Tatoeage (afgeleid van het Franse tatouage, op zijn beurt van het werkwoord tatouer en dit van de Angelsaksische term tatoeage, bewerking van de Samoaanse tatau) is zowel een techniek van bodypainting van de mens als de decoratie die met deze techniek wordt geproduceerd. Traditioneel is de versiering bedoeld om lang mee te gaan, soms voor altijd, maar de laatste tijd zijn er technieken uitgevonden om tijdelijke tatoeages te maken.
In zijn meest wijdverbreide vorm bestaat de techniek van deze lichaamsmodificatie uit het insnijden van de huid door de genezing ervan te vertragen met bepaalde stoffen (meer bepaald wordt het littekenvorming genoemd) of het uitvoeren van puncties met de introductie van kleurstoffen in de wonden. Deze techniek, die tegenwoordig gemakkelijk uit te voeren lijkt, werd mogelijk gemaakt door de opeenvolging en evolutie van de meest gevarieerde en moeilijke technieken in de oudheid, afhankelijk van de cultuur.
Oorsprong
Therapeutische tatoeages zijn gevonden op de mummie van de “man van Pazyryk” in Centraal-Azië met gecompliceerde dierentatoeages of die van de prinses van Ukok (Altai-mummie) die teruggaat tot ongeveer 500 voor Christus. die een denkbeeldig dier (hert en griffioen) van een hoog artistiek niveau vertegenwoordigt, dat bijna intact bij ons is aangekomen dankzij zijn verblijf in de permafrost. Een van de oude beschavingen waarin de tatoeage zich ontwikkelde, was Egypte, maar ook het oude Rome, waar het werd verboden door keizer Constantijn, na zijn bekering tot het christendom. Er moet ook worden opgemerkt dat, voordat het christendom een wettige religie werd en vervolgens een staatsgodsdienst, veel christenen religieuze symbolen op hun huid tatoeëerden om hun spirituele identiteit te markeren.
Het wordt ook bevestigd in de middeleeuwen dat de pelgrims de gewoonte hadden om zichzelf te tatoeëren met religieuze symbolen van de bezochte heiligdommen, met name die van Loreto. Onder de christenen is het tatoeëren wijdverbreid onder de Monofysitische Kopten. Met de tatoeage onderstrepen de Kopten hun christelijke identiteit, de onderwerpen zijn meestal het Koptische kruis, de geboorte en de Santo Mar Corios, gemarteld onder Diocletianus en afgebeeld op een paard met een kind. De Joodse religie verbiedt alle permanente tatoeages, zoals voorgeschreven door Leviticus (Vaikra). In het bijzonder verbiedt het jodendom elke gravure die vergezeld gaat van een onuitwisbaar teken van inkt of ander materiaal dat een blijvend spoor achterlaat.
Ook voor de islam zijn alle permanente tatoeages verboden, zoals uitgelegd door verschillende ʾaḥ��dīth van de profeet Mohammed, alleen tijdelijke tatoeages gemaakt met henna, een organisch pigment van rood-amarantkleur, verkregen uit de plant van de “Lawsonia inermis” zijn toegestaan. , ” Henna” in het Arabisch. In de Arabische traditie en ook in de Indiase traditie worden vrouwen getatoeëerd met henna, zowel op hun handen als op hun voeten; veel bruiden zijn volledig getatoeëerd voor hun huwelijksnacht, in feite wordt de nacht voor de bruiloft “Lelet al Henna” (de nacht van henna) genoemd. Henna-tatoeages zijn uiterst decoratief, bijna altijd met gestileerde bloemmotieven; de zeer uitgebreide zien er uiteindelijk uit als kunstwerken met een gemiddelde levensduur van enkele weken.
Moslimmannen, vooral fervente soennitische beoefenaars, gebruiken henna om hun haar, baard, handpalmen en voeten te verven; mannen mogen geen decoratieve tatoeages doen, zelfs niet met henna. Het moet echter gezegd worden dat onder de Egyptische boeren (een gewoonte die hoogstwaarschijnlijk afkomstig is uit het oude Egypte) en de moslimnomaden (meestal de sjiitische) zowel vrouwen als bijzonder mooie kinderen, permanent getatoeëerd zijn met kleine cirkels of dunne verticale lijnen, beide op de kin en tussen de twee wenkbrauwen. Het is een bijgelovig gebruik, in feite is de kleur waarmee ze getatoeëerd zijn blauw, de bijgelovige kleur bij uitstek sinds de tijd van de farao’s.
Andere volkeren die hun eigen stijlen en betekenissen ontwikkelden, waren degenen die verwant waren aan de sfeer van Oceanië, waarin elk specifiek gebied, ondanks de overeenkomsten, goed gedefinieerde karakteristieke kenmerken heeft. De Maori’s, die van de volkeren van Mount Hagen, Japanners, Chinezen en de Inuit zijn beroemd, ook al had vrijwel elke bevolking zijn eigen karakteristieke symbolen en betekenissen.
In het Europese gebied werd de tatoeage opnieuw geïntroduceerd na de oceanische verkenningen van de achttiende eeuw, die het gebruik van de inwoners van Oceanië bekend maakten. Aan het einde van de negentiende eeuw verspreidde het gebruik van tatoeage zich ook onder de Europese aristocratische klassen, beroemde tatoeëerders waren bijvoorbeeld Tsaar Nicolaas II en Sir Winston Churchill.
Beschrijving
Tatoeages kunnen van verschillende soorten zijn:
- Henna-tatoeage, is een niet-permanente tatoeage, gekenmerkt door het aanbrengen van een pasta op de huid;
- Zonnetattoo, gekenmerkt door de toepassing van een voor licht ondoordringbare substantie, zodat bij het bruinen dit product, eenmaal verwijderd, de huid lichter maakt en een duidelijk patroon vormt;
- Naald, dit is de bekendste vorm, waarbij inkt via een naald in de huid wordt gebracht, wat resulteert in een ontwerp dat, afhankelijk van het mengsel, permanent of tijdelijk kan zijn.
Tatoeage technieken
De Inuit gebruiken botnaalden om een met roet bedekte draad door de huid te halen (de kina, die met de hand is gemaakt en niet voor dit doel wordt gebruikt, is uiteindelijk een waterige suspensie van roet).
In de oceanische gebieden (Polynesië, Nieuw-Zeeland) wordt de tatoeage uitgevoerd door de tanden van een beenkam die, gestopt aan het einde van een toverstok (waardoor een instrument wordt gevormd dat lijkt op een hark), en geslagen met een andere toverstok, ze doorboren de huid door de kleur te introduceren, die wordt verkregen door de kokosnoot te verwerken.
De Japanners, met de techniek genaamd tebori, gebruiken dunne metalen naalden en pigmenten, nu in vele kleuren, maar die oorspronkelijk rood, geel en indigo waren, naast zwart in verschillende tinten, en brengen in de huid stoffen van verschillende chemische aard en van verschillende kleur. De Japanse techniek vereist dat de naalden, bevestigd aan het uiteinde van een bamboestaaf, die heen en weer wordt geschoven (vergelijkbaar met een dunne borstel), schuin in de huid worden gestoken, met minder geweld dan de Polynesische techniek. nog behoorlijk pijnlijk.
In Thailand en Cambodja wordt een techniek gebruikt, vergelijkbaar met de Japanse, waarbij een andere positie van de handen van de tatoeëerder en een langere toverstok worden gebruikt. De inbrenghoek van de naalden in de huid is minder schuin dan bij de Japanse techniek, maar de beweging van de stok is minder krachtig.
De westerse tatoeage daarentegen wordt uitgevoerd met behulp van een elektrische machine, waaraan verschillende aantallen naalden zijn bevestigd, afhankelijk van het gewenste effect; door de beweging van de machine kunnen de naalden de huid binnendringen, die het pigment in de dermis afzetten.
Tot de meest gebruikte stoffen behoren cinnaber (gebruikt voor rood), chromoxide (voor groen) en kobalt (voor blauw).