Bijdrage van UWV

Ook al deed Michael (36) zijn werk in de sales hartstikke goed, toch merkte hij dat zijn baan hem geen energie meer gaf. ‘Toen ik een burn-out kreeg, was dat voor mij een teken dat het roer om moest. Loopbaantests en gesprekken leverden overduidelijk een nieuwe richting op: de IT. Maar hoe maak je zo’n overstap zonder ervaring? Voor mij was een proefplaatsing de oplossing.’ 'Na de middelbare school koos ik voor een sales-opleiding, en vond ik ook een baan in dat beroep. Dat ging een tijd goed, maar een paar jaar geleden begon het toch te knagen. Ik ben eigenlijk niet zo van snel geld verdienen, en ik vond de werksfeer niet prettig meer. Toen ik privé ook met tegenslag te maken kreeg, raakte ik in een burn-out. Toen besloot ik dat ik ander werk wilde zoeken.’ ‘Na een tijdje thuis zette ik me daar samen met mijn coach van UWV voor in. We gingen op zoek: wat vond ik nu interessant? Uit verschillende tests rolde keer op keer hetzelfde: de ICT. Een overduidelijke keuze. Via UWV kon ik langs bij ICT-bedrijf Your Data Company. In een gesprek met hen verkenden we wat bij me past en wat ik zou kunnen. De rol van data-analist leek een goede match.’ 'Omdat ik nog geen ervaring had als data-analist, besloten we te starten met een proefplaatsing. Op die manier kun je de rol 2 maanden uitproberen, met behoud van je uitkering. Die periode bleek een succes en inmiddels ben ik alweer bijna 2 jaar in dienst! Ik heb veel plezier in het werk, en om mijn kennis op niveau te brengen krijg ik veel ondersteuning in de vorm van trainingen en cursussen.’ ‘Het leuke is dat mijn ervaring als salesmedewerker goed van pas komt in mijn nieuwe baan. Ik was al bekend met bepaalde CRM-systemen en werken met cijfers en rapportages. Ik kon ook al goed doorvragen bij klanten om behoeften te achterhalen. Mijn werkgever stimuleert ontwikkeling. Dat hij de potentiële kracht van mensen ziet en niet alleen naar een cv kijkt, gaf me heel veel vertrouwen.’

‘De artsen vertelden me dat ik rond mijn 40e nagenoeg blind en doof zou zijn. Nu ben ik 40, run ik mijn eigen bedrijf en ben ik hoofdspreker op evenementen.’ Een progressieve ziekte zette het leven van Joyce de Ruiter (40) volledig op z'n kop, maar daar legde ze zich niet bij neer. 'Inderdaad, qua zicht en gehoor is mijn wereld nog nooit zo klein geweest. Maar tegelijkertijd is mijn wereld rijker en completer dan ooit.’ ‘Op mijn 16e kreeg ik de diagnose Ushersyndroom. Ondanks mijn ziekte werkte ik jarenlang bij bedrijven, maar dat was zwaar. Toen ik 31 was herstelde ik van mijn 3e burn-out en tijdens mijn re-integratie vertelde een arbeidsdeskundige dat mijn oude werkplek niet geschikt voor mij was. Ondanks mijn pogingen om terug te keren, stuitte ik op obstakels en werd ik volledig arbeidsongeschikt verklaard. Maar ik weigerde me erbij neer te leggen. Ik, achter de geraniums? Dacht het niet.' ‘Ik wilde arbeidsgeschikt verklaard worden en doorgaan als ondernemer.  Na een training ontwikkelde ik mijn keynote lezing en investeerde ik jaren in mijn onderneming. Nu schrijf ik boeken, geef lezingen en begeleid andere sprekers via de Speakers Club, een club van experts in professioneel spreken en presenteren. Het kostte me 8 jaar om binnen UWV iemand te vinden die me verder kon helpen. Toen ik de juiste personen eenmaal vond, gingen die voor me door het vuur. Inmiddels draagt UWV financieel bij aan de kosten voor mijn persoonlijke assistent, die me ontzorgt met kantoorwerkzaamheden, mijn chauffeur is en mijn ogen en oren op locatie.    ‘Ik vind het belangrijk dat anderen met een progressieve ziekte inzien dat je altijd nog van waarde kunt zijn op de arbeidsmarkt. Mijn zicht, gehoor en daardoor energie zijn minder, maar met mijn hersenen en motivatie is niets mis. Ik ging van volledig arbeidsongeschikt naar volledig arbeidsgeschikt. Daar ben ik trots op. Mijn mantra is: “Je kunt niet het slachtoffer zijn van een verandering, alleen van je houding.” Je kiest zelf hoe je met iets omgaat. Niet UWV, een instantie of je omgeving bepaalt dat voor je. Je bent er zelf verantwoordelijk voor.’

‘Het begint met je instelling. Als die actief en positief is, kun je ook na je 65e snel een nieuwe baan vinden, net als ik.’ Theo raakte als 65-jarige werkloos nadat hij jarenlang als manager veiligheid binnen de mechanische industrie had gewerkt. Toch zat hij niet bij de pakken neer. ‘Ik besteedde veel tijd aan mijn profiel op LinkedIn. Dat werkte, want recruiters wisten mij snel te vinden. Er zijn veel werkgevers die mensen met kennis en ervaring zoeken.’ ‘In de maanden dat ik werkloos was, had ik veel sollicitatiegesprekken. Soms werd ik door wel 4 recruiters per week benaderd. Inmiddels ben ik 66, maar ik heb niet het gevoel dat ik nog een jaar ‘moet’. Ik wil nog minimaal 5 of 6 jaar werken en daarna bekijk ik het per jaar. Dat is voor mij een fijne instelling en ook voor werkgevers aantrekkelijk. Ik weet hoe ik mezelf moet verkopen, UWV heeft dat goed beoordeeld en mij daarin vrijgelaten. Dat was heel fijn. En met resultaat: ik vond een nieuwe baan als coördinator QHSE in de infrastructuur, bij Optimus infra.’ ‘Ik heb altijd in kantoorgebouwen gewerkt, en nu sta ik ineens buiten bij een nieuwe autoweg om ervoor te zorgen dat de veiligheid op orde is. Al snel zag ik dat er veel te verbeteren viel. Dat vermoeden had de directeur al, daarom wilden ze mij er graag bij hebben: er is behoefte aan kennis en ervaring. En omdat ik veel ervaring meebracht, werd ik ook meteen opgenomen in het managementteam.’ ‘Het werk is uitdagend, je bent heel actief en schakelt met veel partners. Dat doe ik nu fulltime, maar misschien ga ik uiteindelijk minder werken. Als het veiligheidssysteem eenmaal staat, hoef ik het alleen nog te onderhouden.’ ‘Andere 65-plussers gun ik ook zo’n leuke baan. Mijn advies: blijf positief. Werkgevers zijn écht naar je op zoek. Als je zelf al denkt dat je leeftijd een hindernis is, is het gedoemd te mislukken. Dus blijf erin geloven, dan straal je dat ook uit en bereik je veel meer.’

Door een skiongeluk 1,5 jaar geleden staat het leven van Menno Streefland (28) ineens op z’n kop: hij krijgt een incomplete dwarslaesie. Er volgt een maandenlange revalidatie, maar nooit meer kunnen lopen? Dat accepteert Menno niet. Hij gaat voor een zo volledig mogelijk herstel. ‘Ik geloof in de maakbaarheid van het leven en in de wetenschap. Het is 2024. En ik zie nu ook een mooie kant van Nederland. De hele dag door krijg ik het beste van een ander te zien. Ga maar eens na: als jij een jongen van 28 jaar ziet worstelen met een rollator, dan schiet je toch ook meteen te hulp?’ Tijdens zijn revalidatie zoekt Menno naar oplossingen waarmee hij zijn mobiliteit enigszins terugkrijgt. ‘Mijn benen doen het niet, dus hoe ga ik autorijden?’ Een aangepaste bus met handbediening biedt de oplossing. ‘Remmen en gas geven doe ik met m’n handen. En de bus heeft genoeg ruimte om een rolstoel of rollator mee te nemen. UWV hielp me met deze vervoersvoorziening.’ Hierdoor is Menno mobiel en kan hij naar z’n werk. Tijdens zijn terugkeer begint hij met bureauwerkzaamheden, maar Menno’s revalidatie gaat heel goed. Inmiddels heeft hij zijn baan als accountmanager bij HockeyWerkt en Job Invest weer opgepakt.     Een positieve houding is tekenend voor Menno. ‘Ik treur iedere dag 10 minuten. Langer heeft geen zin. Als je 1 uur kritisch gaat denken dan kost dat je vooral veel energie. Dus kan je maar beter positief nadenken. Sinds Menno’s ongeluk leerde hij de zorg in Nederland goed kennen. ‘Ik ben me zo bewust van de hulp die ik krijg van de zorgverzekering, de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) en UWV. Daar ben ik heel dankbaar voor. Elke dag kan ik naar fysiotherapie, mijn salaris wordt voor een groot deel doorbetaald en mijn werkgever neemt alle verantwoordelijkheid. Het is in Nederland allemaal zo goed geregeld.’ ‘Wat deze periode mij leert, is dat er duizenden oplossingen zijn. In mijn situatie helpt UWV me. Voor iemand anders is dat misschien wel de gemeente, crowdfunding of je familie. Ik ben erachter gekomen dat wat je ook nodig hebt, er altijd een manier voor te vinden is. Ook al is het met zorgtrajecten soms wel een hele lange weg. Maar als je niet stopt met zoeken, dan weet ik zeker dat je een oplossing vindt.’

Faalangst kan je loopbaan behoorlijk in de weg staan. Bijvoorbeeld omdat je niet durft te solliciteren op de baan die je wél graag zou willen of aarzelt om voor een promotie te gaan. Het goede nieuws: er is iets aan te doen. Faalangstcoach Marja Ruijterman geeft 4 tips om vol overtuiging en zonder gepieker die volgende loopbaanstap te zetten. 1. Leer te ontspannen via je adem ‘Een rustige, diepe ademhaling zorgt ervoor dat je ontspant en zelfverzekerd overkomt. Maar als je zenuwachtig bent, adem je juist snel en hoog. Zie je op tegen een spannend gesprek? Kalmeer jezelf door rustig te ademen, en begin met praten op een uitademing. Je wordt meteen kalmer en dieper ademen gaat steeds makkelijker.’ 2. Oefen met helpende gedachten ‘Negatieve gedachten zoals ‘Dat lukt me nooit’ kunnen verlammend werken. Het helpt om te onderzoeken waar de gedachte vandaan komt. En klopt hij wel? De gedachte onderzoeken kan nieuw perspectief bieden. Bijvoorbeeld: ‘Als ik taak x echt niet kan, kan ik die dan leren door een cursus te doen?’ 3. Speel met je lichaamshouding ‘Wist je dat de manier waarop je zit en staat invloed heeft op hoe je je voelt en hoe je overkomt op anderen? Zit je ineengezakt en praat je zacht, dan kun je onzeker overkomen. Wat helpt: ga rechtop zitten, ontspan je schouders en adem uit. Dat werkt direct. Oefen dit als je een lastig gesprek voor de boeg hebt.’ 4. Neem complimenten echt in ontvangst ‘Velen van ons zijn geneigd om kritiek te onthouden en complimenten weg te wuiven. Oefen om het echt te horen en te voelen als je een compliment krijgt. Adem diep in en herhaal het voor jezelf. Of schrijf het op, dat helpt ook. Zo kun je het elke dag lezen, tot je het gelooft.’ 💡 Meer tips om faalangst de baas te worden? Lees het hele interview met Marja: https://u.uwv.nl/faalangst

‘Ik maak weer onderdeel uit van de maatschappij en ben onder de mensen.’ Benjamin (38) is slechtziend en vond zijn passie als fietsenmaker bij een fietsencentrale. ‘Gelukkig kreeg ik via UWV een vervoersvoorziening. Hierdoor kan ik dit werk blijven doen. Hier heb ik eindelijk mijn plek gevonden.’    ‘Door een hersentumor zie ik sinds mijn 16e minder dan 5 procent. Vroeger volgde ik een opleiding tot timmerman. Zelfs nadat ik slechtziend werd, wilde ik iets met mijn handen blijven doen. Hoewel ik niet altijd voor alles evenveel geduld heb, lukt het wel als ik een fiets maak. Het helpt ook dat ik ooit wel heb kunnen zien, dus ik weet hoe een fiets eruitziet en in elkaar zit. Dankzij het REA-college van Bartiméus, een organisatie voor mensen met een visuele beperking, behaalde ik mijn opleiding fietstechniek.’    ‘Epileptische aanvallen door het vele reizen dwongen me te stoppen bij mijn 1e baan als fietsenmaker. Tijdens sollicitaties merkte ik dat mensen dachten dat je als slechtziende niets kan. En dat doet wat met je zelfvertrouwen. Ik zat toen zo slecht in mijn vel dat ik bij de huisarts aanklopte. Met hulp van UWV startte ik een re-integratietraject en kwam bij mijn huidige jobcoach Femke terecht. Zij begreep mijn angst door eerdere ervaringen en hielp me mijn weg terug te vinden naar het vak als fietsenmaker dat altijd mijn interesse had. En zo kwam ik met het idee om bij fietsencentrale AFAC te solliciteren.’    ‘Bij AFAC voelde ik meteen een klik en werd aangenomen. Maar om op mijn werk te komen, moet ik gebracht worden. Via UWV kreeg ik een taxi-voorziening, waardoor ik dit werk kan blijven doen. Mijn collega’s en ik delen flauwe grappen, en ik voel me gehoord. Bij AFAC denken ze tenminste in mogelijkheden.’     ‘Ik raad iedereen in zo'n situatie aan om positief te blijven en begeleiding van UWV in te schakelen bij het zoeken naar werk. Gelukkig ben ik weer terug in de fietsenbranche. Een band of ketting vervangen, de spatborden; ik vind alles leuk. Het is iedere keer weer een uitdaging.’ 

‘Toen mijn vorige baan te routinematig werd, nam ik de tijd om uit te zoeken waarom ik dat zo ervaarde. Dat gaf me inzichten waarmee ik de routine kon doorbreken’, legt Nadia uit. ‘Dit speelde een paar jaar geleden, toen ik als functioneel applicatiebeheerder werkte.’ ‘Ik stelde mezelf vragen als: - Wat zou je nog meer willen leren? - Wat is je toekomstperspectief binnen deze functie én binnen deze organisatie? Zo leerde ik dat mijn functie te breed was. Ik wilde me gaan specialiseren in bepaalde onderdelen. Hoewel mijn toenmalige werkgever alle hulp aanbood, bleek dat mijn ambitie toch ergens anders lag. Zo belandde ik bij UWV.’ ‘Hier hou ik me als business analist bezig met het verbeteren en gebruiksvriendelijker maken van onze IT-voorzieningen. Ik vind het heel fijn dat ik ook hier echt iets bijdraag aan de maatschappij. Hoe beter onze IT, hoe beter we cliënten vooruithelpen. En bovendien heb ik het routinewerk achter me kunnen laten. Ik heb de verdieping en uitdaging gevonden die ik miste. Zo’n zelfonderzoek kan ik dus aanraden aan iedereen voor wie werk al iets te lang voelt als meer van hetzelfde.’ #werkenbijUWV #danwerkjevooronsallemaal

‘Nu mijn creativiteit de ruimte krijgt, weet ik: het maakt niet uit wat je doet, als je maar gelukkig bent.’ Paul (54) wilde zijn baan als transactiemedeweker bij een bank verruilen voor het ondernemerschap. In plaats daarvan kreeg hij een burn-out. Paul gooide het roer om en schoolde zich om tot kok. ‘Ik leer hier elke dag zo veel. Uiteindelijk wil ik het hele proces leren: vanaf inkoop tot het eten bij de gasten op tafel komt.’ ‘Ik zag geen toekomst bij de bank waar ik werkte. De cultuur paste niet meer bij mij. Toen er een mogelijkheid kwam, maakte ik gebruik van een vertrekregeling. Als nieuw begin wilde ik iets totaal anders: een eigen winkel met interieurartikelen én een koffiehoek. Die koffiehoek werd vervolgens een lunchroom. En daarmee verdween het plan voor een interieurwinkel. Dat toonde al mijn passie voor koken.’  ‘Mijn plannen waren echter van korte duur. Want na 3 maanden gebeurde er iets onverwachts: ik kreeg een burn-out. Ik ging de Ziektewet in en kwam via Linda, mijn adviseur bij UWV, in contact met loopbaancoach Anton. Met hem ontdekte ik dat ik iets creatiefs moest doen. Antons kantoor zat boven De Eemlandhoeve, een biologische boerderij. Daar hielp ik vervolgens bijna 3 jaar lang, 2 dagen per week in de keuken als vrijwilliger.’ ‘De nuchtere denkwijze van het boerenleven was voor mij het keerpunt. Ik startte met een Werkfit-traject en begon een leerwerktraject tot basiskok. Bij hotel & restaurant De Kastanjehof, waar ik nu ook in dienst ben, liep ik stage. Koken geeft mij rust, een gevoel dat ik anderen ook gun. Wat dit alles mij leerde: kies niet voor een beroep omdat je veel verdient, maar kijk of het je gelukkig maakt. En neem de tijd om te onderzoeken wat je écht leuk vindt. Ik kreeg de kans om dat te doen, en nu zit ik helemaal op mijn plek.’

‘Ik dacht: als ik iets wil, moet ik het nu doen. Ik was 59 toen mijn baan als trainer in een callcenter stopte, en ik realiseerde me: ik kom minder snel aan de bak dan een 25-jarige. Toen ik de kans kreeg om me om te scholen, greep ik die daarom direct.’ Janny – inmiddels 60 jaar - volgde via UW het leerwerktraject ‘Basis werken in het groen’, en werkt inmiddels met veel plezier als assistent-hovenier. ‘Na mijn ontslag duurde het niet lang voordat ik weer aan het werk was. Al voor ik de WW-uitkering kreeg, had ik mijn cv naar UWV gestuurd. Ik ontmoette een adviseur van UWV en zij stelde een omscholing naar het hoveniersvak voor. Dit kon via een speciaal traject voor zij-instromers, dat is opgezet door UWV samen met een opleidingscentrum en 3 hoveniersbedrijven. Het sprak me gelijk aan.’ ‘Toch heb ik er goed over nagedacht, en ik heb overlegd met mijn partner. Het was best een hele ommezwaai. Ik hield weliswaar veel van tuinieren, maar in je eigen tuin kun je na een uurtje zeggen: ik heb geen zin meer. Maar dat kan natuurlijk niet als je op projecten werkt. Maar ik dacht: ik ben niet van suiker en ik wil gewoon graag werken!’  'De stage en het leerwerktraject – bij Van Tuinen Tuinservice - bleken hartstikke leuk. Ik had een enthousiaste, inspirerende trainer en een gemengde groep deelnemers van allerlei leeftijden. Wat we ’s morgens leerden, konden we ’s middags meteen in de praktijk toepassen.’ ‘Mijn werkdag begint om 7.00 uur, dus het is vroeg opstaan. Dat vind ik het minst leuke, zeg ik heel eerlijk. Maar ik ben ontzettend blij met mijn overstap. Nu zit ik helemaal op mijn plek bij een goede werkgever en met fijne collega’s. Ik zeg tegen iedereen: denk in mogelijkheden en probeer het gewoon. Als ik – als vrouw van 60 – een bosmaaier weet te bedienen, dan kan jij het ook. En vind je het na 12 weken toch niks? Dan heb je het in elk geval geprobeerd!’