoim profilu aktywną funkcję „obserwuj”. Czy to oznacza, że Cię obserwują i czytają? Tutaj wkracza tajemniczy algorytm, który za każdym razem podejmuje kilkustopniową decyzję, czy i kto zobaczy Twój post. Są to zwykle ułamki liczby obserwujących. Jeśli nie masz z kimś regularnych kontaktów, to on Twoje posty zobaczy jednak rzadko, choć funkcja „obserwuj” aktywna. Załóżmy, że masz 5000 obserwujących. Gdyby każdy Twój post do nich docierał, to powinien mieć, lekko szacując, po 500 polubień i 100 komentarzy. To ledwie 10 i 2%! Sprawdź, ile średnio masz polubień/komentarzy i odnieś to do liczby obserwujących. Wyjaśnienie, że oni wszyscy czytają, tylko, dranie, lajkować i komentować nie chcą raczej bym uznał za odważne :-). Bo wtedy albo obserwujących masz kiepskich (nie reagują!), albo Twoje teksty kiepskie, bo pobudzają ledwie śladowy procent obserwujących. Tym samym formalna liczba obserwujących jest dosyć marnym parametrem, obawiam się. Jest kilka wariantów do rozważenia (np. więcej obserwujących niż kontaktów), ale to już w ewentualnych komentarzach (cta takie wyszło :-). Tym bardziej, że na końcu i tak liczy się coś zupełnie innego. Fot. Robert Whitaker (obserwujący w oczekiwaniu na Twój post :-).

UMYSŁ LUDZKI NIE ZNA GRANIC. W OBIE STRONY, NIESTETY, CZYLI POKOLENIA OD ALFONSA DO OMEGI Miałem nadzieję, że koniec alfabetu przykróci twórczość wykrywania „zupełnie nowych” różnic między pokoleniami oraz wypalania ludziom na czołach liter oznaczających ich przynależność oraz osobowość wynikającą z daty urodzenia. Biznes konsultingowy, trenerski i celebrycki musi się jednak kręcić i, zaatakowawszy problem metodami matematycznymi, wykryto pokolenie… Alfa.  Kluczowe cytaty z opiniotwórczej krynicy hr, czyli olx-zawodowo (21.04.2024): - „Generacja Alfa to ludzie urodzeni głównie [?]  w latach 2010-2025”- aha, mają od -1 do +14 lat, czyli pacjenci żłobków, przedszkoli i podstawówek, głównie, bo to jeszcze nienarodzeni też, ale tylko do 2025 :-) - „Pracę wybierają [te przedszkolaki] pod kątem tego, co może im zaoferować pracodawca. Cenią sobie możliwość awansu, dostęp do szkoleń, elastyczny czas pracy i przyjazną atmosferę w zespole. Szukają złotego środka między ciekawym i satysfakcjonującym życiem prywatnym oraz rozwojem zawodowym. […] Z jednej strony jego członkowie [pokolenia Alfa] nie wykluczają pracy w korporacjach, o ile będzie to dla nich opłacalne, a możliwość work-life balance zostanie zachowana. Z drugiej – coraz większa część tej generacji myśli o założeniu własnego biznesu” - tak,  to wciąż o tych ze żłobków i przedszkoli. Konsultancie, trenerze, tikitakowy wykrywaczu trendów, „dziennikarzu”, genialkontent mejkerze! Popatrz, ile liter od alfonsa do omegi, ile trendów i generacji możesz wykryć. Odwagi! Przecież jedyne, co Cię ogranicza, to Twoje myśli, jako szepczą sosziale. PS Moje wnuki w wieku 5. i 8. lat odmówiły komentarza.

DLACZEGO W LINKEDIN JESTEM JAK PREDATOR? Jest taki żart. Predator, przybywszy na Ziemię by zapolować dla rozrywki na ludzi, ściga po dżungli człowieka. Prześwietlając go swoim superwzrokiem stwierdza, że ofiarę łupie w krzyżu, ma ponaciągane ścięgna, barki już się nie zginają do końca, łokcie nie lepsze, a i wątroba szwankuje. Zatrzymuje się więc, parska i stwierdza: „A niech sam zdycha!”. Jak się to ma do Linkedina? Bardzo mocno. Czytam sobie post, a tam tezy i wywody na poziomie zdrowia ofiary z powyższego dowcipu. Wszystko boli. Dusza moja wtedy na rozdrożu: wjeżdżać na białym koniu Jasia Przekory i dociekać, zwiększając jednocześnie zasięg tegoż dzieła, czy wybrać wariant „A niech sam zdycha” (post, nie jego autor/ka), czyli zignorować. Starzeję się plus liczba takich dzieł jakby rośnie, więc coraz częściej wybieram wariant Predatora. Tym samym jeżeli znajdziesz pod swoim postem komentarz z mojej strony, nie martw się. Może to oznaczać, że wciąż wierzę w wartość naszego dyskursu :-). Chyba że, wzorem wielu tutejszych zasięgowych celebrytów lajkożernych, nie podejmiesz rozmowy. Wtedy wierzyć przestaję i ląduję na polu „Predator”. Możesz mnie też oczywiście zablokować, jak to wczoraj uczynił pewien seryjny przedsiębiorca i "top voice", co to chodzi z reklamówką pełną milionów :-). CTA – wskaż dwa powody, dla których „Wiesz kim jestem!” jest najlepszą książką o skutecznej komunikacji (w swojej kategorii :-)).

CO ZROBIĆ ZANIM DOSTANIESZ PIANY NA USTACH? Linkedin jest wspaniałym medium do obserwacji dyskusji. Czasem to nawet ciekawsze niż sam w nich udzia��. Nie o popcorn i uciechę widza czekającego na krew chodzi. Bardziej o obserwację stylu oraz przyjętych zasad lub braku jakichkolwiek. Oto JEDNA z rzeczy, o której zawsze warto pamiętać: - upewnij się na początku (!), jak Ty i rozmówca definiujecie dyskutowane zagadnienie, dopiero później się spierajcie na tym wspólnym fundamencie, - upewnij się, czy to zagadnienie jednak nie ma już uzgodnionej i przyjętej powszechnie definicji słownikowej, bo wtedy nie powinniśmy mieszać w głowach ludziom i sobie jakąś własną. Ileż rozmów tutaj już się rozbiło na tak nośne tematy, jak choćby: przywództwo, charyzma, intuicja, sztuczna inteligencja, motywacja, zaangażowanie, postmodernizm itd. Z boku często widać, że strony niby mówią o tym samym, ale jednak wcale nie. A już najgorzej, gdy właśnie bazują na własnym i niewypowiedzianym rozumieniu dyskutowanego zagadnienia. „Oczywistym” przecież, więc o czym tu gadać. Tymczasem DRUGA z fundamentalnych zasad mówi, że nawet rzeczy „oczywiste” przynajmniej raz na początku warto powiedzieć, by upewnić się, czy są tak samo oczywiste dla wszystkich. Zwykle nie są. PS A moją książkę o komunikacji „Wiesz, kim jestem!” już masz?. Takie cta level master… 

JAKA JEST TWOJA DECYZJA? Moje dwa ostatnie poniedziałkowe posty osiągnęły następujący rezonans: „To jest pani Maria” – 187 097 odsłon (wciąż rośnie), 2001 polubień, 177 komentarzy, 23 udostępnienia „T-800 jest moim bohaterem!” – 4 525 odsłon (stoi), 46 polubień, 48 komentarzy, 0 udostępnień. Oba są generalnie o tym samym. Łatwo sprawdzić. Różnią się (świadomie) formułą oraz sposobem opakowania przekazu. Oddźwięk radykalnie różny, choć… mam pewne obawy, że liczba osób, którym tenże przekaz mógł dać coś trwalszego niż ułamek sekundy może być w obu przypadkach zbliżona. Wróćmy do pytania tytułowego. Załóżmy, że jesteś autorem obu postów, wedle której formuły napiszesz NASTĘPNY? Swoją odpowiedź znam. Tzn. znam swoje „to zależy”, bo z niego wynika dla mnie jednoznaczna odpowiedź. PS można jeszcze zapisać się do TWM, czyli Towarzystwa Wzajemnego Miziania, ale… moja chata z kraja. A zdjęcie przypadkowe. PPS oba wspomniane posty powstawały niezależnie, zbieżność ich publikacji jest przypadkowa, żaden ze mnie demiurg soszialów. Za to nawet z takich przypadków można czegoś się dowiedzieć. I o otoczeniu, i o sobie. Dowiedziałem się sporo.

T-800 JEST MOIM BOHATEREM! Za swoją koncentrację na celu głównym. To rzadka umiejętność. Większość z nas daje się łatwo rozpraszać okolicznościom, trudnościom, wątkom pobocznym. T-800 ma priorytet i choćby nie wiem, co się stało, prze w jego kierunku. Pamiętasz ostatnie sceny pierwszej części filmu? Spalił go wybuch cysterny, został mu sam szkielet, idzie dalej, cel: Sara Connor. Po chwili przygnietli go prasą hydrauliczną i urwali nogi, czołga się dalej, cel: Sara Connor. Zgnietli go całego, wciąż tli się lampka i świadomość misji: Sara Connor. T-800 miał cel i potrafił odrzucać wszystko, co go rozpraszało. A co robi tak wielu z nas? Już w pierwszym kroku, co oczywiste, pojawiają się wrzutki i zakłócenia. Przyjdzie kilka maili, dostaniemy kilka telefonów, wpadnie paru ludzi. My rzucamy się radośnie na to wszystko i jakże pięknie rozmywa się cel priorytetowy, a my żyjemy w poczuciu zajętości i zapracowania. Na pohybel takiej zajętości! Czy znam swoje zadnie/a główne?!  Jaki ma wpływ otrzymana wrzutka na cel główny? - wspiera: realizuję - przeszkadza: na dół ósmej strony listy priorytetów - neutralny: na dół trzeciej strony listy priorytetów. Chyba że… nie znam swoich głównych celów (albo wierzę, że mam ich wiele) i wtedy radośnie rzucam się na wszystko, co wpada do zrobienia, jednocześnie narzekając, jaki to ja zarobiony. Umiesz tak? Nie oszukuj, zapewne nie. Prawie na pewno nie umiesz świadomie koncentrować się na celu głównym (o ile w ogóle go znasz) i świadomie odrzucać zakłócenia. To niezwykle rzadka umiejętność. Można się jej nauczyć.

Obywatelu, pora zabrać się za lekturę! Dzięki czytaniu dajesz ojczyźnie więcej neuronów na metr sześcienny mózgu obywateli! CZY PRZECZYTAŁEŚ/AŚ JUŻ OBIE KSIĄŻKI?!? Do dzieła! PS materiał niesponsorowany w ramach promocji czytelnictwa oraz leczenia traumy po występach reprezentacji piłki kopanej.